College Gepresenteerd door Dr. Craig Childress California Southern Universiteit -

21 November 2014 Barbara: We zijn vandaag heel blij dat we Dr. Childress hier hebben, die over hechting en Ouderverstoting zal spreken, en wel op revolutionaire wijze. Gewoon heel in het kort, hetgeen ik erover las van Helen Fisher, een professor aan de Rutgers University, en een biologisch antropoloog. Zij heeft het over het hebben van drie systemen in de hersenen: één voor lust, één systeem voor romantische liefde, en één systeem cq drang naar hechting.

En dus bij jonge kinderen wanneer ze opgroeien, wordt die veilige band met de ouder gecorreleerd aan het emotionele welzijn. En Dr. Childress is hier vandaag, om uit te leggen wat er gebeurt als die wordt verbroken. Wat gebeurt er bij een echtscheiding ? Dus zonder verder oponthoud ..

Lezing

Ik zal het woord geven aan Dr. Childress.

Dr. Childress: Dank je wel Barbara.

Allereerst wil ik Californië Southern University bedanken voor de gelegenheid om vandaag te praten over een onderwerp dat ik erg belangrijk vind voor de groep kinderen en gezinnen die een z.g. vechtscheiding doormaken en wat inhoudt .. Oorspronkelijk werd het Ouderverstoting genoemd, en het gaat om de afwijzing van een kind van de relatie met een normaal gemiddelde en emotioneel beschikbare ouder, vanwege de schadelijke praktijken van de andere ouder tijdens de vechtscheiding. Het is een zeer tragische situatie en het is een situatie die op dit moment (nog) niet zo bijzonder goed begrepen wordt. Deze lezing hangt samen met mijn vorige bespreking over de theoretische fundamenten van een op hechting gebaseerd model van het construct Ouderverstoting.

En in deze specifieke lezing vandaag, wil ik diagnostische problemen en behandelingskwesties bespreken welke verband houden met een op hechting gebaseerd model van Ouderverstoting. Maar om te beginnen zou ik graag enkele theoretische grondslagen ophalen. Voor een grondiger verhandeling hieromtrent verwijs ik u naar mijn andere en eerdere lezing. Het construct van Ouderverstoting werd voor het eerst naar voren gebracht door psychiater Richard Gardner in de tachtiger jaren, die dit proces identificeerde betrokken bij gezinsdynamiek bij vechtscheidingen dat hij "Parental Alienation Syndrome" noemde.

Klinische indicatoren

Hij identificeerde een set van anekdotische klinische indicatoren verband houdende met één ouder welke de afwijzing van de andere ouder door het kind opwekt. Vanaf het moment dat Gardner het concept van Ouderverstotingssyndroom introduceerde, is er veel controverse over geweest. Er zijn voorstanders, maar er zijn ook die negatieve kritiek uitoefenden. Het werd bestempeld als nepwetenschap, er lag geen wetenschappelijke onderbouwing aan ten grondslag.

Hij bracht ook wat inzichten naar voren omtrent valse beschuldigingen van seksueel misbruik, die ook aanzienlijke controverse veroorzaakten. Het construct van Ouderverstotingssyndroom is vanuit mijn perspectief een mislukt paradigma. In de dertig jaar sinds introductie is het er niet in geslaagd het probleem van Ouderverstoting bij vechtscheidingen op te lossen. En vanuit mijn perspectief, hoewel Gardner terecht een klinisch verschijnsel onderkende, verliet hij te snel gevestigde psychologische principes en concepten bij het bepalen van wat er gaande was. En hij stelde naar mijn mening té snel, het concept van een nieuw syndroom voor hetgeen niet was gebaseerd op gevestigde psychologische principes.

30 jaar

En daardoor zijn we niet in staat geweest om het construct van Ouderverstotingssyndroom te gebruiken om het probleem op te lossen. En dus na meer dan dertig jaar zitten we nog steeds vast in veel controverse, en veel problemen voor de doelwit-ouders welke door hun kinderen worden afgewezen. Gardners model voor Oudervervreemdingssyndroom is naar mijn mening een mislukt theoretisch paradigma, omdat dit niet helpt de processen vanuit de gevestigde en geaccepteerde psychologische grondbeginselen te onderkennen welke we dan zouden kunnen gebruiken om te begrijpen wat er gebeurt in het gezin.

Het is een mislukt diagnostisch paradigma want zijn anekdotische set van acht klinische indicatoren zaken zoals "een lastercampagne" of "geleende scenario's" geen enkele basis hebben in andere theoretische beginselen, en dus of het al dan niet aanwezig zijn of juist afwezig, staat ter discussie en leidt vaak tot de derde problematische kwestie met betrekking tot Ouderverstotingssyndroom is dat het een mislukt juridisch paradigma is omdat het vereist dat we procederen over Ouderverstoting, of het al dan niet aanwezig is. Dat kan enorm duur zijn voor doelwit Zeer verraderlijke en subtiele vormen, daarvan zijn we niet in staat om het te bewijzen middels het rechtssysteem, En de noodzaak om het te bewijzen middels het rechtssysteem, belast onnodig de doelwit-ouders waardoor velen van hen zich dat niet kunnen veroorloven en dan dus de relatie met hun kinderen verliezen.

Het is ook een mislukt therapeutische paradigma, want zelfs als we Ouderverstotingssyndroom accepteren wijst het ons niet de weg naar wát het is en hóe het te behandelen. Vanuit mijn perspectief, toen ik dit tien jaar geleden voor het eerst tegenkwam en besloot dat dit een kwestie was die opgelost moest worden, ging ik terug naar de basis en begon te herdefiniëren wat het construct van de Ouderverstoting is, maar vanuit standaard en aanvaarde psychologische principes en concepten. Nu mijn achtergrond is in Attention Deficit Hyperactivity Disorder [ADHD] evenals de vroege kindertijd geestelijke gezondheid. En binnen die vroege kindertijd geestelijke gezondheid heb ik een achtergrond in de hechtingstheorie en het Hechtingssysteem. Toen ik voor het eerst ertegenaan liep, was het me vrij duidelijk dat dit een verstoring van het Hechtingssysteem van het kind is.

Hechtingssysteem

Een kind dat een liefdevolle band met een normaal gemiddelde en emotioneel beschikbare ouder afwijst, dat is een probleem in het Hechtingssysteem. Toen herkende ik ook in de symptomen manifestatie .. [ ik ben een gezinssysteem therapeut ] de intergenerationele coalitie, de triangulatie van het kind in het echtelijke conflict evenals een aantal belangrijke persoonlijkheidsstoornis symptomen in de symptomen manifestatie van het kind. In het bijzonder, de afwezigheid van empathie en splitsing, welke beide kenmerkend zijn voor narcistische/(borderline) persoonlijkheden. Ik zie dit in de symptomen van het kind en dan ga ik van "oh, oh .." en dan hebben we daar die verstrikte relatie met de geallieerde en vermeende voorkeursouder, En dus is er persoonlijkheidsstoornis dynamiek bij betrokken. En zo ving ik aan een op hechting gebaseerd model te begrijpen ofwel Ouderverstoting vanuit een op hechting gebaseerd raamwerk.

En het op hechting gebaseerde model waar ik het vandaag over zal hebben en ook over gesproken heb in het vorige college, bevestigd de klinische scherpzinnigheid, de nauwkeurigheid van Richard Gardner om iets te identificeren, maar het keert terug en herformuleert wat hij identificeerde als Ouderverstoting vanuit standaard en gevestigde psychologische principes en concepten. Dus een op hechting gebaseerd model van Ouderverstoting keert terug naar de theoretische grondslagen die het concept van Ouderverstoting definiëren, en neemt de eerdere beperkingen weg door het herdefiniëren van het concept vanuit vastgestelde beginselen en concepten.

Vechtscheidingen

En als zodanig vertegenwoordigt het een nieuw paradigma voor begrip en definitie van het concept van Ouderverstoting bij vechtscheidingen. Dus laat me nu spreken over de paradigma verschuiving. Hier is een diagram van waar we het over zullen hebben in het kader van een op hechting gebaseerd model. Het begint met de gedesorganiseerdegepreoccupeerde hechting van de verstotende ouder en dat is "technisch" maar dat is het Hechtingssysteem van de verstotende ouder. en de manier waarop wij deze categorie als gedesorganiseerd-gepreoccupeerd zouden definiëren en dat is wat leidde tot de vorming van narcistische en borderline persoonlijkheidseigenschappen die we later zien bij de volwassene.

