14 mei 2019
Vorige week werden wij onaangenaam verrast door de open brief in de landelijke dagbladen van de voorzitten jan van Zanen en de vice voorzitter Hubert Bruls, VNG.
Open brief over jeugdzorg en GGZ aan onze inwoners,
Het is een ongebruikelijke stap voor gemeenten om via een open brief in een dagblad onze zorgen met onze inwoners te delen. Door de huidige ontwikkelingen rond de jeugdzorg en GGZ voelen wij ons echter genoodzaakt dit toch te doen.
In 2015 namen gemeenten taken op het gebied van werk, zorg en jeugd van het Rijk over. Dat deden wij omdat wij deze taken beter en overzichtelijker wilden regelen. Wij kunnen beter maatwerk leveren dan het Rijk. Tegelijkertijd moesten we deze taken uitvoeren met een veel kleiner budget dan voorheen. De crisistijd, waarin ook door gemeenten fors moest worden bezuinigd, maakte de uitvoering van deze nieuwe taken niet makkelijker. In de afgelopen jaren zijn door gemeenten meer jongeren bereikt dan vooraf was voorspeld. Dat leidde tot extra uitgaven en, bij gebrek aan financiële compensatie, tot grote tekorten bij gemeenten.
Al jaren zijn we met het kabinet in gesprek over de tekorten in de jeugdzorg en de zorg voor mensen met psychische kwetsbaarheid. Diverse onderzoeken, die zijn uitgevoerd in opdracht van het Rijk en de gemeenten, tonen aan dat de omvang van de zorg sterk toeneemt. Naast de toename van 12,1 procent van jongeren die jeugdzorg nodig hebben, is ook meer zorg nodig voor mensen met psychische problemen en verward gedrag. Zij belanden na hun ontslag uit de kliniek of forensische instelling vaak rechtstreeks in de maatschappelijke opvang.
De problemen in het sociaal domein worden door gemeenten in het gehele land gevoeld. Het gaat ook niet alleen om grote of alleen om kleine gemeenten. De forse tekorten hebben bij veel gemeentelijke bestuurders en ambtenaren tot onbegrip, frustratie en zelfs woede geleid. Kabinet en parlement lijken deze forse en complexe taken bij gemeenten neer te leggen zonder verantwoordelijkheid voor de uitvoeringsvraagstukken te nemen.
Van gemeenten kan niet worden verwacht dat zij noodzakelijke extra kosten zelf opvangen. Gemeentebegrotingen moeten, in tegenstelling tot de Rijksbegroting, nu eenmaal sluitend zijn. Als er geen compensatie komt moeten gemeenten bezuinigen. Dat heeft ongewenste gevolgen. Denk aan wachtlijsten in de jeugdzorg, overlast in wijken, het uitstellen van onderhoud, verhoging van de OZB, bezuinigingen op cultuur en sluiting van bibliotheken, sportcomplexen of andere voorzieningen.
Natuurlijk kijken wij als gemeenten ook kritisch naar onszelf. Ook wij zullen extra maatregelen moeten nemen. Daarbij leren wij van elkaars ervaringen, kunnen wij gebruik maken van de door de VNG onlangs ingestelde visitatiecommissie die gemeenten adviseert en maken we werk van het terugdringen van administratieve lasten.
Met de meeste mensen in ons land gaat het gelukkig goed. Toch zijn er ook inwoners die minder makkelijk hun weg vinden. De Nederlandse gemeenten zetten graag een stapje extra voor de inwoners die het nodig hebben: in dit geval de jongeren en psychisch kwetsbare mensen. De gemeente komt voor hun belangen op. Zij moeten erop kunnen vertrouwen dat hun gemeente hen kan helpen als zij hulp nodig hebben.
Als het kabinet niet bereid is om gemeenten voldoende tegemoet te komen, is het de vraag of wij onze inwoners kunnen geven waar zij recht op hebben. In uw belang moeten wij dan serieus overwegen of wij de gedecentraliseerde taken weer bij het Rijk terugleggen. Dat zullen we nooit zomaar doen, we willen onze jeugd niet in de steek laten.
