Eén op de vijf kinderen van gescheiden ouders heeft geen contact meer met één van de ouders. Deze kinderen hebben hier vaak nog jarenlang last van. Bewustwording is daarom nodig. In deze blog lees je hoe een 33-jarige man die ouderonthechting heeft meegemaakt dit heeft ervaren:

Hoe oud was je toen je ouders gingen scheiden?

“Ik heb het gevoel dat mijn ouders nooit echt bij elkaar zijn geweest. Ik was waarschijnlijk 2 toen mijn ouders de relatie verbroken.”

Werd je betrokken bij ruzies of issues tussen je ouders

“Vrij weinig tot niet. Er werd namelijk bij mijn moeder niet gesproken over mijn ‘echte’ vader.”

Hoe werd je betrokken, kan je een situatie beschrijven waarin dat voor jou heel duidelijk naar voren kwam?

“Ik kan mij maar 1 situatie herinneren waarin ik betrokken was in een situatie tussen mijn ouders. Mijn vader vroeg of ik vorige week op een voetbalkamp was geweest. Dat was ik niet en ik zei dus nee. Toen sprak mijn vader met zijn vriendin over mijn moeder dat ze had gelogen over de reden waarom ik vorige week niet bij mijn vader op bezoek kon. Ik voelde mij schuldig dat ik mijn mond voorbij had gepraat en dat ik niet beter had kunnen liegen.”

Had je het gevoel dat je moest kiezen tussen je ouders?

“Nee, ik had het gevoel dat er al een keuze was gemaakt. Ik hoorde bij mijn moeder en moest af en toe naar mijn vader. Eerst om de week, later zaten er meerdere weken tussen. Het bezoek aan mijn vader kwam meestal onverwacht en werd niet van tevoren verteld.”

Welke ouder praat(te) negatief over de andere ouder of beide?

“Mijn moeder was zeer negatief over mijn vader. Het was al snel duidelijk dat er thuis niet over deze situatie werd gesproken. Vragen en verhalen over mijn vader was een taboe.”

Schrijf spontaan de 10 dingen op die 1 of beide ouders over de ander zeiden?

“Mijn moeder over mijn vader:

• Jouw vader wilde jullie niet
• Jouw vader heeft mij geslagen
• Jouw vader verdient jullie niet
• Jouw vader is een mislukkeling
• Jouw vader was altijd dronken

Mijn vader heeft zich eigenlijk nooit of weinig uitgelaten over mijn moeder tegenover mij. Niet positief maar ook niet negatief. Ik heb hem 1 keer geconfronteerd met de opmerkingen van mijn moeder. Hij schrok hiervan en zei dat het allemaal niet waar was wat mijn moeder over hem zei.”

Wat zag/zie je non-verbaal aan het gezicht van je vader of moeder als het over de andere ouder ging/gaat?

“Mijn moeder was altijd nors, kortaf en chagrijnig wanneer ze vertelde dat ik naar mijn vader moest. Hier reageerde ik op door verveeld te zeggen “Alweer?”. Waarop mijn moeder antwoordde “ Doe maar niet net alsof je dit niet leuk vindt” Ik voelde me betrapt.”

Heb je 1 ouder voor langere tijd niet gezien?

“Mijn vader vanaf mijn twaalfde.”

Hoe leg(de) je dit aan je omgeving uit, met andere woorden ‘wat is jouw verhaal?’

“Niet, mijn omgeving wist niet beter dat mijn stiefvader mijn echte vader was. Zelfs mijn halfzusje wist tot mijn 18e niet dat ik een andere vader had. Ik had meerdere redenen waarmee ik mijzelf van overtuigde om het contact met mijn vader te verbreken. Ten eerste was mijn broertje een jaar eerder gestopt om mijn vader te zien. Alleen op bezoek was gewoon minder leuk en saai. Verder ging ik naar de middelbare school en zou ik veel meer huiswerk hebben. Niet meer naar mijn vader gaan zou veel tijd schelen. Ook zou ik meer met mijn vrienden willen spelen/voetballen. Mijn moeder begreep deze redenen en was er ook mee eens. Maar ik moest dit wel persoonlijk tegen mijn vader zeggen. De relatie met mijn stiefvader verliep in deze periode zeer moeizaam. Ik hoopte stiekem dat hij met deze beslissing blij zou zijn. Kort nadat ik het contact met mijn vader had verbroken gaf mijn stiefvader echter een snauw “Moet jij niet huiswerk maken?’ Daarom kon jij toch niet naar je vader?” Dit begreep ik totaal niet, omdat ik dacht dat hij juist blij zou zijn met deze beslissing”

“Hoe reageert jouw vader of moeder als je over de andere ouder praat? Kan je openlijk over de andere ouder praten?”