Trauma

Maar er is ook een hechtingstrauma bij betrokken. En dus zijn er ook trauma netwerken die beide worden geactiveerd. We hebben dus twee neerwaarts bewegende lijnen naar binnen toe, in de dynamiek: Eén die te maken heeft met de persoonlijkheidsstoornis manifestaties van de verstotende ouder, de andere die te maken heeft met het hechtingstrauma. En wat er zal gebeuren in dat hechtingstrauma is dat er een opvoering van het hechtingstrauma komt, binnen de huidige gezinsrelaties. Het is cruciaal voor zowel de diagnose als de behandeling ervan te begrijpen dat we hier te maken hebben met een trauma probleem. Van de kant van de persoonlijkheidsstoornis, krijgen we een opvoering van de narcistische ontoereikendheid en de borderline verlatingsangst. En dus die beginnen de gezinsprocessen te verminken.

Om deze ingewikkelde en complexe psychologische dynamiek te begrijpen, is het belangrijk om dit met enige mate van organisatie te benaderen. De manier waarop ik een goed begrip hiervan heb georganiseerd is door middel van drie niveaus. Er is een oppervlakte niveau waarbij de gezinssysteem dynamiek is betrokken en wat er gebeurt in de gezinssystemen. Daaronder zijn de onderliggende persoonlijkheidsstoornis problemen die de gezinssysteem processen aandrijven. Onder het persoonlijkheidsstoornis ni Op het gezinssysteem niveau, het oppervlakte niveau, wat is er aan de hand is, is het onvermogen van het gezin om de overgang te maken van een intacte gezinsstructuur naar een gescheiden gezinsstructuur.

Transformeren

Dit is klassiek gezinssystemen werk, dat als het gezin moeite heeft te transformeren, door welke uitdagingen dan ook ontstaan symptomen binnen het gezin om het te helpen in evenwicht te houden en de homeostase te handhaven binnen het gezin. Dus, ik bespreek dit vaak met mijn cliënten, alleen omdat er een scheiding is, betekent dit niet dat het gezin aan het verdwijnen is.

Wat we bewegen ... We transformeren van een intacte gezinsstructuur die is verenigd door het huwelijk naar een gescheiden gezinsstructuur welke nu verenigd is door het kind. Maar het gezin is er nog steeds, want het dit kind dient een verenigende functie Hoe meer conflicten bij de ouders, hoe meer conflict bij het kind welke probeert die verenigende functie te dienen. Wat wij hopen is dat de ouders hun conflict kunnen verminderen, zodat het kind op vreedzame wijze die verenigende functie kan dienen, en we van een intacte gezinsstructuur naar een gescheiden gezinsstructuur kunnen bewegen. Het probleem dat ontstaat binnen dit concept van Ouderverstoting is de triangulatie van het kind in het echtelijke conflict door de vorming van wat een intergenerationele ouder-kind coalitie genoemd wordt van het kind met een narcistische/(borderline) ouder.

Salvador Minuchin

En hier is Salvador Minuchin die over die intergenerationele coalitie spreekt: De grens tussen het ouderlijk subsysteem en die van het kind wordt diffuus, en de grens rond de ouder-kind triade, die diffuus zou moeten zijn, wordt ongeschikt rigide. Dit type structuur wordt een rigide driehoek genoemd. De rigide driehoek kan ook de vorm aannemen van een stabiele coalitie. Eén van de ouders voegt zich bij het kind in een strak verbonden intergenerationele coalitie gericht tégen de andere ouder, Dat is in wezen wat Ouderverstoting is. Het is intergenerationele coalitie van één ouder mét het kind, tegen de andere ouder.

Het nijpende verschil [met een 'standaard' rigide driehoek] is dat de ouder die deel uitmaakt van de coalitie, een narcistische/(borderline) persoonlijkheidsstoornis heeft. En dát verandert die coalitie in een bijzonder kwaadaardige en giftige variant, die dodelijk is voor de relatie van de andere ouder met het kind. Vanwege de ernstige pathologie van de narcistische/(borderline) ouder. Jay Haley, een andere vooraanstaande gezinssysteem theoreticus heeft deze intergenerationele coalitie ook beschreven: De personen die op elkaar reageren in de driehoek zijn niet allen leeftijdsgenoten; één van hen is van een andere generatie dan de andere twee. De ouder en het kind dus. In het proces van hun onderlinge interactie vormt de persoon van de éne generatie een verbond met de persoon van de andere generatie tégen zijn leeftijdsgenoot. Met coalitie wordt een proces van gezamenlijke actie bedoeld, welke tegen de derde persoon is gericht. De coalitie tussen die twee personen wordt ontkend. Op dusdanige wijze, dat er een bepaald gedrag is wijzend op een coalitie, maar bij navraag als zodanig ontkend zal worden.

Dus Salvador Minuchin noemt het een "rigide driehoek", Jay Haley noemt het een "perverse driehoek" omdat het de grenzen van verschillende generaties overschrijdt, en je moet nooit generatiegrenzen overschrijden. In wezen is de perverse driehoek er één waarin de scheiding der generaties op bedekte wijze doorbroken is. Wanneer dit gebeurt in een herhalend patroon, zal het systeem pathologisch zijn. Dus liever dan Gardners model wat zegt dat het een nieuw syndroom is ... Nee, nee, het zijn standaard gezinssysteem zaken. Het is gewoon een intergenerationele coalitie met een narcistische/(borderline) ouder.

Pathogeen

En daar is het citaat: Dus, de toevoeging van lijken een defensieve organisatie te hebben vergelijkbaar met een borderline gesteldheid, en toch velen van hen functioneren op een veel beter psychosociaal niveau. De defensieve organisatie van deze patiënten [narcisten], lijkt op die van de borderline persoonlijkheidsorganisatie in het algemeen. Wat vele patiënten met narcistische persoonlijkheden onderscheidt van de gebruikelijke borderline patiënt is hun relatief goed sociaal functioneren, hun betere impulsbeheersing en de capaciteit voor actief consistent werk op dát terrein .. wat ze de gelegenheid biedt hun ambities van grootsheid en verkrijging van bewondering van anderen, gedeeltelijk te vervullen. Onder stress, kunnen zowel de narcistische als borderline type persoonlijkheden decompenseren in waansystemen.

Theodore Millon

Theodore Millon, één van de meest vooraanstaande experts op het gebied van persoonlijkheidsstoornissen, auteur van de gouden standaard voor het beoordelen van persoonlijkheidsstoornissen, de MCMI, bespreekt de decompensatie van een narcistische persoonlijkheid met stress in waandenkbeelden. Onder omstandigheden van onverminderde tegenslag en mislukking .. kunnen narcisten decompenseren in paranoïde stoornissen. Door hun overmatig gebruik van fantasie mechanismes, neigen ze gebeurtenissen verkeerd te interpreteren en waandenkbeelden te construeren.

Onwillig om beperkingen te accepteren van hun onafhankelijkheid en niet in staat om de standpunten van anderen te aanvaarden, kunnen narcisten zich isoleren van de corrigerende werking van "gedeeld denken". Solitair, kunnen ze alles overdenken en hun overtuigingen "weven" tot een netwerk van ingebeelde en volledig ongeldige verdenkingen. Bij narcisten vormen wanen zich vaak nadat ernstige uitdaging of tegenslag hun beeld van superioriteit en almacht heeft verstoord. Dát is de echtscheiding ! Ze hebben de neiging om compenserende grootheids- en jaloezie-wanen te demonstreren waarin ze de werkelijkheid reconstrueren om in het beeld te passen dat ze niet kunnen en niet willen opgeven. Waandenkbeelden kunnen ook ontstaan als gevolg van zich verraden en vernederd te hebben gevoeld.

