Vanwege mijn werk ga ik veel met jongeren om en gisteren kwam ik in gesprek met een jongen. Twee jaar geleden was ik al eens met hem in contact gekomen, het kan omschreven worden als een stereotype gevalletje van ouderverstoting. De ouders zijn gescheiden omdat de vader was vreemdgegaan. De vader was een klootzak en zoon (de jongen) wilde hem nooit meer zien. De moeder kroop enorm in de slachtofferrol, voedselbank, en de zoon moest zijn salaris inleveren. Tegen die tijd, had ik hem al op ouderverstoting gewezen. 

Nu twee jaar later, is hij weer/alsnog gekomen voor een gesprek. Ik werk altijd één op één met de jongeren. en op die manier raken we in gesprek. Toevallig was zijn verkering uit (dat gebeurt wel vaker met jongeren). De reden hieracter was dat z'n (ex-)vriendin liep te zeuren over de scheiding van zijn ouders en bang was dat hij ook zo zou zijn. Vorige week had hij al gezegd dat hij gestopt was met zijn opleiding, het lukte hem niet, als gevolg was hij ook z'n stage kwijtgeraakt, en waarschijnlijk ook de mogelijkheid op die baan. Zijn dit al niet de bekende kenmerken? 

Gisteren gaf hij aan dat hij na onze afspraak nog een afspraak had, bij een psycholoog. Ik vroeg hem waarom hij die afspraak daar had. Hij legde mij uit dat het was vanwege de thuissituatie, zijn moeder was tijdelijk vrijwillig opgenomen want zij kon het allemaal niet meer aan. De jongen is 17 en heeft nog vier broers/zussen. Ik heb hem gevraagd of die psycholoog al ter sprake heeft gebracht dat de scheiding van zijn ouders wel eens de oorzaak zou kunnen zijn, niet dus! Ik heb die jongen geadviseerd dat toch maar eens ter sprake te brengen. 

Verder vertelde ik hem dat ik ook 'zo'n verstoten vader' ben (dit wist hij al), en dat ik net 'zo'n klootzak' ben als zijn vader (dit vond hij niet). Maar dat hij met een leeftijd van 17, al heel wat verantwoordelijkheid op zijn schouders heeft gekregen en zich eens moest gaan afvragen waardoor en door wie dit komt. Ik heb hem gevraagd of hij seksueel was misbruikt of dat hij lichamelijk was mishandeld door zijn vader, hij vertelde mij dat hier geen sprake van was. Ik concludeerde dat de graad van 'klootzak' dus wel meeviel en dat die titel enkel was gebasseerd op de problemen tussen vader en moeder en dat hij daar dus geen ene reet mee te maken had!

Of wilde hij weten wat er allemaal in de slaapkamer gebeurde? De afschuw op zijn gezicht zei genoeg, waarop ik hem nogmaals vertelde dat het hem echt geen ene reet aanging, simpel gezegd als moeder beter haar best had gedaan was vader misschien wel gebleven, hij keek op met opgetrokken wenkbrauwen (ik denk dat hij er nog nooit zo over gedacht heeft en moeder vooral als het slachtoffer zag). Ik vertelde hem dat hij alle tekenen al vertoonde, moeite met opleidingen, met banen, psychologen (dit was al zijn tweede), en moeite met het aangaan met relaties. (Met dit laatste was hij het niet eens, maar ik besprak met hem dat hij zich telkens aan iemand vastklampte, zichzelf wegcijferde en dan alsnog die persoon verloor).

Ik heb hem verteld dat dit waarschijnlijk nog ver in zijn leven zou doorgaan, dat hij waarschijnlijk aan de drugs zou gaan, criminele vrienden zou ontmoeten, en nog meer nare zooi. En naar alle waarschijnlijkheid zal hem hetzelfde overkomen als hij zelf kinderen zou krijgen. Hij dacht dat dit wel mee zou vallen en binnenkort wel over zou zijn, ik heb hem gewezen op diverse onderzoeken en geadviseerd om het eens te gaan onderzoeken/bespreken met die psycholoog. Die psycholoog dacht overigens dat hij ADHD had en dacht aan medicatie. Ik heb hem gezegd geen psycholoog te zijn, maar dat hij naar mijn idee geen ADHD-er is, en zeker geen medicatie nodig heeft. Maar dat zijn onrust hoogstwaarschijnlijk ergens anders vandaan komt.

Ik vertelde hem dat hij naar mijn idee emotioneel gegijzeld is door zijn moeder is en er toch eens over moest nadenken om contact op te gaan nemen met zijn vader, wat zijn moeder naar alle waarschijnlijkheid niet leuk zal vinden maar dat is dan haar probleem! Ik heb hem gezegd dat in een normale situatie een kind opgroeit in een gezin met twee ouders, een vader en een moeder. Een vader kan niet wat een moeder kan en andersom. Ouders vormen de basis van een kind, ook de basis van hem. Ik heb hem gevraagd wat nou zijn basis is. Ik heb hem simpel gezegd dat alles wat hij geleerd heeft van een vrouw afkomstig is, dus hij is verwijfd. Ik heb met hem besproken dat zijn situatie anders is dan een 'normale situatie'. Dat in een normale situatie een kind niet kan bepalen wie zijn vader is, en of die vader wel of niet kan en mag binnen komen. In een normale situatie bepaalt een kind eigenlijk helemaal niets. Ik heb hem verteld dat hij voor 50/50 uit vader/moeder bestaat, en dat hij dus de helft van zijn eigen ik verstoten heeft, z'n wenkbrauwen trokken op.

Ik heb hem verteld dat hij waarschijnlijk nog heel veel verdriet en woede in zich heeft wat betreft die scheiding en de enige met wie hij dat kan uitspreken is zijn vader en zijn moeder. Ik heb hem ook verteld dat een gezonde moeder nooit zou toestaan dat haar kind een vader zou verstoten vanwege haar problemen, dat een gezonde moeder desnoods het kind hoe dan ook bij die vader zou brengen omdat een gezonde moeder de noodzaak van een vader in het leven van haar kind zou inzien. En moeder zit 'vrijwillig' tijdelijk opgenomen.

Er kwam een einde aan het gesprek toen de jongen echt naar de psycholoog moest, ze zat al te bellen, ik ben benieuwd hoe dat gesprek is gegaan. Ik heb hem verteld dat mijn dochter, net als hij, haar vader heeft verstoten, maar dat zij naar alle waarschijnlijkheid niemand in haar omgeving heeft die haar hier op aanspreekt of op wijst.

Ik vond het mijn plicht hem hier op te wijzen en niet wil zwijgen zoals iedereen.