Geen goed of fout, elke situatie is anders. Iedere persoonlijkheid is anders, de omstandigheden zijn anders.
Overeenkomst is dat jij één of meer kinderen hebt waarvan de omgang onder druk staat of waarmee je geen omgang en/of contact hebt. Terwijl jouw ouderschap voor de scheiding niet ter discussie stond.
Tot voor kort had men de notie dat ‘rust’ voor het kind het beste was. De koninklijke weg en als je de moeite neemt, verdiep je eens in het ontstaan van dit container begrip, want deze gedachtegang heeft er voor gezorgd dat heel veel kinderen het contact hebben verloren met de uitwonende ouder. 16.000(!) per jaar.
En dan heb ik het niet over uitwonende ouders die misbruiken/mishandelen of wat dan ook. Nee, gewone mensen, in alle lagen van de bevolking. Nou ja, het komt meer voor bij HBO geschoolde ouders en de kinderen daarvan zitten gemiddeld op HAVO/VWO. Kinderen die het goed doen op school, dus wat zeur je nou?!
Nou, waarom ik ‘zeur’ is namelijk het volgende; ouderverstoting mag op de korte termijn werken; rust voor de ex en dus ook de kinderen, maar bewezen is dat diezelfde rust desastreus is voor de identiteitsontwikkeling van het kind met alle gevolgen op de lange termijn.
Ik ga de studies niet aanhalen, google zelf maar; 80% kans op herhaling/scheiding/gedoe met de kinderen. Een onbestemd gevoel, half leeg, wie ben ik, het slechte is van de uitwonende ouder, ik ben dus 50% slecht, hoppa een pilletje/drankje/verslaving. Moeite met gezag en autoriteit, zoveelste baan/opleiding. De lijst is lang.
Dit wetende kan een ouder zich niet meer achter de opgelegde koninklijke weg verbergen. Het is geen daad van liefde als je dus roept dat 'rust' nu beter is voor jouw kind. Die rust; dat doe je dus niet voor jouw kind. Rust, in die zin dat je volledig afstand neemt en thuis gaat zitten wachten tot ooit… een lange zit gaat dat worden en wat zeg je als het kind verhaal komt halen? Blijf dus manieren vinden om in contact, rechtstreeks liefst met kind, te zijn, als jij je mede verantwoordelijk voelt voor de toekomst van jouw kind.
Dat je afziet van trajecten, jeugdzorg, begeleiders, derden met een mening, rondom jouw kinderen, dat is jouw heel goed recht en ja, zeker in het belang van het kind. Die onrust voegt, hoe dan ook niets toe. Maar dat is een andere rust, dan de rust van helemaal niet meer in contact zijn.
Toch, afhankelijk van de leeftijd wanneer ouderverstoting optreedt, mogen ouders keuzes maken. Zeker weten! Als jij altijd een betrokken ouder bent geweest en de puber gaat jou de maat nemen, chanteren of zich uitspreken over volwassen zaken, dan mag, nee, dan moet je daar iets van vinden! Als jouw kind zich ontwikkelt tot een overtreffende vorm van jouw ex, dan mag je daar wat van vinden. Onvoorwaardelijkheid mag echt van beide kanten komen.
Het is een taboe wat geslecht moet worden, als ouder mag en kan jij ook afscheid nemen van jouw kind. Zelfs uit liefde. Omdat jij weet dat jouw kind enkel met jou omgaat zo lang het iets krijgt, er gewin uithaalt en het eenrichtingsverkeer is. Als jij altijd op jouw hoede zal moeten zijn als dat kind aardig tegen jou is. Kijk, als je jonger bent, dan red jij je wel. Maar kleintjes worden groot. Jij wordt ouder en kwetsbaarder. Lastiger om jouw grenzen te bewaken, als die er al zijn.
Loslaten?
Als jij jaar in en uit er altijd was voor jouw kind en die keert zich tegen jou tijdens een scheiding en dat kind is rücksichtslos, dan zou ik er direct iets van vinden en er consequenties aan verbinden. Volwassen zaken zijn dat; volwassen zaken. Het is niet aan een kind om daar jou de maat te nemen, laat die eerst maar eens zelf in het echte leven gaan staan en niet onderweg de foutjes maken, die wij nou eenmaal allemaal maken.
Als ouder mag je net zo goed afscheid nemen, maar wees je bewust van de motivering. Roepen dat het zo beter is op dit moment, daar kan niemand meer mee wegkomen.
