Nadat mijn man geconfronteerd werd met een zwangerschap heeft hij, tot de zoon tien maanden oud was, enorm zijn best gedaan er in de relatie voor te zorgen. Daarna is de zoon twee jaar als pion en wisselgeld gebruikt door moeder. Sporadisch kregen wij het jongetje te zien. Scenes aan de deur, als die al werd open gedaan. Het kind zat meer bij oma, dan dat mijn man er een band mee mocht opbouwen. Een valse aangifte in 2007 was de druppel. Op advies van de instanties en de politie hebben we vijf jaar lang de koninklijke weg bewandeld. Onder het mom van ‘als je echt van jouw kind houdt, dan laat je het met rust, want het kind zit in de verdrukking en is afhankelijk van de zorg die moeder te bieden heeft. Zij kan er niet tegen dat jij (vader) een rol speelt in het leven van jouw kind, dus wacht tot het kind oud genoeg is om op de fiets zelf naar jou toe te komen’.
Toen de zoon 12 was en na de Cito toetsen, dachten wij dat dit een mooi moment was op de band aan te halen. Hadden we maar geweten wat we nu weten…
We hebben uiteraard eerst contact proberen te zoeken met moeder, maar die gaf niet thuis. Sterker nog ze was verhuisd en had het nieuwe adres niet doorgegeven (informatieplicht?!). Uiteindelijk heeft mijn man zijn zoon tien minuten gesproken op het schoolplein. Het was een mooi weerzien, zoon gaf aan zeker weer in contact te willen zijn. Een week later kreeg mijn man een getypte brief die er niet om loog! Mijn man was zijn titel niet waard en moest zich eerst maar eens bewijzen, getekend zoon.
Met grote zorgen is mijn man opnieuw naar het schoolplein gegaan. Het startschot voor heel veel ellende. Wederom een valse melding bij de politie vanuit moeder en het begin van drie jaar rechtszaken waarbij we van verbazing tot afschuw en alles daar tussen in vervielen.
Een raadsrapport waarin zoon in één keer levendige negatieve herinneringen had aan zijn eerste vijf jaar sporadische contacten met zijn vader, zorgde ervoor dat ik vier woorden heb getypt: kind-verklaart-tegen-ouder. Twee muisklikken verder viel ik in de afschuwelijke wereld die parental alienation heet. Dat was in 2014.
Mijn man werkte braaf mee aan het traject dat ‘ouderschap blijft’ heet. Ook daar gebeurde weer van alles wat een normaal mens doet afvragen of dit een nachtmerrie is of de werkelijkheid. Ik heb toen ea over hetgeen wat ik op het internet gevonden had naar de ouderschapsbemiddelaar gestuurd. De reactie van deze dame was ontstellend; Wat is dit interessant, waar heb je dit vandaan en ja, stuur mij meer!
Uiteraard is dit traject op een fiasco uitgelopen. Zoon van toen 15 jaar gaf onder druk van moeder bij de ouderschapsbemiddelaar aan geen contact te willen met vader, zelfs geen kaartje en zat te bibberen van angst voor zijn vader. Een reële angst aldus moeder. Een angst die dus nooit onderzocht is.
Ik was lid van een aantal besloten facebookgroepen m.b.t. ouderverstoting. Toch vond ik daar niet wat ik zocht. We liepen elke keer weer achter de feiten aan.
Ik maakte ook fouten. Ik voelde mij beschermd in die besloten groepen. Erg vervelend als dan een ouder een post van jou kopieert en aanlevert bij die ex/moeder. Dat resulteerde in een aangifte van laster/smaad. Immers, ik mocht er niets van vinden dat juist deze dame aan conflictbeheersing bij echtscheiding doet. Toen nog onder de indruk van de politie, heb ik een TOM zitting geaccepteerd. Immers een slager kan goede biefstukken verkopen, maar elke dag thuis gehakt eten, aldus de parket secretaris, die met mij afsprak dat ik een jaar lang haar naam en bedrijfsnaam niet zou vernoemen.