“Mijn moeder wordt boos of teleurgesteld als ik over mijn vader begin. Ze geeft soms aan dat ze er niet over wil praten. Als we er wel over praten geeft ze eigenlijk aan hoe slecht mijn vader voor haar en de kinderen is geweest. Na een bezoek aan mijn vader mocht ik niet vertellen hoe mijn dag was. Speelgoed wat ik meenam van mijn vader werd ook meteen weggegooid. Zelf nam ik een keer stiekem een legohelmpje mee van mijn vader naar huis. Ik was echter zo bang dat mijn moeder hier achter zou komen dat ik het helmpje buiten heb gedumpt.”

Wat zegt jouw omgeving over de andere ouder?

“De familie van mijn moeders kant weet natuurlijk wel van de situatie en kon mij een neutrale kant van het verhaal vertellen. Maar ook mijn familie was terughoudend in de informatie over de relatie tussen mijn ouders. Zij hadden trouwens geen negatieve gevoelens naar mijn vader. De vriendin van mijn vader kon moeilijk verbergen hoe ze over mijn moeder dacht. Dit vond ik vervelend omdat mijn moeder op dat moment heilig was. Dit zorgde automatisch voor een negatieve gedachte over de vriendin van mijn vader.”

Wat heb/had jij nodig van je omgeving in dit proces? Hoe kan iemand in jouw situatie jou ondersteunen?

“Ik heb mij lang voor deze situatie afgesloten vanwege het schuldgevoel over het verbreken van het contact met mijn vader. Ik kon ook lang niet inzien of accepteren dat mijn moeder en omgeving en niet ik hiervoor verantwoordelijk is. Na meerdere gesprekken met mijn vrouw begon ik langzaam in te zien dat het handelen van mijn ouders niet oké was. Deze spiegel had ik nodig, aangezien ik daar niet zelf achter zou komen. Ik merk dat mijn broertje deze spiegel niet heeft en daarom in een andere fase zit.”

Wat zijn jouw gedachten over jouw ouders? Beschrijf ze zo gedetailleerd mogelijk.

“Mijn moeder vind ik erg egoïstisch al heeft ze dat zelf niet door. Ze kan de gevolgen van haar handelen niet zien of begrijpen. Ze staat er niet open voor. Zelf denk ik dat ze haar best deed maar niet anders kan handelen, omdat ze niemand had die haar een spiegel voor hield. Zelf vind ik het lastig te begrijpen waarom ze zich niet kan verplaatsen in haar kind. Mijn vader was erg terughoudend in het aanvechten van zijn rechten over de voogdij. Ik heb lang gedacht dat hij geen rechten had in deze situatie. Ik kan het begrijpen dat hij ons de gevechten wilde besparen, maar toch had ik het misschien liever anders gezien. Als hij meer had gevochten voor zijn rechten had ik misschien niet de beslissing genomen om het contact met mijn vader te verbreken. Enerzijds begrijp ik zijn keuze om voor het kind het gevecht niet aan te gaan. Dit zou mij een hoop ellende hebben bespaard. Maar aan de andere kant heb ik 6 (belangrijke) jaren geen contact gehad met mijn vader. Ik vind het lastig om duidelijk te voelen welke handeling beter zou zijn geweest. Wel had ik achteraf liever gehad dat ik ook bij mijn vader had geslapen. Dan had zijn thuis ook meer mijn thuis kunnen zijn en had ik niet alleen maar het gevoel gehad dat ik daar op visite was. De band die ik had met mijn vader had dan heel anders kunnen zijn. Door het contact met mijn vader te verbreken had ik enerzijds meer rust bij mijn moeder, maar aan de andere kant heb ik wel heel lang een schuldgevoel gehouden waar ik bij niemand terecht kon.”

Voelde jij je veilig bij je ouders en kun je dit ook uitleggen?

“Bij mijn moeder altijd wel. Dat was mijn thuis en ik voelde mij daar ook thuis. Ik wist dat ik ook niet over mijn vader moest beginnen te praten. Bij mijn vader was ik altijd op visite en heb ik mij nooit thuis gevoeld. Ook voelde ik de spanning als ik daar was aangezien de situatie taboe was thuis.”

Heb je een fijne herinneringen aan je ouders samen?

“Nee”

Kun je je iets positiefs herinneren wat je ouders over elkaar hebben gezegd?

“Nee”

Hoe gaat het nu met jou?

“Nog steeds een beetje boos op mijn moeder. Hoewel ik denk dat ze het niet begrijpt wat voor gevolgen dit voor mij had. Ik vind het lastig dat ik niet met haar hierover kan praten, omdat ze het niet zal begrijpen en de relatie tussen ons alleen maar zal verslechten.”

Wat zou je je ouders willen vragen vanuit je kind-zijn?

“Een kind heeft beide ouders nodig en ouders moeten elkaar omwille van het kind accepteren. Het schuldgevoel en de spanning die ik voelde zou geen enkel kind moeten meemaken.”

(bron: Villa Pinedo 28 juni 2018 https://www.villapinedo.nl/blog/deel-1/)