Als wij de rechters en de professionals daar bewust van maken en op aanspreken, dan kunnen wij dat natuurlijk ook niet meer met droge ogen beweren. Ik zie dat als misplaatst slachtofferschap; zie mij nou, jou loslaten, omdat derden het mij zo moeilijk maken. Terwijl er echt andere opties zijn. Natuurlijk wel!
Wees dan eerlijk; ik ben er klaar mee! Ik ga verder. Ik kies voor mezelf. Ik kijk vooruit. Ik laat mij niet meer zo behandelen. Ik ben veranderd, mijn kind trekt mij terug in mijn oude patroon. Mijn puber heeft mij vals beschuldigd, dat pik ik niet, wat derden mij ook zeggen. Ik laat los, echt los! Eerlijk gezegd was de komst van het kind niet mijn keuze, nu het zo gaat, mag mijn ex het helemaal zelf doen, succes! Mijn kind is brutaal, agressief, ik ben er bang van, ik verbreek derhalve het contact, ik trek het niet.
Daarbij komt, realiseer je dat een kind groot wordt en uitvliegt. Een kind is niet jouw bezit en als het goed is gaat die zijn/haar eigen leven leiden. Dan kan je treuren over geen contact/omgang, maar geef de 18+ kinderen te kost, die volledig opgaan in hun eigen leventje, dat ze amper nog op bezoek gaan bij hun ouders of attent zijn met een telefoontje zo nu en dan.
Hoe dan ook, het is niet de vraag OF het misgaat met kinderen die met ouderverstoting te maken hebben (gehad), maar WANNEER.
Of die 18+ kinderen dan meteen de juiste hulp krijgen en dus de weg gewezen krijgen naar enigszins vrede in hun leven, is maar de vraag. Hopelijk zijn er genoeg die de moed verzamelen en op zoek gaan. Wat ga jij dan zeggen als er aangebeld wordt en de vraag gesteld wordt; waar was je de afgelopen jaren?! Weet dus dat je over een paar jaar niet met die Koninklijke weg aan kunt komen. Als dat jouw excuus is, blijf dan in contact, desnoods een kaart, want je kletst je hier niet meer uit.
Of zeg gewoon wat jou echt gemotiveerd heeft. Een eerlijk gesprek want er is al meer dan genoeg gelogen tot jouw kind!
HELP, mijn kind vertoond verstotend gedrag
Afhankelijk van de leeftijd van het kind moeten de ouders ZELF in gesprek gaan, bij de eerste tekenen van OVS, (167 rode vlaggetjes) met het kind, op zijn/haar niveau. Zeker pubers zoeken hun grenzen! Biedt die! Wijs ze net zo goed op de kwalijke gevolgen van OVS (ouderverstoting) en zoek samen met puber naar mogelijkheden om in contact te zijn, zonder dat de ex daar dus al te veel last van heeft. Bijvoorbeeld; een sim-kaartje en goedkoop mobieltje voor rechtstreeks contact. Bijvoorbeeld activiteiten, ervaringen regelen met puber. Bijvoorbeeld puber opzoeken en confronteren als er een misselijk Whats-App berichtje binnen komt; wat maak jij mij nou? Hoe zou jij het vinden als ik jou dit bericht had gestuurd? Is dit zo nodig? Waar komt jouw woede/afwijzing vandaan? Wat kan ik doen om jou te ontlasten? (Waarbij jij jouw grenzen goed bewaakt).
"Hulpverlening"
Ouders die zich nu wenden tot hulpverlening raken de kinderen kwijt, punt! Kinderen raken nog meer getraumatiseerd. Ik ken gevallen waarbij na lang onderzoek het hoge woord eruit komt; ouderverstoting. Dan zijn we vaak een jaar verder. Een jaar geen contact natuurlijk. Een jaar waarin het kind onnodig onder druk is gezet. Een jaar waarin het kind nog dieper in zijn/haar loyaliteitsconflict komt en al het vertrouwen in hulpverlening verliest.
Een jaar vol extra frustratie bij de verstoten ouder. De oplossing is nog verder weg, juist door die zogenaamde hulpverlening.
En dan komt het grote woord; ouderverstoting en wat dan volgt is helemaal van de zotte: advocaten gaan zich er mee bemoeien. Die gaan de instellingen bellen en nog eens de beschikking doornemen. Die gaan dreigen met rechtszaken en wat gebeurt er?? De instelling zwicht, raakt in een kramp en probeert vervolgens met praten, nog meer praten en nog meer praten de verstotende ouder te bewegen de sleutel te zijn m.b.t. toekomstig contact.
Hoe erg is dat? Je krijgt te horen dat jouw kind mishandeld wordt en vervolgens gebeurt er niets! Mag jij niets! Voordat jij het weet ben je weer een jaar verder en is jouw kind helemaal van het padje!