Mijn man kreeg na drie jaar vernedering en leugens een contactverbod van rechter B. Prenger (rechtbank Breda), de 3e rechter trouwens, die hij mocht ontmoeten. Omdat zoon zelf aangaf geen contact te willen en bang te zijn voor zijn vader.
Met heel veel moeite kregen wij de inlogcodes van het schoolvolgsysteem.
De Raad voor de Kinderbescherming, mevrouw Joyce Ferket wist mijn man nog eens fijntjes te vertellen dat als hij echt van zijn zoon gehouden had, hij het advies van de instanties en de politie destijds niet had opgevolgd!
Maar… Als hij nu echt van zijn zoon zou houden, dan liet hij zijn zoon met rust! BAM!
Mijn man was en is er klaar mee. Tot op de dag van vandaag wordt zoon afgeschermd door moeder. Een moeder die haar weg naar de politie weet te vinden en alles aangrijpt om vader en mij te demoniseren. Leugens worden de waarheid.
En ik? Ik was en ben nog steeds boos, heel boos en bedacht dat dit zo anders moest. Wij liepen achter de feiten aan. Keer op keer bedacht ik mij dat als we dit hadden geweten, dat we het dan anders hadden aangepakt, gezegd, geformuleerd. Die TOM zitting resulteerde in mijn eerste blog; TOM zitting voor dummies.
September 2015 heb ik de openbare Facebookpagina Herken Ouderverstoting op gezet. Ik had er weinig ideeën bij, maar binnen een maand had ik al 200 leden en dit ledental blijft maar groeien en groeien. Allemaal ouders die de schaamte voorbij zijn. Die zich komen oriënteren en niet bang zijn voor repressailes van de instanties.
Tja, bij Facebook hoort natuurlijk ook Twitter, want je wilt ook de instanties bereiken, al is het maar om hen bewust te maken.
En van Twitter ga je verder, een website Herken ouderverstoting, Link’din, Instagram, een blog op Wordpress onder mijn eigen naam en ja zelfs YouTube.
In de loop der jaren hebben zich een aantal ouders bij mij aangesloten die verder durfden te gaan, dan enkel lid te zijn van de Facebookpagina. Ouders die ook hun hoofd boven het maaiveld durfden uit te steken. Zo is Marieke van Woerkom er snel bijgekomen.
Ook vielen er ouders af. Konden ze niet overweg met mijn felheid of was de kennis wat ouderverstoting met het kind doet en wat een ouder dus zelf kan doen om het tij te keren, te confronterend.
In die paar jaar dat Herken Ouderverstoting nu bestaat hebben we enorm veel gerealiseerd, maar hebben we ook heel veel weerstand ervaren. Dat de Raad, dat Jeugdzorg, dat de rechtspraak en de advocatuur dit doen kan ik nog wel begrijpen. Simpele ouders spreken hen aan, het moet niet gekker worden ;)
Maar dat er ouders zijn met een eigen agenda, die zeggen slachtoffer te zijn van ouderverstoting, van een pathogene ouder en daardoor het contact / de omgang met hun kind moeten missen, om vervolgens de ontwikkeling van Herken Ouderverstoting bewust in de weg te gaan staan, dat heeft mij persoonlijk geraakt.
Helaas ken ik veel te veel ouders die als autodidact zich nu uitroepen tot hulpverlener. Terwijl dus elke ouder dezelfde kennis kan op doen als die zogenaamde hulpverleners. Prima hoor, dat ze er zijn, die conflictbeheersers, coaches, counselors, mediators, eenpitters, behartigers, psychotherapeuten, relatietherapeuten, ja, zelfs bijzonder curators, maar het zijn geen beschermde beroepen. Ieder kan die titel aannemen en deze mensen brengen ouders verder naar hulpbehoevendheid, dan naar handelend optreden ten gunste van het kind. Dat ze er zelfs geld voor durven te vragen kan er bij mij niet in!