Nogmaals, de scheiding gaat dit ábsoluut ontketenen. Hier kunnen we dan in vlot tempo achtervolgingswanen zich zien ontvouwen, en een arrogante hoogdravendheid, gekenmerkt door verbale aanvallen en overdreven retoriek. Ik ga hier nog op terugkomen wanneer we het hebben over de vertelsel opvoering. Het is dus belangrijk in te zien dat narcistische/(borderline) persoonlijkheden in waandenkbeelden decompenseren.

Veel mensen denken aan het psychotische domein rond schizofrenie of iets dat heel opzichtig is. Niet per se. Dit zou dan beschouwd moeten worden als een "ingekapselde waan". Aaron Beck en zijn collega's merken op dat de diagnose van borderline werd geïntroduceerd in de jaren na 1930 om patiënten te labelen met problemen die leken te vallen ergens tussen neurose en psychose.

Waansysteem

En dus hebben we te maken met een decompensatie in een waansysteem waaraan halsstarrig wordt vastgehouden, en welke afkomstig is uit deze interne werkmodellen van hechting. En daar zullen we zo meteen verder op ingaan. Dus wat we met die narcistische dynamiek hebben, we hebben drie bronnen van óvermatige angst welke worden geactiveerd bij de narcistische ouder: De eerste is die heractivering van het hechtingstrauma, en daar zal ik later op ingaan. Maar op het persoonlijkheidsstoornis niveau hebben we de activering van de narcistische ontoereikendheids-angsten.

De scheiding ontketend: "je bent een ontoereikende wederhelft" je bent een ontoereikend persoon en daarom wordt je afgewezen, hetgeen de borderline verlatingsangst ontketend. En zo heeft de narcistische/(borderline) ouder bij een scheiding deze twee overmatige angsten, bronnen van angst, het hoofd te bieden. En de narcistische ouder misinterpreteert deze overmatige angst als zijnde een wérkelijke bedreiging die uitgaat van de andere ouder, welke de initiërende bron van die angst is. En angst geeft aan dat er een dreiging moet zijn. En ze hebben veel angst en dus moet er wel iets met jou aan de hand zijn wat bedreigend is.

En daarom begint die narcistische persoonlijkheidsorganisatie te decompenseren in achtervolgingswanen, dat die andere ouder een bedreiging vormt voor het kind. Waarom een bedreiging voor het kind ?

Hechtingstrauma

Dat gaan we begrijpen wanneer we op het hechtingstrauma ingaan. De angst zal via de hechtingspatronen omgezet worden naar een bedreiging voor het kind. Dus de narcistische/(borderline) ouder, op het persoonlijkheidsstoornis niveau, heeft te kampen met deze buitensporige angsten, en ze verdrijven psychologisch door middel van projectieverplaatsing naar de andere ouder de narcistische angst van "ontoereikendheid" en de borderline "verlatingsangst" door middel van geïnduceerde symptomatische afwijzing van de andere ouder door het kind. Zodat: "Jij bent de ontoereikende ouder, niet ik." Jij bent de verlaten ouder, niet ik. Het kind verwerpt jou, het kind wil bij mij zijn.

"Ik ben de ideale volledig fantastische ouder die nooit verlaten zal worden door het kind ". In het hele proces van wat we ouderverstoting noemen, waarbij de ouder het kind verleidt tot afwijzing van de andere ouder gebruikt de narcistische/(borderline) ouder het kind in wat een rolwisseling-relatie heet om zo die ouders eigen angsten te reguleren. Ik ben niet degene die ontoereikend is, dat ben jij. Ik ben niet degene die verlaten is, dat ben jij.

Ik ben het geweldige ouder die nooit verlaten zal worden. Dus de bij het kind opgewekte afwijzing van de doelwit-ouder wordt gebruikt door de narcistische/(borderline) ouder ter regulatie van de eigen overmatige angst van geactiveerde narcistische ontoereikendheid .. en borderline verlatingsangst ten gevolge van de afwijzing van de echtscheiding. In de vroege kindertijd, de terminologie is dat het kind wordt gebruikt als een regulerende "andere" voor de ouder door het geprojecteerd verplaatsen van deze ontoereikendheid en verlatingsangst naar de andere ouder .. door middel van de afwijzing van die ouder door het kind.

Bowlby

Laten we nu naar beneden zakken naar het derde niveau, naar het fundament dat het Hechtingssysteem niveau is. Op het niveau van het Hechtingssysteem, bouwt het Hechtingssysteem tijdens de kindertijd interne werkmodellen van relatieverwachtingen op. Interne Werkmodellen zo benoemt Bowlby deze, Beck gebruikt hiervoor het woord "Schema's", En dus maakt het [Hechtingssysteem] deze patronen van verwachtingen omtrent "zelf" en "de ander" in een relatie.

Deze interne werkmodellen smelten dan sa Dus steeds meer zijn we op weg naar persoonlijkheidsstoornissen, met name narcistische en borderline persoonlijkheid. We beginnen deze te begrijpen op het Hechtingssysteem niveau veeleer dan het persoonlijkheidsstoornis niveau. Het Hechtingssysteem en haar interne werkmodellen van relatie verwachtingen reguleert al onze toekomstige reacties aangaande zowel het zich verbinden in relaties als het verlies van deze emotioneel nauw verbonden relaties en wel gedurende ons hele leven.

Dus we hebben deze patronen en deze houden zich stil voor het grootste deel van ons dagelijks volwassen leven Maar telkens wanneer we van nieuwe relaties vormen, een echtelijke relatie of andere, zal het Hechtingssysteem opgloeien en onze verwachtingspatronen zullen aanvangen de formatie van deze relaties te reguleren Of, wanneer we iemand verliezen waarmee we een nauwe band hebben zal het Hechtingssysteem ook beginnen op te gloeien en het verlies reguleren en tevens hoe we omgaan met verlies omstandigheden. Op deze wijze activeerde de echtscheiding het Hechtingssysteem van de verstotende ouder om zo de verlieservaring te reguleren. De vorming van narcistische en borderline persoonlijkheidsstoornis processen is het product van hechtingstrauma tijdens de kindertijd.

Persoonlijkheidstoornis

Dat is gewoon zoals het is. We krijgen geen narcistische en borderline persoonlijkheden, tenzij we hechtingstrauma hebben, dát is hoe het wordt geproduceerd. De interne werkmodellen voor hechtingsfiguren in de verstotende ouders getraumatiseerde hechtingsnetwerken hebben drie componenten. Er is "het slachtoffer kind", "de gewelddadige ouder", en de "beschermende ouder", En het scheiden tussen de gewelddadige ouder en de verzorgende beschermende ouder wordt "splitsen" genoemd, En ik ben hier dieper op ingegaan in mijn vorige toespraak hierover.

En dus in dat psychologische proces van "het misbruik trauma", splitst het kind psychologisch haar representatieve netwerk voor de ouders in een gewelddadige ouder en een beschermende ouder, om zodoende de angst te beheersen rondom een ouder welke zowel een bron van verzorging als een bron van dreiging is. Vanuit het oogpunt van de verstotende ouders hechtingsnetwerken, op het punt van echtscheiding hebben we de co-activering.. in de hersenen van twee reeksen hechtingsrepresentaties: Eén afkomstig uit de interne werkmodellen van de kindertijd welke het "Slachtoffer Kind", "de Gewelddadige Ouder", en "de Beschermende Ouder" weergeeft .. en één afkomstig uit de huidige relaties welke "het huidige kind", de andere ouder en de "verstotende ouder" weergeeft. En merk op dat er een één op één overeenkomst is daar.

En dus in de hersenen, als je de co-activatie van twee reeksen hersennetwerken hebt, één uit het verleden en één van de huidige situatie, er een psychologisch fusie van deze twee hersennetwerken is. Een gelijkwaardigheid tussen deze twee ge-coactiveerde netwerken, dusdanig dat de co-activatie in het Hechtingssysteem van twee reeksen representerende netwerken, één voor de personen in de actuele gezinsrelaties en één reeks ingebed in de interne werkmodellen van het Hechtingssysteem, creëert een psychologische fusie of psychologische gelijkwaardigheid tussen de patronen ingebed in de interne werkmodellen [ .. ] en de actuele personen in de actuele relaties.