En weet je wat wel zou helpen?
Zodra het woordje ouderverstoting gecombineerd wordt met consequenties; we zullen over moeten gaan naar een UHP (uit huis plaatsing) van zes weken en kind in de-programmering programma's stoppen of, gewoon, pats; wijziging hoofdverblijfplaats, dan kan in 1 keer heeeeeel veel.
Dan wordt er in één keer rechtstreeks contact met jou opgenomen door jouw ex of diens advocaat; ik wist niet dat je kwaad werd, ik wil graag in oplossingen denken, ik wil graag met jou rechtstreeks praten over een omgangsregeling. Want ook de verstotende ouder heeft nu last; die wordt aangesproken op destructief gedrag. Help! Paniek.
Dan kan jij boos zijn en zeggen dat er al te veel gebeurd is. Of jij kan dit aangrijpen; dan gaan we nu goede afspraken maken, zwart op wit en laten dat onderschrijven door de rechter.
Want weet je; zodra de verstotende ouder tegen het kind zegt dat het goed is, dat de uitwonende ouder nog niet zo slecht is en dat het kind gebaat is met de omgang, dan gaat a la minute de knop om bij het kind en kan het verwerken beginnen, tegelijk met de omgang.
Eigen verantwoordelijkheid
Dus mensen, zodra je hoort over ouders die uit elkaar gaan, ben waakzaam en attendeer ze op ons en op hun EIGEN verantwoordelijkheid . Wijs ze op het feit dat de verantwoordelijkheid buiten jezelf leggen alleen maar verliezers oplevert. Nou ja; Jeugdzorg en consorten verdienen er bakken geld mee. Besef dat zij een geldbuideltje zien. Niet jouw kind, laat staan dat ze jou als iemand van vlees en bloed zien. Heel simpel; Salarissen moet betaald worden, gebouwen onderhouden en verwarmd.
Nog steeds is er sprake van perverse beloningen in het systeem. Het systeem is dus niet gebaat met snelle oplossingen; dan verdienen ze er minder aan, dus worden trajecten en onderzoeken gerekt om de volle mep te krijgen.
De oplossing ligt bij de gemeente, de wethouder. Die moet kritisch kijken naar de effectiviteit van alle ingekochte zorg. Die zou juist de instellingen die OVS snel beëindigen (door het te benoemen en dus consequenties er aan te koppelen) moeten belonen, een bonus!
De gemeente zou al die foute advocaten, die bellen naar de instanties en zo ouderverstoting in stand houden, op de zwarte lijst moeten zetten. Samen met al die andere foute toegevoegde/ pro deo advocaten die aantoonbaar de zaak verergeren en ouderverstoting tot een sport verheffen. Huur ze niet meer in, punt!
De gemeente zou een loket moeten openen, niet alleen een soort doorverwijs punt van waar je moet zijn, maar met een paar maatschappelijk werkers die jaren hebben meegedraaid en die zich niet voor de gek laten houden. Die bijgeschoold zijn op het gebied van ouderverstoting en die zich derhalve gezinsvertegenwoordiger mogen noemen.
De gemeente zou als geen ander moeten weten dat een gezinsvoogd (van Jeugdzorg) extra kolen op het vuur gooit en dus zou de wethouder eens in gesprek moeten gaan met de rechterlijke macht en zeggen geen OTS (onder toezicht stelling) meer te willen. Spaar die 9000 euro uit, die kan veel beter besteed worden.
Maar boven alles is het de verantwoordelijkheid van de ouders ZELF. Durf het eens; weiger die onderzoeken waarbij jouw kind bevraagd wordt en zo extra belast wordt. Weiger trajecten als Ouderschap blijft of Kind uit de Knel, die contra productief zijn. Weiger een OTS, haal jou schouders op als een rechter dat er toch door wil drukken.
Oplossingen aandragen
Kom zelf met oplossingen! Vraag eens naar de MASIC. (Masic methode) Deze test laat zien op jullie geschikt zijn voor mediation (85% van alle ouders) of niet, de 15% high conflictscheidingen die dus een andere aanpak nodig hebben en dus niet gebaat zijn met mediation of bovengenoemde trajecten.
Weet dat alle professionals dit eigenlijk best wel weten, maar ja, het verdient zo lekker en zo lang jij maar braaf aan het lijntje meeloopt of, nog beter, weg laat sturen, dan kunnen die professionals er best wel mee leven (hoe die zich ’s avond bij het tandenpoetsen in de spiegel kijken is mij een raadsel).
