Spannend, je hebt een tijd geen contact gehad en nu, voor jou meestal in één keer, komt die toenadering.  

Onderstaand een gedachtengang, bijdrage van een verstoten vader, naar aanleiding van een gestelde vraag door een vader die na een periode van afwezigheid, uit eten gaat met zijn dochter en zich afvraagt hoe hij zich het best kan opstellen (nb: moeders die verstoten zijn, kunnen het woordje vader vervangen met moeder, daar ouderverstoting genderloos is). 

Wat is eigenlijk 'jezelf' zijn?

Ik zou er ook voor kiezen mijzelf te zijn, maar dan wel op een manier waarin ik mij bewust ben van de situatie.

Jezelf zijn kan ook betekenen dat als het contactmoment even ongemakkelijk voelt of verloopt, dat dit ongemak er dan ook helemaal mag zijn. Want als je dit probeert tegen te houden of probeert te onderdrukken, dan wordt het een onnatuurlijk situatie en ben je niet jezelf meer. Dus, probeer een houding aan te nemen, waarin alles er mag zijn. Ook een gespannen en onzeker gevoel, een ongemakkelijk gevoel etc etc.

Jezelf zijn betekent ook jezelf zijn in de rol die je vervult. Je bent haar vader en dus ben je jezelf binnen je vaderrol.

Ik kan mij voorstellen dat je je verheugt op een heel fijne, leuke en gezellige tijd samen en ik hoop van harte dat dit ook gebeurt. Echter, wanneer het minder gezellig wordt..., onthoudt dan dat je in je vaderrol zit en soms betekent vader-zijn dat je er, ondanks je eigen behoeften, verlangens en wensen, er gewoon voor haar bent. Als vader.

Het is belangrijker er voor te zorgen dat de tijd samen impact heeft naar de toekomst toe. Als leuk en gezellig de juiste impact naar de toekomst geeft, dan is dat goed. Als je dochter begint te praten over minder gezellige dingen, dan is dat ook goed, probeer dit dan niet op te lossen of de sfeer weer om te buigen naar leuk en gezellig. Probeer het praten van je dochter over minder leuke dingen te zien als het toxisch materiaal dat uit haar wil komen. Luister daarnaar. Bevestig haar daarin.

Zelfs als het heel moeilijk wordt en zij minder leuke dingen over jou en jouw rol als vader begint te zeggen. (Want dat kan in het ergste geval natuurlijk ook). Laat alles er in dat geval er maar uit komen. Zie het als toxisch materiaal dat er uit wil en onthoudt dat zij zelf waarschijnlijk niet weet dat het toxisch is. In haar beleving kan het werkelijk waar zijn. Bevestig haar daarin.

Laat haar als vader vooral voelen dat zelfs als zij minder fijne dingen zegt, jij er nog steeds voor haar bent, van haar houdt en dat alles wat er gebeurt en gezegd wordt goed is en mag. Dit zijn zaadjes voor de toekomst.

Ook als er leugens zouden worden gezegd, dan zou ik je willen adviseren om deze leugens niet 'recht te zetten'. Door te zeggen: “Lieverd, Ik begrijp je", bevestig je haar in haar verhaal, zonder dat je jezelf daarbij ontkent. Ik ken je situatie niet, maar mocht er sprake zijn van een toxische moeder, dan is het toch waarachtig dat jij je dochter begrijpt?

Je begrijpt het toch, dat zij er niks aan kan doen en dat al het toxische er alleen maar uit wil komen?

Dus, samengevat: Geniet, sta jezelf en je dochter toe dat er van alles mag gebeuren, ook ongemakkelijke gevoelens mogen er zijn. Mocht het minder gezellig worden en er worden minder fijne dingen gezegd, pak dan je rol als vader, begrijp haar en geef haar ruimte te ventileren. Zonder woorden laat je voelen dat je er ongeacht wat dan ook altijd voor haar zult zijn.

Ik wens je een heel goede tijd toe, waarin veel zaadjes voor de toekomst kunnen worden gezaaid.

Aanvulling vanuit Herken Ouderverstoting:

Wat er ook gebeurt, ga niet 'pleasen', ga niet op eieren lopen om maar in contact te blijven. Ga niet de liefde kopen. Doe geen beloften die je niet na kunt komen, of, erger, eigenlijk niet na wilt komen.

Houdt het gesprek bij jezelf, bij jullie zelf en waak er voor dat je niet wijst naar jouw ex, de moeder/vader van, en/of diens achterban.

Wees die veilige, betrouwbare ouder, waar jouw kind behoefte aan heeft. Maar laat je ook geen slechte dingen aanpraten. Natuurlijk kun je de pijn, het verdriet onderkennen. Het is ook niet niets zeg, wat jouw kind heeft mee moeten maken. Wie het ook heeft veroorzaakt, dat doet er nu even niet toe, het kind heeft hier niet om gevraagd.

Dus onderken dat. Wellicht niet in een eerste gesprek, maar ach, jouw kind zal aangeven, waar die behoefte ligt. Echter, laat je niet meer aanwrijven, dan wat jouw rol wel/niet is geweest.

Hier tref je vragen aan die jij zou kunnen stellen om de diepte in te gaan. Ryan Thomas heeft als kind zijn vader verstoten en op latere leeftijd op zoek gegaan naar zijn vader.

Ook interessant om eens aan te schrijven is Dorcy Pruter. Hetzelfde verhaal.

Beiden kunnen heel goed vanuit het kinderperspectief aan ouders uitleggen waar het (volwassen) kind behoefte aan heeft. Beiden Amerikaans, en dat kan in Nederlandse ogen wat overdreven overkomen, maar helaas kennen wij nog geen Nederlandse slachtoffers die zo constructief als deze beiden mensen, in mogelijkheden denken.