En dus smelten deze twee samen tot één enkele. En dus hebben we het slachtoffer actuele kind, de gewelddadige, doelwit-ouder en de beschermende, verstotende ouder. En dus binnen de beschadigde psychologie van de narcistische/(borderline) geest, wordt dit de werkelijkheid. Dit is de reactivering van hun trauma en dit is wat zij zien, en dit is de decompensatie in dat waansysteem. Ze raken het spoor bijster van de echte mensen die de actuele situatie zijn, en ze beginnen de wereld te zien vanuit hun trauma netwerken. En één van de belangrijkste elementen hierin is dat "slachtoffer kind" scenario, want dát is de verstotende ouder als kind.

Angst

Dát is de bron van hun enorme angst. ZIJ wáren het slachtoffer kind. En dus nú, is dit actuele kind een symbolische representatie van zichzelf als kind geworden, En die ze dan moeten beschermen tegen de gewelddadige ouder. Ze beginnen op basis van al die onzin te handelen, zodat, in plaats van te reageren op de werkelijke personen in de huidige gezinsrelatie, de persoonlijkheidsgestoorde, verstotende ouder voert in plaats daarvan vroeger kindertijd hechtingstrauma op d.m.v. de huidige relaties, met "het slachtoffer kind" als één van de belangrijkste componenten hierin.

In het kader van het belang vertegenwoordigen van deze trauma opvoering, staat de "slachtoffer kind" rol centraal, omdat deze dan de andere twee rollen definieert. Vanaf het moment dat het kind slachtoffer wordt, wordt de doelwit-ouder automatisch als gewelddadig neergezet. En vanaf het moment dat het kind de slachtoffer rol aanvaardt, geeft dat automatisch de verstotende ouder de gelegenheid om de beschermende ouder te zijn. En zo de kritische karakteristiek in deze hele dynamiek is om het kind de "slachtoffer kind" rol te laten aannemen. Zo, dit is dus het begrijpen van deze vertelsel opvoering.

3 Bronnen

De echtscheiding ontketent drie afzonderlijke, maar onderling gerelateerde bronnen van enorme angst voor de narcistische/(borderline) ouder. De narcistische angst geassocieerd met de activatie van fundamentele zelf-ontoereikendheid, de borderline angst rondom een enorme verlatingsangst, en ook een trauma angst rond de interne werkmodellen van hechting die het patroon "slachtoffer kind - gewelddadige ouder" weergeven De narcistische/(borderline) ouder mísinterpreteert de betekenis van deze angst, er op (onterecht) wijze van uitgaand dat 'een dreiging veroorzaakt door de ándere ouder' de initiërende bron is van die angst.

De oorsprong van de waanprocessen ligt in het toeschrijven aan een foutieve oorzaak, van een authentieke ervaring van immense angst. De daaropvolgende bezigheden van de verstotende narcistische/(borderline) ouder, zijn in wezen pogingen tot angstbeheersing aangaande deze drie enorme bronnen van angst. En dan krijgen we het volledige perspectief te zien, van wat er uit het oogpunt van Ouderverstoting aan de hand is.

Dus, de intense angst van de narcistische/(borderline) ouder wordt geleid in en door de geheractiveerde trauma netwerkpatronen .. van "de interne werkmodellen" (de organiserende schema's) van het Hechtingssysteem: "gewelddadige ouder, slachtoffer kind, beschermende ouder." En dus dát is waarom de andere ouder een risico vormt voor het kind, omdat het dóór die hechtingsnetwerken heen komt. Nu, de wijze waarop de narcistische/(borderline) ouder de symptomen bij een kind opwekt is complex en subtiel. Er zijn een heleboel denkbeelden binnen de huidige problematiek rond ouderverstoting bij vechtscheidingen. Dat het te maken heeft met de verstotende ouder die kwaadspreekt over de andere ouder. of te lelijke dingen zeggen in het bijzijn van het kind. Dat is niet hoe het gebeurt. Het is véél subtieler, het is véél complexer dan dát.

Want als het niet meer zou zijn dan dát, dan zou het kind zeggen: "Nee, ik hou van mijn moeder, ze is prima". Het is een veel subtielere proces dat zich afspeelt. De vertelsel opvoering van "gewelddadige ouder, slachtoffer kind, beschermende ouder", dat in wezen de symptoom karakteristieken van ouderverstoting vertegenwoordigt, wordt gecreëerd door het kind te bewegen de slachtoffer rol te aanvaarden. Dát is het kritische element. Als het me lukt om het kind te laten geloven dat het een slachtoffer is, dan definieert dat automatisch de andere ouder als gewelddadig en definieert mij automatisch als de beschermende ouder. Dus dát is het kritische kenmerk..

Slachtoffer

Ja, dus de sleutel tot het creëren van de vertelsel opvoering is om het kind te bewegen de slachtoffer rol te aanvaarden. Al het andere vloeit daaruit voort. De wijze waarop het kind wordt overgehaald is dat de verstotende ouder eerst enig kritiek bij het kind zal opwekken. De narcistische/(borderline) ouder zal deze kritiek uitlokken door middel van gemotiveerd óverbezorgde en doelgerichte vragen, zoals: "Hoe is alles gegaan bij je vader thuis ? Is alles goed gegaan ?" En je krijgt dan die angstige toon: "Is alles goed gegaan ?" Het kind zou bijvoorbeeld kunnen zeggen: "Ja, alles was prima" "Echt ? Jullie konden het goed met elkaar vinden ?

Er is niets gebeurd ? Dus de ouder accepteert dat antwoord eigenlijk niet. Ze zullen blijven doorgraven"", onder het mom van:" "Kom op, vertel me iets, geef me iets, geef me iets [van kritiek]. Zelfs al is het een zeer milde kritiek zoals nou, het was nogal saai""" Dat is toch wel héél milde kritiek, niet ? "Het was nogal saai". De volgende fase is waar de verstotende ouder deze woorden verdraait en overdrijft: Dus: "het was nogal saai" ... "Oh,ik kan niet geloven dat je vader niets gepland had om met je te gaan doen." "Hij heeft maar één weekend samen met je en nóg kan hij niets verzinnen voor jullie om samen te gaan doen."

"Oh jeetje, hij denkt ook alleen maar aan zichzelf, Ik kan het niet geloven" Dus in de reactie van de narcistische/(borderline) ouder, overdrijft deze en verdraait zaken, en communiceren op die wijze aan het kind dat er aan die andere ouder iets mankeert. Ja en bovendien is het kind zogenaamd klaarblijkelijk degene die deze kritiek levert. De narcistische/(borderline) ouder is gewoon zogenaamd alleen maar een ondersteunende ouder voor het kind, wat de narcistische/(borderline) ouder toestaat om die bedekte rol van helemaal geweldige, beschermende, ondersteunende ouder aan te nemen. En deze presentatie voorgehouden aan het kind, Ik ben je ondersteunende ouder.

Ik ben degene die om je geeft staat in direct contrast met de presentatie van de andere ouder, dat deze gewelddadig ontoereikend is, "Deze geeft niet voldoende om jou". De narcistische/(borderline) ouder verkrijgt de juiste antwoorden van het kind door middel van subtiele communicatie reeksen, zoals het verlies van emotionele toon wanneer het kind niet het juiste antwoord geeft. Dus, "hoe was alles wat bij je moeder thuis ?" Het was goed, "Oh, oké" en alleen al die daling Echt ?! Oké, jij moet je kamer opruimen. Je moet ... Je moet dát doen, en plotseling krijgen ze een enigszins vijandige houding, boos omdat het kind het verkeerde antwoord gaf.

Proces

En door dát proces is het erg makkelijk om aan het kind te communiceren wat het juiste antwoord is om aan mama te geven en wat het verkeerde antwoord is om aan mama te geven. wat het juiste antwoord is om te geven aan papa en wat het verkeerde antwoord is om te geven aan papa. Het kind begint te letten op wat de ouder wíl, want het kan gevaarlijk zijn wanneer je met een narcistische/(borderline) persoonlijkheid samenleeft. De narcistische razernij en de borderline boosheid zijn zeer scherp en héél intens. En dan aan de keerzijde, geven de emotioneel geanimeerde reacties van de ouder aan: "je hebt me het juiste antwoord gegeven".