Vraag om een gezinsvertegenwoordiger! Een wat? Een gezinsvertegenwoordiger. Iemand die speciaal getraind is, een paar dagen cursus heeft gevolgd op het gebied van ouderverstoting en precies weet welke hulp jullie allemaal, dus ook de verstoter nodig hebben. Dus echt maatwerk!
En zeg tegen de rechter dat die gezinsvertegenwoordiger vanaf nu rechtstreeks contact houdt met deze rechter! Dat die rechter het niet weer doorschuift, maar nu betrokken blijft en verantwoordelijkheid draagt voor zijn/haar beslissingen.
Jullie gezinsvertegenwoordiger heeft dus een rechtstreeks lijntje met de rechter en kan dus de rechter bellen, met de Meldcode in de hand. Een ouder die zich bedient van ouderverstotingstechnieken; signalen uitzendt, hoort meteen geconfronteerd te worden met komende sancties. Geef ze 1 kans om hun leven te beteren, dan meteen handelen.
Stel een paar voorbeelden en ouderverstoting is voor zeker 90% verholpen.
Komen we aan de lopende zaken, daar is nog ontzettend veel te doen en eer aan te behalen. Wat te doen bij jaren van haat, vervreemding, beschuldigingen? Hoe bevrijden wij onze (jong) volwassen kinderen? Hoe dringen wij tot hen door?
Laat alle professionals eens komen met antwoorden op bovenstaande vragen.
En ouders, neem jouw eigen verantwoordelijkheid en stel je nooit meer afhankelijk op van de markt van 2 miljard. Eenmaal bewust, kan ook JIJ niet meer wegkijken en als jij weet dat trajecten en dergelijke contra productief zijn, dan zal ook jij deze mishandeling gemotiveerd moeten stoppen. Geen rechter die daar een speld tussen kan krijgen.
Grenzen verwijderen
Voor een kind dat een verstotingsreactie ervaart zijn grenzen een kritiek factor . Dit komt omdat, om een kind te vervreemden, je de normale grenzen moet verwijderen die hun ouders hebben ingesteld. Dit wordt bewust of onbewust gedaan door de ouder die verstoot en maakt deel uit van de bredere campagne om het kind tegen je op te zetten. Als je vervolgens dat gedrag spiegelt in de ouder die verstoten wordt en deze ook alle grenzen verwijdert wanneer het kind bij je is, help je eenvoudigweg om de vervreemdingsreactie te escaleren i.p.v. te verminderen.
Grenzen zijn kritische interventies in het leven van een kind. Grenzen zijn regels, verwachtingen, eisen en aansporingen om je op een bepaalde manier te gedragen. Grenzen worden ingesteld voor een kind als je als ouder van een kind eist dat het zich op een bepaalde manier gedraagt. Grenzen maken deel uit van ons hele leven, van de sociaal remmende grenzen van goed openbaar gedrag tot de persoonlijke verwachtingen dat iemand je met respect zal behandelen.
We groeien allemaal op in een wereld waarin grenzen zijn en voor het kind dat het risico loopt vervreemd te raken, kunnen deze grenzen voorkomen dat de verstotingsreactie te veel escaleert. Denk als voorbeeld eens aan de stereotiepe pubers die we op tv zien, om te begrijpen hoe kinderen die het risico lopen vervreemd te worden beïnvloed worden door het verwijderen van grenzen door de vervreemdende ouder.
Die kinderen die niets zeggen behalve ‘whatever’ met een schouderophalen, kinderen die zich vermurwen en weigeren om met hun ouders om te gaan. Wanneer kinderen de pubertijd bereiken, gaan ze hun grenzen verleggen, dat is het doel van die overgangsjaren. Pubers gaan geleidelijk in tegen de grenzen die hun ouders stellen, gaan onderhandelen over hun eigen grenzen en uiteindelijk zijn ze verantwoordelijk voor hun persoonlijke waarden en verwachtingen en zijn ze in staat om hun eigen grenzen te stellen en te behouden als ze volwassenen worden.
Het begin van de pubertijd is een lastige periode als het ingaan tegen de grenzen van de ouders begint, het kind kan nog niet gemakkelijk onderhandelen. In combinatie met ouders die aanvankelijk schrikken van deze verandering in hun kind, kunnen de eerste maanden voor pubers enigszins moeilijk en verontrustend zijn als iedereen went aan de veranderende regels. Brandpunt: het kinderbrein
Kinderen die vervreemd worden vertonen dit vroeg pubergedrag. Dat komt omdat de grenzen rondom hun gedrag in het gezin zijn verwijderd of vervormd en ze meer macht hebben gekregen dan ze aankunnen. Jongere kinderen zullen onder deze omstandigheden nors, grof en moeilijk te handelen zijn. Oudere kinderen gedragen zich als pubers, maar dan extreem, agressief, onbeleefd en onmogelijk om mee om te gaan.
