Huiselijk geweld
Huiselijk geweld is een symptoom van een geestelijke ziekte/aandoening. Gezonde mensen doen dit elkaar niet aan; er zal net zoals in de medische hulpverlening, gebruik gemaakt moeten worden van de werkwijze: anamnese/onderzoek, diagnose, gevolgd door de juiste behandeling.
Daarbij is het noodzakelijk te beschikken over een landelijk protocol, met daarin een volledig omschrijving en aanpak van alle vier de vormen van huiselijk geweld:
- Fysiek geweld
- Seksueel geweld
- Verwaarlozing
- Psychisch geweld
Momenteel grijpt ons jeugdzorgstelsel óf niet in, men herkent het geweld maar een oplossing is niet beschikbaar, óf men is niet in staat een diagnose te stellen. Men is niet in staat onderscheid te maken tussen de verschillende vormen van geweld. Op basis van aannames, meningen en framing worden er nu, zelfs onder drang en dwang, behandelingen ingezet die schadelijk zijn.
Daarnaast bepaalt ons Ministerie van VenJ wat huiselijk geweld volgens hen inhoudt; ‘ouderverstoting’ wordt hierbij bewust buiten beschouwing gelaten. Zie hiervoor de bijlage. https://www.rijksoverheid.nl/documenten/rapporten/2019/02/05/de-prevalentie-van-huiselijk-geweld-en-kindermishandeling-in-nederland
De afgelopen jaren zijn wij geconfronteerd met handreikingen, richtlijnen, (WODC) rapporten, die naar de opdrachtgevers toe zijn geschreven. Daarbij wordt de macht van de jeugdbeschermingsketen steeds groter. Wetenschappers, die wetenschappelijk aantonen dat de handreikingen, richtlijnen, (WODC) rapporten, vragenmethodes en onderzoeksmethodes onwetenschappelijk en kind-onvriendelijk zijn worden belachelijk gemaakt, uitgesloten.
Het biologisch ouderschap, de mogelijkheid tot opvoeden, het kind te beschermen tegen mishandeling en op te kunnen treden tegen (ex) partnergeweld, wordt de verantwoorde ouder ontnomen, door juist die instanties, die ons zouden moeten beschermen en helpen. Van hun beleid maken ze geen geheim, maar de verantwoorde ouder kan zich hier niet tegen verweren, aangezien de Rechten van de Mens, het Kind en onze (Grond) Wet, simpelweg worden genegeerd, zeker ook door het familierecht.
Ervaringsdeskundigen, die ‘betrokken’ moesten worden, zijn aangehoord, maar vervolgens worden de inhoudelijk opbouwende constructieve bijdragen bewust genegeerd en niemand in de keten die daar op ingrijpt. De Ministeries JenV en VWS hebben selectief geshopt in de, door ons aangeboden, gevalideerde wetenschappelijke onderzoeken.
Ja, huiselijk geweld is intergenerationeel. Maar het feit dat onze overheid opzichtig en zelfs bewust weigert te erkennen dat huiselijk geweld gender neutraal is en te maken heeft met psychopathologie (een verantwoorde ouder doet dit niet…), zorgt ervoor dat feitelijk huiselijk geweld niet effectief wordt aangepakt. Anamnese, diagnose en dan pas behandeling, zoals in de somatische zorg, worden bewust uit de weg gegaan.
Ouders worden hulpbehoevend gemaakt, geïntimideerd, gechanteerd en menig kind is zo volkomen onterecht uit huis geplaatst. 1 op de 9 kinderen heeft te maken met de keten en bouwt zo een verleden op. Naast de 140.000 Uit Huis Plaatsingen, waarvan het gros discutabel is. (Tijd voor rehabilitatie?)
Scheidingskinderen vormen ’slechts’ 10% van de mishandelde kinderen, maar verbruiken 60% van het jeugdbeschermingsbudget. Vragen over de effectiviteit van de interventies zijn er niet…
Door de intergenerationele overdracht te omarmen, worden onze klein kinderen al geoormerkt voordat deze geboren zijn, daar zij onderworpen worden aan kansen cirkels. Onze kinderen worden als het ware geprofileerd; ‘waar rook is, is vuur’.
Daardoor is het praktisch onmogelijk om als jongere klachten in te dienen. Immers, dan valt die persoon op en zal die persoon extra moeiten moeten doen om de keten buiten de deur te houden
De oplossing is eenvoudig simpel
Ouders en kinderen zouden recht moeten hebben op hulpverleners die opgeleid zijn om een diagnose te stellen, die onderscheid kunnen maken tussen de verschillende vormen van geweld. Kennis van o.a. de psychodiagnostiek is hierbij een vereiste. Daarnaast mogen deze hulpverleners niet gehinderd worden door overdracht. Onder de huidige jeugdzorgmedewerkers is de aanwezigheid van overdracht erg groot. Een onverwerkt eigen trauma verhindert de objectiviteit bij het beoordelen van een geval van mishandeling.
Wij pleiten voor 1 landelijk protocol op het gebied van huiselijk geweld, waarop instanties niet hun eigen visie los mogen laten.
Ook willen wij dat de Ministeries JenV en VWS de rest van onze aangeboden informatie erkennen (genderneutraal, sprake van psychopathologie) opdat er werkelijk werk gemaakt kan worden van het doorbreken van de cirkel. Waardoor onze toekomstige generatie niet zal vervallen in de intergenerationele overdracht. Waardoor onze toekomstige generatie niet meer geprofileerd hoeft te worden en belaagd door de jeugdbeschermingsketen.
Ook horen verantwoorde ouders het recht te hebben om als gezaghebbende ouder de jeugdbeschermingsketen uit hun leven en dat van hun kind te houden.
Tegenwerking
De afgelopen jaren is de burger bewust afhankelijk gemaakt van de gesubsidieerde maatschappelijke instanties. Waarbij de beloningen pervers zijn. Hoe meer ‘zorg’, hoe meer inkomen…
Ouders die opkomen voor hun kind worden aangemerkt als strijdend en agressief. Ouder organisaties, die de misstanden adresseren worden gebagatelliseerd, belachelijk gemaakt en opzichtig geweerd van alle wij-van-de-wc-eend bijeenkomsten.
Wie in de keten neemt zijn/haar verantwoordelijkheid en is moedig om zich uit te spreken, waardoor leed in de toekomst kan worden voorkomen?
Wij informeren ondertussen alle partijen die van belang zijn, opdat niemand in de toekomst nog kan ontkennen dat er passende oplossingen zijn, een kwestie van willen en doen.