Maar de huidige maatschappelijke opgaven vragen om een gezamenlijke aanpak, van één overheid. Als Nederlandse gemeenten roepen wij het kabinet dan ook op de mensen die wat extra hulp nodig hebben niet in de kou te laten staan. Wij vragen het kabinet de handschoen op te pakken en ons voldoende middelen te geven om onze inwoners te helpen.
Namens de Vereniging van Nederlandse Gemeenten,
Jan van Zanen Hubert Bruls Voorzitter VNG Vicevoorzitter VNG
Wij onderschrijven de zorgen rondom jeugdzorg, maar de roep om extra geld stuit ons tegen de borst, daar wij ons oprecht afvragen of extra geld de oplossing is, of juist voor nog minder motivatie zegt om de problemen echt aan te pakken.
Immers, Jeugdbescherming faciliteert de scheidende ouder die de kinderen weghoudt bij de andere ouder en zet het kind in als wapen tegen de andere ouder.
Pyromanen bij de brandweer als het ware.
Jeugdbescherming kan ouderverstoting direct oplossen door de omgang te herstellen. Echter dat doet Jeugdbescherming moedwillig niet. Kinderen worden zwaar belast doordat ze moeten aangeven of ze nog wel met de andere ouder om willen gaan. Zonder enige goede scholing of juiste kennis worden onze kinderen bevraagd en in een nog dieper loyaliteitsconflict betrokken.
Jeugdzorg organiseert zelfs ‘afscheidsgesprekken’ tussen kind en een van de ouders.
De authentieke stem van een kind zegt dat het intensieve omgang met beide ouders wil. De stem wordt volledig genegeerd. Kortom dit is kindermishandeling.
Elke keer weer een andere functienaam zorgt voor vraagtekens; wat mogen wij, ouders, qua professionaliteit nu verwachten? Tegenwoordig zijn de casemanagers hooguit een doorgeefluik, die zeggen een helicopterview te hebben. Maar optreden en schriftelijke aanwijzingen geven tegen de ouder, die het kind moedwillig weghoudt van de uitwonende ouder, is te veel gevraagd. Vaak doen deze mensen zich af met een enkel gesprekje om na een jaar weer bij de rechter om verlenging van de OTS (kassa!) te vragen. Los van alle ‘zorgbehoeften’ die nu in één keer worden ontdekt en het rugzakje van jouw kind vullen.
En dan staan we nog niet eens stil bij alle onterechte uit huisplaatsingen (UHP). Weet dat dit tegen jouw kind en jou zullen keren...
Uit jij jouw zorgen of benadruk jij hun verantwoordelijkheden, dan ervaart jeugdzorg jou als strijdend en wordt je afgeschreven in de rapportages. Opinies en meningen, vervalsen van feitelijkheden, achterhouden van de echte waarheid; ouders die met jeugdzorg bekend zijn zullen dit allemaal meegemaakt hebben, gaan meemaken en herkennen/onderkennen. Liever tig hulpverleners op het gezin dan het kind weghalen uit die situatie en bij de gezonde/uitwonende ouder of diens familie plaatsen.
Ieder weldenkend mens slaat achterover van het hetgeen Jeugdbescherming doet. Echter dit bleef dit lang verborgen. Lang leve de sociale media. Veel ouders zijn de schaamte voorbij en waarschuwen andere ouders.
Natuurlijk zijn er passende oplossingen, denk aan parallel ouderschap, maar ja, dat houdt wel in dat al contra productieve trajecten aan ons voorbij gaan en daar gaat het verdienmodel. Wij ouders, horen elkaar te waarschuwen en te beseffen dat hetgeen jij niet voor elkaar kreeg in de relatie, zeker niet via derden (inzet jeugdzorg) gaat realiseren. Je raakt enkel en alleen steeds meer van jouw regie kwijt totdat je letterlijk en figuurlijk met legen handen komt te staan.