Dus als het kind zegt "Oh, ze werden boos op me omdat ik de vaatwasmachine niet leeggeruimd had" Dan gaat het van "Oh mijn hemel, óh", en het kind ziet in dat de ouder dit geweldig vindt. Dát is een goed antwoord, want nu raakt de ouder helemaal verontrust, en laat weten hoe vreselijk al die dingen zijn. Maar de uiterlijke schijn welke wordt opgehouden is dat de narcistische/(borderline) ouder simpelweg steun geeft aan het kind. Zij praten niet slecht over die andere ouder. Ze zijn simpelweg een begripvolle en geweldige ouder. En dat wordt óók zo naar het kind toe gecommuniceerd.

Therapeuten

En dus als therapeuten of de advocaten of de rechter aan het kind vraagt: "praat je ouder kwaad over ..." Nee, ík ben degene die kwaadspreekt. Zij doen dat niet, ík ben het. Wat de bron is van die "onafhankelijke denker" zaken aangaande het kind. Het kind wordt wijs gemaakt dat ze een slachtoffer zijn, en dat zij degenen zijn die de kritiek leveren. Bovendien, voorziet de narcistische/(borderline) ouder in betekenis naar het kind, dat de ouderschapspraktijken van de andere ouder gewelddadig ontoereikend zijn voor het kind. En dus de ouderlijke verontwaardiging van "Oh, ze behandelen je zo verschrikkelijk", brengt over aan het kind dat zij het slachtoffer zijn. En het is dít proces van het opwekken van de overtuiging bij het kind een slachtoffer te zijn, waarbij de narcistische persoonlijheidsprocessen zoals verheven bevoegdheid aan het kind worden overgedragen.

En dus, later zullen we die narcistische verhevenheid aangaande het beoordelen van de andere ouder te zien krijgen. En wel vanuit een top-down invalshoek en een gevoel van bevoegdheid dat de doelwit-ouder tot mijn tevredenheid aan mijn behoeften moet voldoen want anders mag ik hem daarvoor veroordelen. Nou ja, dat alles wordt gecommuniceerd via de houding van de narcistische/(borderline) ouder wanneer zij dat overbrengt aan het kind. Tenslotte het sluitstuk van het aanreiken van betekenis is dat de narcistische/(borderline) persoonlijkheid de geschikte thema's aanreikt om de andere ouder mee te bekritiseren. Dus dan krijg je "Oh, ik kan niet geloven dat je vader niets voor jou te doen had." "Hij heeft slechts dat éne weekend, je zou veronderstellen dat hij iets om te doen voor je zou kunnen regelen." Dus daar is het gevoel van bevoegdheid.

Hij is toch zó egoïstisch, Hij denkt alleen maar aan wat hij wil. Dus ze voegen die kritiek toe "Oh, ze heeft woedebeheersingsproblemen, zó was ze nou altijd" .. en daar is dan het thema. En dus wordt het kind dusdanig beïnvloed dat deze verondersteld wordt de andere ouder te bekritiseren in overeenstemming met deze thema's. En vrij snel daarna komt het kind thuis van verblijf bij die andere ouder .. De ouder zegt "Hoe ging het daar ?". Het kind zal inderdaad het thema volgen, en het zal bijdragen aan die hele vertelsel opvoering, waardoor de verstotende ouder, de narcistische/(borderline) ouder, aangezien het kind zijn (haar) rol van slachtoffer kind vervult, de rol van ondersteunende verzorgende ouder kan aannemen. "Oh, ik geef zoveel om je. Oh, het is zo verschrikkelijk dat je dat moet doorstaan"

"Slachtoffer kind"

En dát laten ze zien aan alle therapeuten, aan alle advocaten, deze verhullende rol van hélemaal geweldige, perfecte verzorgende ouder. Door de voortdurende herhalingen van dit stimulerend en besturend verhoorproces, wordt het kind aangezet tot het accepteren van de "slachtoffer kind" rol. Op het moment dat het kind deze "slachtoffer kind" rol in de vertelsel opvoering aanneemt, definieert dit onmiddellijk en automatisch de doelwit-ouder in de gewelddadige ouderrol. En dus al de therapeuten, wanneer het kind zegt: "Ik ben een slachtoffer", geloven dat en reageren: "Dan moet u wel een gewelddadige ouder zijn !"

En onmiddellijk wordt de focus bij de narcistische/(borderline) ouder weggehaald, en weg van de beschadigende ouderschapspraktijken van deze ouder en van hun ontoereikendheid en de rest. En de focus wordt naar de andere ouder verplaatst. "Jij bent een slechte ouder". En nu moet de andere ouder het tegenbewijs gaan leveren. Ze moeten nu bewijzen: "Ik ben geen gewelddadige ouder, ik ben in feite een goede ouder."

Focus

En dus is iedereen gefocust en moeten zij ... En het houdt de focus weg bij de pathologie van de narcistische ouder, wat ook het beoogde doel is. De narcistische ouder plaatst het kind in de voorhoede in een rolwisseling-relatie, en verbergt zich dan áchter het kind. En doet zich dan voor als de verzorgende ouder, de rol die ze als [helemaal geweldige] narcist graag willen hebben. Dat is waar de "slachtoffer kind" rol de narcistische ouder de gelegenheid geeft de "beschermende ouderrol" aan te nemen. Het Hechtingssysteem en de onderdrukking van het Hechtingssysteem van het kind. Het Hechtingssysteem ontwikkelde zich over miljoenen jaren van evolutie en heeft te maken met de selectieve predatie van de kinderen. Roofdieren zijn op zoek naar de oude, de zwakke, en de jonge. Kinderen die zich hechtten aan de ouders kregen bescherming tegen roofdieren, kinderen die dat niet deden werden opgegeten door roofdieren.

Hechtingssysteem

Het is een zéér sterk en veerkrachtig systeem. We hebben allemaal een Hechtingssysteem. We weten allemaal wat het is om van onze ouders te houden ook al verprutsten ze het nodige, ook al waren er problemen. We houden nog steeds van ze. We houden nog steeds van onze kinderen, zelfs al zijn ze bij tijd en wijlen vervelend. Vanwege de kracht van dat Hechtingssysteem, wij begrijpen hoe sterk het eigenlijk wel is. Maar in dít geval hebben we een kind die een relatie met een normaal gemiddelde en liefdevolle ouder afwijst. Hoe krijgen we dat voor elkaar ? Hoe onderdrukken we het Hechtingssysteem van een kind ?

Nou, dít is hoe het gebeurt: Door het kind aan te zetten de "slachtoffer kind" rol aan te nemen, wordt de andere ouder, de doelwit-ouder, onmiddellijk en automatisch gedefinieerd als de gewelddadige ouder. door de andere ouder als een bedreiging voor het kind te definiëren, als een gewelddadig ontoereikende ouder, onderdrukt dit automatisch de hechtingsmotivatie richting deze zogenaamd gewelddadige ouder, omdat kinderen niet gemotiveerd worden zich te binden aan "de dreiging", het roofdier. In plaats daarvan worden kinderen gemotiveerd om de dreiging te ontvlúchten en zich te binden aan de beschermende ouder.

Zodra het kind is overgehaald en overtuigt dat het een slachtoffer is, is zijn Hechtingssysteem richting dat roofdier uitgeschakeld en zij worden gemotiveerd om zich te binden aan de vermeende beschermende ouder, hetgeen de rol is die de narcistische/(borderline) ouder heeft aangenomen. En dít zijn éxact ook de symptomen van Ouderverstoting. Het kind vlucht weg van de dreiging en zij zullen zeggen: "Oh, ze zijn afschuwelijk tegen me. Ze zijn een écht slechte ouder". En ze zijn hyper-verbonden met de narcistische/(borderline) ouder, ze zijn onafscheidelijk. Nu, als je iets afweet van het Hechtingssysteem, bij een veilige hechting durft het kind zich in de weide wereld te wagen en komt dan terug. Een kind wat gepreoccupeerd is met de handhaving van een relatie met de ouder, dat heet een "onveilige hechting".