Op zich zijn de signalen van komende ouderverstoting helder en duidelijk, zelfs al voordat de kinderen geboren zijn, maar je moet ze wel (willen) zien. Laat staan dat je het zou moeten kunnen zien als het kind er is. Op dit punt is nog een hoop winst te behalen, want als jij je beseft dat jij met een pathogene ouder samen bent, kan jij bewuster van deze persoon scheiden, waardoor de kinderen minder schade oplopen.
Uiteraard ontvangen wij veel weerstand van de verstotende ouder, maar ook die blijven wij bewust maken; het net sluit.
De boodschap van Herken Ouderverstoting is helder en duidelijk; wij informeren ouders, maken hen bewust van hun/de mogelijkheden en vooral eigen verantwoordelijkheid om zelf ouderverstoting te lijf te gaan.
Daarnaast vertegenwoordigen wij dus een groot platform bij de instanties, met de intentie dat ook daar een verandering zal optreden.
Daarin worden wij gesteund door heel veel integere professionals, die blij zijn dat wij de boel wat opschudden en iedereen bij de les houden, want we laten niet los; het is immers een kwestie van willen en doen.
Recente ontwikkelingen hebben mij gedwongen een professionaliseringsslag te maken. Helaas heb ik in ze zomer van 2018 moeten procederen om de website, onze domeinnaam, terug te krijgen. Natuurlijk is de rechter het met mij eens. De naam Herken Ouderverstoting hoort bij mij, samen met gelijkgestemde ouders doen wij ons stinkende best om ouderverstoting bespreekbaar te maken en komen met passende oplossingen.
Bij die professionaliseringsslag hoorde een kleine wijziging in het logo. Immers, degene die ons boycot, had meegeholpen als vrijwilliger, bij het ontwerpen en ja, dan is er gedeeld auteursrecht/intellectueel eigendom . Dat moeten we niet hebben. Alle claims en banden zijn doorgesneden.
Behalve verdriet en buikpijn is er veel moois uit voortgekomen. Ouders die zich geholpen voelden, beseffen dat deze epidemie moet stoppen dat dat dus Herken Ouderverstoting daar een leidende rol in heeft.
Naast een nu veel mooiere en beter werkende website, hoef ik het niet alleen te doen maar kan ik leunen op betrokken ouders, die allen hun eigen inbreng en bijdrage hebben ter bewustwording dat ouderverstoting kindermishandeling is en maatschappelijk onaanvaardbaar. Zonder enig commercieel belang!
Zonder hen ben ik niets! Zonder hen staat ouderverstoting niet op de kaart. Komen we niet aan tafel daar waar het toe doet en kunnen wij geen passende oplossingen aandragen.
Ouderverstoting is nu bespreekbaar.
Annemarie van Mackelenbergh
15 december 2021
Na ruim 6 jaar mijn uiterste best gedaan te hebben om ouderverstoting te stoppen, is het tijd om afscheid te nemen en het stokje over te dragen aan een nieuwe voorzitter, Hendrik Jan Oussoren, en enkele nieuwe bestuursleden.
Ouders die als geen ander weten hoe schadelijk de rechtsgang en het functioneren van de jeugdbeschermingsketen is. Simpel gezegd; zodra die in beeld komen, raakt de juist verantwoorde, liefdevolle ouder de regie kwijt en niet zelden de omgang met het kind.
Omdenkend kan vastgesteld worden en feitelijk bewezen, dat , zodra de jeugdbeschermingsketen/jeugdzorg 'er tussen uit' is, er weer alle ruimte is voor contact herstel.
Ik ga met welverdiend pensioen en heb er groot vertrouwen in dat het platform Verantwoord Scheiden en de stichting Écht Scheiden Zonder Schade in goede handen zijn.