Neemt niet weg dat je binnen het huidige systeem nog met jeugdbescherming te maken kunt krijgen. Vandaar dat wij ons genoodzaakt zagen onderstaande mail naar Kan van Zanen en zijn collega Hubert Bruls te sturen, met in een cc de meeste wethouders Jeugd en welzijn en de rest van ons mailchimp bestand. 15 mei 2019:
Geachte heren van Zanen en Bruls,
“Hij die in de schaduw van de boom zit, zal er nooit een bijl inzetten” (Japanse Spreuk)
Met zorg hebben wij uw open brief , d.d. 8 mei 2019, richting de inwoners van de gemeenten gelezen.
Herken ouderverstoting onderschrijft de problemen in het sociaal domein, echter zien wij niet de oplossing bij enkel meer geld richting Jeugdzorg.
Sterker nog, Herken Ouderverstoting denkt dat meer geld voor nog minder motivatie zorgt om orde op zaken te stellen.
En dat er orde op zaken gesteld moet worden is een vaststaand feit.
Tot voor kort waren de kinderen in scheidingssituaties het grote verdienmodel. Echter heeft bewustwording onder de burger er toe geleid dat ouders niet alleen mondiger zijn geworden, ouders zetten steeds meer hun grondwettelijke zorgplicht centraal daar de sociale, emotionele identiteitsontwikkeling van hun kinderen met voeten wordt getreden juist door de jeugdzorg professionals, waarbij herken Ouderverstoting gerust durft te stellen dat deze beroepsgroep bewust handelingsonbekwaam is.
In plaats van voortschrijdend inzicht te tonen, wat wel van elke ouder wordt verlangd, zien wij ontwikkelingen die ons ’s nachts wakker houden, terwijl de oplossingen ontstellend eenvoudig zijn, waardoor er enorm veel tijd en geld bespaard kan worden. Wat enorm veel onnodig leed kan voorkomen.
Waardoor er dus meer tijd en geld over kan zijn voor heel wat meer kinderen die wel jeugdhulp behoeven.
Toen jeugdzorg werd overgeheveld naar de gemeenten waren wij even hoopvol. De wethouder koopt immers de zorg in en met kortere lijnen en goed kijken naar de effectiviteit van de aangeboden zorg, zou dit toch een gewenste verandering moeten bewerkstelligen, dachten wij.
Hoe kan het dan zijn dat het de wethouders niet lukt om kritisch te kijken naar de contra productieve, geld verslindende trajecten waarbij alle ouders en kinderen op 1 hoop worden gegooid en elke vorm van dialoog met bezorgde ouders uit de weg wordt gegaan?
Laat Jeugdzorg zich weer bezig houden met hun kerntaken en haal kinderen met scheidende ouders daar weg! Follow the money...kijk eens hoeveel van die 428.000 kinderen daar werkelijk thuis hoort. 1 Brevet van onvermogen; de Nederlandse ouder kan het niet?! Herken Ouderverstoting durft dat te betwijfelen.
Het kan niet langer zo kan zijn dat wij, ouders, via de belasting moeten bijdragen aan ex-partnergeweld en kindermishandeling. Laat staan dat wij weg blijven kijken of er aan mee werken, met de kennis die anno nu voorhanden is.
Graag komt Herken Ouderverstoting in gesprek met u of gedelegeerde beleidsfunctionarissen opdat wij gedragen oplossingen met u kunnen bespreken in de hoop dat zo snel mogelijk werk wordt gemaakt van het beëindigen van ouderverstoting, het resultante van de complexe scheiding als niet snel en adequaat wordt gehandeld door iedereen !
Vriendelijke groet,
Annemarie van Mackelenbergh & Marieke van Woerkom
Herken Ouderverstoting
(de grootste ouderbelangen groep van Europa die zich richt op het bestrijden van de grootste stille maatschappelijke ramp die nu plaats vindt, met alle leed van dien)