"Angstig ambivalent"

Onveilige gepreoccupeerd of "angstig ambivalent", als gevolg van een wisselend beschikbare ouder. En dat is wat we zien bij Ouderverstoting. De hyper-bindingsmotivatie van het kind richting de narcistische/(borderline) ouder is géén kenmerk van een gezonde binding; het is een symptoom van pathologische binding. Het is een onveilige hechting. Het kind gaat er niet op uit om nieuwe relaties te vormen met de andere ouder, In plaats daarvan, is het kind hyper-gefocust op de verstotende ouder. Dus het kind tracht te vluchten van de veronderstelde dreiging die uitgaat van de gewelddadige doelwit-ouder en het kind tracht de voortdurende beschermende nabijheid van de vermeende beschermende ouder te handhaven, wat de rol is die opvallend zichtbaar wordt gemaakt en is aangenomen door de narcistische/(borderline) ouder.

Maar NIETS van dit vertelsel is waar: [1] Het kind is NIET het slachtoffer. [2] De ouderschapspraktijken van de doelwit-ouder zijn NIET gewelddadig [3] en de narcistische/(borderline) ouder is NIET de ideale en geweldige "verzorgende-beschermende" ouder. Het is een fictief vertelsel, gecreëerd door een narcistische/(borderline) ouder als een uiterlijke hercreatie van deze ouders eigen hechtingstrauma geschiedenis. In de kern, vormen de verscheidene processen van wat we traditioneel zouden omschrijven als ouderverstoting, vertegenwoordigen een uiterlijke manifestatie van psychotische waanprocessen van een narcistische/(borderline) ouder, voortkomend uit de beschadigde interne werkmodellen van hechting, waarbij vroeger kindertijd trauma wordt herschapen en nagespeeld in de actuele relaties. Dit is zéér ernstig psychopathologie. Niet alleen is het persoonlijkheidsgestoorde psychopathologie, het naspelen uit de kindertijd van dit trauma verschuift het naar een op waandenkbeelden gebaseerd psychotisch proces binnen het gezin.

Theodore Millon

Nu wil ik u herinneren aan wat Theodore Millon heeft gezegd over de decompensatie van een narcistische persoonlijkheid in waandenkbeelden, in áchtervolgingswanen ! Dat is precies wat er aan de hand is: We hebben dit psychotisch proces binnen het gezin, en wat mij verbijstert is dat de geestelijke gezondheidstherapeuten de omvang van deze psychopathologie binnen dit gezin volledig mislopen. Allemachtig, dit is écht ernstig !!! En zij denken dat het normaal gemiddelde ouder-kind dingen zijn, en ze herkennen het níet, ze zien het níet. De schematische diagrammen om dit proces te beschrijven:

Eerst heb je de drie niveaus bestaand uit: het Hechtingssysteem niveau, persoonlijkheidsstoornis niveau en het gezinssysteem niveau. En dan laat dit specifieke schema zien hoe de gedesorganiseerde gepreoccupeerde hechting van de verstotende ouder overgaat in zowel het hechtingstrauma als de persoonlijkheidsstoornis processen, die dan vervolgens worden geheractiveerd door de echtscheiding als een borderline verlatingsangst, en de narcistische ontoereikendheid. De borderline verlatingsangst leidt tot wat heet de "invaliderende omgeving", uitgelegd Marsha Linehan, en de narcist decompenseert in achtervolgingswanen die ook gevoed worden door het hechtingstrauma, hetgeen dan de onderdrukking van het Hechtingssysteem van het kind veroorzaakt, en de projectie van de narcistische ontoereikendheid en de borderline verlatingsangst op de andere ouder. Ingewikkeld, complex. Omdat de innerlijke wereld van een narcistische/(borderline) ouder een ingewikkelde en complexe plek is. Met trauma geschiedenissen en al dat soort dingen. Maar terwijl het op het eerste gezicht ingewikkeld lijkt, het blijft hetzelfde.

Dit zal morgen hetzelfde zijn, als dat het gisteren was. Het zal volgende week hetzelfde zijn en over zes maanden nog steeds. Dit is zeer gestructureerd, het is heel constant. Dit is wat het is en het zal altijd zo blijven. Dus naar mate je er steeds verder mee bekend raakt, gaat het van "Oké, ik snap het". Het begint al duidelijk te worden. Want het is niet iets wat in hoge mate variabel is of steeds weer veranderd.

Diagnosticeren

Dus nu we begrijpen wát er gaande is, stelt ons vervolgens in staat om te bepalen in welke richting we moeten kijken om dit te diagnosticeren. Welke eigenschappen vallen op, zodat we dit op betrouwbare wijze en in elk voorkomend geval kunnen diagnosticeren ? Er is dus een reeks van drie diagnostische indicatoren waarmee we dit op een betrouwbare manier kunnen de diagnosticeren, élke keer dat het voorkomt en het onderscheidend kunnen diagnosticeren wanneer het niet gebeurt. De aanwezigheid in de symptomen manifestatie van het kind .. Dus ik bekommer me niet over de interactie tussen deze twee. Ik hoef geen narcistische persoonlijkheid te diagnosticeren, dat is afdalen naar het onbekende, wanneer ik tracht een ouder te diagnosticeren. Ik kijk naar de symptomen manifestatie van het kind, want ik kijk naar de invloed hiervan op het kind.

De aanwezigheid in de symptomen manifestatie van het kind van drie specifieke diagnostische indicatoren, levert SLUITEND KLINISCH BEWIJS voor de aanwezigheid van PATHOGEEN OUDERSCHAP. Nu, het woord Ouderverstoting is geen klinische term. Als klinisch psycholoog weet ik niet wat dat betekent. De juiste klinische term is "pathogeen ouderschap". Patho is pathologie [ziekte], genic [Genesis = de Schepping] is "het creëren". Het zijn ouderschapspraktijken die een pathologie [mentaal disfunctioneren] bij het kind creëren. De term "pathogeen ouderschap" wordt veel gebruikt in stukken over hechting.

Want dát is wat het hechtingssysteem van het kind verstoort, dat pathogeen ouderschap. Dus dat is de juiste klinische term. Dus, de drie diagnostische indicatoren.. geven sluitend klinisch bewijs van pathogene ouderschapspraktijken door de geallieerde en verondersteld favoriete ouder, welke direct verantwoordelijk zijn voor de symptomatische afkapping door het kind van een relatie met de andere ouder. Afkapping is een term uit Bowens werk over gezinssystemen. Merk op dat in de definitie nergens het woord Ouderverstoting wordt gebruikt. Dat is ook niet nodig want we kunnen dit in zijn geheel definiëren binnen standaard psychologische constructen.

Drie diagnostische indicatoren

De drie diagnostische indicatoren zijn: [1] de Hechtingssysteem onderdrukking, die zie je niet, dat is een abnormale manifestatie van het Hechtingssysteem van het kind, [2] u zult ook een reeks van de persoonlijkheidsstoornis symptomen in de symptomen manifestatie van het kind zien, die worden verworven onder de invloed van de narcistische persoonlijkheid, en dan zul je [3] die waanovertuiging zien, dat het kind een slachtoffer is, hetgeen de trauma opvoering vertegenwoordigt. Dus, criterium één, de hechtingssysteem-onderdrukking: De symptomen manifestatie van het kind getuigt van een selectieve en gerichte onderdrukking van het normaal functioneren van de bindingsmotivaties van het kind richting één ouder, waarbij het kind er naar streeft de relatie met deze ouder volledig af te kappen.

Dat komt niet voor ! Kinderen die een relatie met een ouder afkapte werden opgegeten door roofdieren. Het Hechtingssysteem motiveert kinderen zich te hechten aan ouders, zélfs aan slechte ouders. In feite, in het bijzonder aan slechte ouders. Want als ik een slechte ouder heb, dan loop ik het risico ten prooi te vallen.., dus ontwikkel ik een onveilige hechting waarbij ik stérker gemotiveerd wordt te hechten aan de slechte ouder. Het afkappen van de relatie is een indicatie dat er ergens een narcistische ouder is. Het is ófwel díe ouder, jij bent een narcist en dus je misbruikt me, seksueel misbruik of fysiek geweld of zoiets, en dus is het authentiek.