Wanneer je hiermee te maken krijgt bij je kinderen, heb je twee keuzes. Je kunt meegaan in de grenzeloosheid van de ouder die verstoot, of je kunt toegeven aan het gezonde ouderschap dat je kinderen nodig hebben, opklimmen en opstaan tegen je kinderen. De sfeer zal er zeker niet beter op worden, maar het zal de escalatie van het verstotingsgedrag stoppen en hiermede geef je je kinderen hetgeen wat ze nodig hebben om door deze moeilijke periode heen te komen.
Simpel gezegd, wanneer je geconfronteerd wordt met onbeschofte, agressieve en moeilijke kinderen, geef dan niet toe aan de verleiding om terug te vallen in hetzelfde gedrag als de ouder die verstoot en ze alle controle te geven in de hoop dat ze jou als ouder weer aardig gaan vinden, want dat gebeurt niet. In tegendeel het versterkt hun gevoel van recht om jou als ouder te vertellen wat te doen en het zal hen steeds angstiger maken. Dit recht wat ze denken te hebben komt voort uit de macht die de andere ouder over hen heeft, die alles toestaat en hen vertelt dat zij de leiding hebben over wat er gebeurt.
Er ontstaat angst bij kinderen omdat zij diep van binnen weten dat ze zich niet in deze positie zouden mogen bevinden en ze ook weten dat ze simpelweg niet met deze verkregen macht om kunnen gaan. Ze willen zich niet in deze positie bevinden; ze zijn erin geduwd. Breng ze terug naar de plek waar ze zich prettig bij voelen, dus gewoon kind kunnen zijn voor de ouder en dat doe je door grenzen te bepalen en te houden, ondanks dat je als ouder daarbij zult ervaren dat kinderen verontwaardigd zijn en blijven proberen om de leiding van je over te nemen.
Vat het niet persoonlijk op
Neem dit vooral niet persoonlijk op . Als je het persoonlijk opvat als een vervreemde reactie zich aandient, dan loop je het risico verstrikt te raken in het spel dat de vervreemdende ouder speelt. Als je het risico loopt om met je kind ruzie te gaan maken of om je kind uit te schelden omdat het je pijn heeft gedaan, loop dan de kamer uit.
Evenzo, als je merkt dat je toegeeft aan je kind of als je er niet in slaagt grenzen te stellen en te behouden, zoek dan hulp om sterker te worden. Zelfs als, elke keer dat ze naar je toekomen het rotsachtig en moeilijk is, geef je niet de ruimte alleen maar om de vrede te bewaren of gewoon om een leuke tijd te hebben, want als je dat doet, zal je merken dat ze hun recht om te beslissen of ze blijven in je leven of niet. Wees niet bang om grenzen te stellen en vast te houden, het is gezond voor je kinderen en het kan interessant genoeg een kind onmiddellijk stoppen om door te slaan in agressie en ander moeilijk gedrag.
Nee zeggen vermindert de kans op vervreemding. Debatteren, smeken en bedreigen doet dat niet. Oefen met nee zeggen, zelfs als elk deel van je doodsbang is dat het de dingen erger zal maken, je zult verrast worden door hun reactie. Als je nee zegt, bedoel nee, niet misschien of misschien maar nee. Als je nee zegt, geef een reden waarom, maar houd het kort en maak duidelijk dat het geen debat is.
Een van de dingen die kinderen doen, die het risico lopen op vervreemding (net als pubers) is om je in debat te betrekken, zodat ze je kunnen manipuleren en beheren (ze kopiëren het gedrag van andere ouder). Als je de kamer moet verlaten om de mogelijkheid van een debat te beëindigen, doe dat dan. Je moet de leider zijn, je moet de baas zijn. Als je je tijd besteedt aan het zoeken naar hun goedkeuring, verlies je deze mogelijkheid. Het is niet de taak van je kinderen om je hun goedkeuring te geven, het is aan jou om hun gedrag goed te keuren. Hou dit in gedachten en gedraag je hier naar, je zult snel ervaren worden in het stellen van grenzen en als je dit doet zal je verstelt staan van het resultaat.
Bron: Karen Woodall – vrije vertaling – https://karenwoodall.blog/2014/12/01/boundary-setting-and-the-alienated-child/