Of, als jij niet de problematische ouder bent, dan is het die ándere die een narcist is. Hoe dan ook, dát is hoe we tegen afkappingen in relaties aankijken. Aanvullende criterium is de afwezigheid van ernstig disfunctioneel ouderschap bij de doelwit-afgewezen ouder. Een klinische evaluatie van het opvoedingsgedrag van de afgewezen ouder levert géén bewijs voor ernstig disfunctioneel ouderschap zoals drank of drugs verslaving, geweld door ouders of seksueel misbruik van het kind dat de volledige afwijzing van die ouder door het kind zou kunnen verklaren. Dus als ik een kind heb die een ouder afwijst, kijk ik naar de ouder en zeg:"bent u fysiek gewelddadig ?",

Was er een geschiedenis van huiselijk geweld ? Is er een methamfetamine verslaafde ? Is er iets dat een dergelijke mate van beschadiging van het Hechtingssysteem van het kind zou kunnen verklaren ? In de afwezigheid daarvan en als je ruwweg normaal gemiddeld bent, nou dan is dát dus niet de verklaring ervan. Het derde element is die "ruwweg normaal gemiddeld". Dat de ouderschapspraktijken van de doelwit-afgewezen ouder worden beoordeeld ruwweg normaal-gemiddeld te zijn, met inachtneming van het brede spectrum van aanvaardbare ouderschaps praktijken die we typisch in normaal gemiddelde gezinnen waarnemen.

Micro-analyseren

We moeten afstand nemen van het micro-analyseren van het ouderschap van de doelwit-afgewezen ouder. Het is het respecteren van wat doorgaans staat voor ruim normaal gemiddelde praktijken, en van de rechtmatige uitoefening van het ouderlijk gezag bij het vaststellen van normen en waarden binnen het gezin. en het uitoefenen van normaal gemiddeld ouderlijk gezag, leiderschap en discipline binnen de ouder-kind relatie. En één van de manieren waarop ik dit conceptualiseer is als je ouderschapspraktijken op een schaal van één tot 100 zet, waar nul staat voor een lakse en tolerante opvoeding, en de hoge cijfers stevige en gestructureerd ouderschap aangeven, dan zouden normaal gemiddelde ouderschapspraktijken ergens tussen de twintig en tachtig uitkomen. Dat is normaal gemiddeld. De abnormale bandbreedtes [voor ouderschapspraktijken] zijn nul tot twintig en tachtig tot honderd.

Nu, als de mensen uit geestelijke gezondheidszorg, houden we van "evenwichtig ouderschap". Enerzijds, aan de tolerante kant willen wij dat ouders een zekere mate van dialoog gebruiken, maar anderzijds, ook dat zij stevig en gestructureerd zijn en zorgen voor begeleiding van het kind. Dus wij denken dat de beste ouderschapspraktijken ergens in het midden vallen, en uit een mengsel van deze twee kwaliteiten bestaat. luisteren naar het kind is trouwens tevens "het verstrekken van structuur". Wij houden van ouderschap binnen de 40-60 bandbreedte. Oké, dat verschaft één soort mengsel.

Maar dat wil níet zeggen dat de twintig tot veertig en de zestig tot tachtig niet normaal gemiddeld zijn. Des te meer je je beweegt richting die uitersten des te meer problemen je gaat krijgen, maar we moeten niet micro analyseren en ouders vertellen wat ze zouden moeten doen. Sommige ouders houden van een stevige structuur. Dat is hun voorrecht bij het vaststellen van gezinswaarden. Sommige ouders houden van een beetje kalmer aan. Dat is hun recht bij de vaststelling van hun gezinswaarden, in overeenstemming met hun culturele overtuigingen, en in overeenstemming met wie ze zijn. We zouden niet moeten ingrijpen. Als het ouderschapspraktijken ruwweg normaal gemiddeld zijn, dan moeten we een hechtingssysteem-verbintenis te zien krijgen. Het zijn alleen de extreme uitersten waar we ons zorgen over moeten maken.

Tweede set van symptomen

De tweede set van symptomen of symptomatische diagnostische indicatoren zijn de narcistische persoonlijkheidsstoornis symptomen in de symptomen manifestatie van het kind. De symptomen manifestatie van het kind richting de doelwit-afgewezen ouder toont een specifieke set van vijf narcistische en borderline persoonlijkheidsstoornis symptomen aan, die diagnostisch indicatief zijn voor ouderlijke invloed op het kind van een narcistische/(borderline) persoonlijkheid. Dus, vijf a priori voorspelde symptomen, die symptomen zijn: [1] de grootsheidswaan. Dat het kind een superioriteitsgevoel laat zien, waarbij het kind in de gezinshiërarchie is verheven boven de doelwit-ouder, tot waar het zich bevoegd voelt om over deze ouder te oordelen als ouder en als persoon.

Er is [2] het ontbreken van empathie. Het kind zal zéér wrede zeggen en doen richting de doelwit-afgewezen ouder zonder enig gevoel van bezorgdheid, medeleven of empathie voor die ouder. [3] Een gevoel van bevoegdheid. Dat het kind verwacht van een doelwitouder dat die naar tevredenheid voldoet aan al hun behoeftes, en anders voelt het kind zich bevoegd om uit vergelding wraak te nemen op de ouder. Het kind zal [4] een hooghartige en arrogante houding tonen richting de ouder, van afkeer vol minachting voor wie die ouder is als persoon. En dan [5] de splitsing. Het kind zal de doelwit-ouder zien als de volledig slechte ouder, en de narcistische ouder als de helemaal geweldige ouder. Voorgaande is waar ik naar verwijs als de psychologische vingerafdrukken op het kind van besturing door een narcistische/(borderline) ouder.

De énige manier waarop het kind narcistische persoonlijkheidsstoornis symptomen verwerft is via de beïnvloeding van een narcistische ouder. Deze kunnen niet endogeen ontstaan bij een kind. Dat komt nooit voor ! En veel therapeuten die het níet snappen, die dit níet begrijpen, observeren deze reeks symptomen en denken dat het oppositioneelopstandige symptomen zijn of normaal-gemiddelde conflict zaken. oppositioneel-opstandige symptomen, of normale bereik conflict spullen. Ze zijn zich niet bewust van persoonlijkheidsstoornis dynamiek. Eén van de belangrijkste punten die zou moeten oproepen om hier naar te kijken is het gebrek aan empathie bij het kind. Dat is een zéér uniek symptoom. Gebrek aan empathie zie je nergens, behalve in autisme, narcistische persoonlijkheidsstoornis, of antisociale persoonlijkheid.

Elk ander kind..ik ga constant om met boze chagrijnige kinderen: ADHD, oppositioneel-opstandige, stoelen door muren gooiend, grote onenigheid. Het kind heeft nog steeds empathie wanneer ze eenmaal van hun boosheid zijn gekalmeerd. Dit kind: geen empathie. Geen medelijden met de doelwit-ouder. En de splitsing dynamiek: helemaal goed, helemaal slecht. Eénmaal gedefinieerd, veranderen dingen niet meer. Oké, dát is splitsing. Het zou elke professioneel in de geestelijke gezondheidszorg moeten aanzetten om te gaan zoeken naar de narcistische/(borderline) persoonlijkheid. Nu, er is een angst-variant hiervan welke vooral voorkomt bij jonge kinderen, typisch kinderen van ongeveer vier, vijf, zes jaar oud, waarbij het kind een overmatige angst aan de dag legt richting de doelwit-afgewezen ouder. Dus het is niet dit verheven oordeel van hen, ze zijn doodsbang om met die ouder samen te zijn.

En de bron daarvan is omdat de narcistische-verstotende ouder communiceert "die andere ouder is een bedreiging voor jou". En dus gaat die kleine van vier jaar oud: "Oh echt, zijn ze zo'n erge bedreiging voor me ?". En dus zijn ze doodsbang. Het herkennen van dit specifieke symptoom doe je wanneer je dieper op de angst van het kind ingaat. Dan zal blijken dat het voldoet aan DSM-5 criteria voor een "fobische angst". Dus je gaat er dieper op in, observeert en zegt: ik heb hier een kind met een fobie maar de aard van de fobie is er één van een bizarre en onrealistische moeder of vader type "Dat kind heeft een fobie voor hun vader, dat is écht heel raar."

Fobie

Dat komt gewoon niet voor. Het Hechtingssysteem zou verhinderen dat dit gebeurt. Je hébt geen fobie voor je ouders, omdat het roofdier je dan gaat opeten. Je gaat van een klip afvallen, slechte dingen gaan er met je gebeuren. En dus is het een uitgelokte fobie afkomstig van de emotionele seingeving van de narcistische/(borderline) ouder. Het derde symptoomcriterium van de diagnostische criteria is het bestaan van een achtervolgingswanen.

De symptomen van het kind zullen een onverzettelijk standgehouden, vaste en valse overtuiging tonen. Een waanbeeld dus. Noem het een Ingekapselde Waan, aangaande de fundamentele ouderlijke ontoereikendheid van de doelwit-afgewezen ouder, waarin het kind een relatie met de doelwit-afgewezen ouder karakteriseert als emotioneel of psychisch gewelddadig voor het kind. Het kind zou dan deze vaste en valse overtuiging over de veronderstelde gewelddadige ontoereikendheid van de doelwit-ouder kunnen gebruiken ter rechtvaardiging van de afwijzing van de doelwit-ouder door het kind.

Doelwit-ouder

Dat de doelwit-ouder het verdient te worden afgewezen vanwege de veronderstelde gewelddadige ouderschapspraktijken van deze ouder. Zéér karakteristiek. Wanneer je dit thema naar voren hoort komen, dat de ouder VERDIENT te worden afgewezen, VERDIENT om gestraft te worden, denk dan aan: Op Hechting Gebaseerde Ouderverstoting [AB-PA]. Het is bijna zó kenmerkend dat het een diagnostisch kenmerk wordt. Ik heb het niet zo opgenomen omdat het zich mogelijk sóms niet laat zien. Maar tjonge, die houding is gewoon zéér wijdverbreid, de ouder VERDIENT het.

Nu wil ik hier op dit punt een opmerking maken, en dat gaat over het wérkelijke onderliggende psychotische proces welke het waansysteem ondersteund is de vertelsel opvoering, afkomstig uit de getraumatiseerde hechtingsnetwerken in het Hechtingssysteem van de narcistische/(borderline) ouder, waarin zich een psychologisch gelijkwaardigheid voordoet tussen vroegere interne werkmodellen en de actuele gezinsrelaties. Zodanig dat de narcistische/(borderline) ouder vroeger trauma opvoert binnen de actuele relaties door het kind aan te zetten tot het accepteren van de "slachtoffer kind" rol.

Dát is het psychotische proces, dát is de bron van de waan, dát is de ijsberg. Wat we aan de oppervlakte zien is dat het kind dat waansysteem van die gewelddadige ontoereikendheid, heeft overgenomen, Maar als je dit diagnosticeert, kun je verder kijken naar het eigenlijke psychotische proces in het gezin. Zoek naar die vertelsel opvoering en alle thema's van die vertelsel opvoering, En dan heb je alleen nog maar "de kers op de taart" voor wat betreft het feitelijke waansysteem van het kind. De aanwezigheid van ALLE DRIE DE SYMPTOMEN in de SYMPTOMEN MANIFESTATIE VAN HET KIND, levert het SLUITENDE DIAGNOSTISCHE BEWIJS voor de aanwezigheid van Pathogeen Ouderschap voortvloeiend uit de geallieerde en veronderstelde voorkeursouder als de directe veroorzaker van de afkapping van de hechtingsmotivaties van het kind richting de andere ouder.

Pathogeen Ouderschap

Er bestaat geen andere verklaring voor de aanwezigheid van alle drie van deze symptomen naast elkaar in de symptomen manifestatie van het kind, dan Pathogeen Ouderschap geassocieerd met een Op Hechting Gebaseerd Model van Ouderverstoting (AB-PA). Als je dit tegenkomt, is dát [AB-PA] de énige manier waarop je deze symptomen krijgt. Het is een zeer duidelijke tweedelige diagnose: Je ziet deze reeks [indicatoren] dan is dát [AB-PA] wat we voor ons hebben. En als u deze reeks [indicatoren] níet tegenkomt, dan is er iets anders aan de hand. De DSM-5 diagnose: Als we déze reeks van symptomen in symptomen manifestatie van het kind tegenkomen, dan is de juiste DSM diagnose .., en ik heb een artikel op mijn website dat hier dieper op ingaat, het is in wezen "een aanpassingsstoornis met gemengde verstoring van emoties en gedrag."

Dit vereist een stressfactor. De stressfactor is níet de scheiding. De stressfactor is "het samenleven met een narcistische/(borderline) ouder." Het is de chronische stressfactor van het samenleven met een narcistische/(borderline) ouder wat een aanpassingsstoornis veroorzaakt, aangaande het aanpassen aan de transformatie van het gezin. En dan zijn er een aantal V-codes: Een ouder-kind relationeel probleem met beide ouders, Een kind getroffen door relatiemoeilijkheden, en "Psychische Kindermishandeling Vastgesteld".

En laat me daar even over doorpraten. Het proces van Ouderverstoting staat voor: Pathogeen Ouderschap door een narcistische/(borderline) ouder, wat teweegbrengt: significante ontwikkelingspathologie [de onderdrukking van het Hechtingssysteem], persoonlijkheidspathologie [narcistische en borderline persoonlijkheidskenmerken in het kind] en psychische pathologie [een waan bij het kind, dat het verlies van een relatie met een ouder tot gevolg heeft] Het verlies van een emotioneel verbonden relatie met een normaal gemiddelde en affectief beschikbare ouder.

Dat wanneer je ouderschapspraktijken hebt die een dergelijke mate van pathologie bij het kind veroorzaken, dat "Op Hechting Gebaseerde Ouderverstoting" ophoudt een voogdijkwestie te zijn en een KINDERBESCHERMINGS kwestie is geworden. We zien persoonlijkheidsstoornis symptomen tevoorschijn komen bij het kind, een waansysteem waarbij ze een relatie met een normaal gemiddelde en affectief beschikbare ouder verliezen, én de onderdrukking van hun Hechtingssysteem dat niet alleen hún leven gaat verknoeien, maar ook potentieel ook het leven van hun kinderen en hun echtgenoot.

Therapie

En het Hechtingssysteem gaat een aantal verschillende relaties verknoeien in hun leven. Dát is dus een KINDERBESCHERMINGS kwestie. We gaan verder met Therapie. Therapie vereist dat we weten wat we behandelen. En dat is één van de grootste problemen die er nu is, dat mensen niet weten wat ze te behandelen met dit. Ze weten niet dat het een psychotische stoornis is, ze weten niet dat het een persoonlijkheids-proces is, of dat het een Transgenerationele Transmissie van Relatie Trauma is. Dat kinderen en gezinnen die de diagnostische indicatoren van Op Hechting Gebaseerde Ouderverstoting laten zien, een speciale populatie vormen, die gespecialiseerde professionele kennis, opleiding en ervaring behoeft om competent te diagnosticeren en te behandelen.

Dat therapeuten en beoordelaars in de geestelijke gezondheidszorg welke werken met deze speciale populatie van kinderen en gezinnen, een professioneel niveau van vakbekwaamheid moeten beschikken op de volgende gebieden, [1] het Hechtingssysteem, de karakteristieke patronen van functioneren en disfunctioneren hiervan. [2] Persoonlijkheidsstoornis dynamiek, met een bijzondere focus op narcistische en borderline persoonlijkheids processen. [3] Waansystemen, in het bijzonder die rond narcistische en borderline persoonlijkheidsstoornis processen en trauma opvoering. en [4] gezinssystemen theorie, in het bijzonder gericht op het herkennen van intergenerationele ouder-kind coalities. Laat me dat enigszins diepgaander aan de orde stellen. De hechtingstheorie [1].

Professioneel bekwaam

Om professioneel bekwaam te zijn om met deze speciale bevolkingsgroep te werken, de therapeuten en voogdij beoordelaars, of wie dan ook met deze groep kinderen en gezinnen werkt moeten een vakbekwame beoordeling en behandeling kunnen geven van het Hechtingssysteem van het kind. Dit vereist kennis van de ontwikkelings-oorsprong van het Hechtingssysteem, de interpersoonlijke en psychologische functies welke ondersteund worden door het Hechtingssysteem gedurende de levensloop. Mensen zijn geneigd te denken dat het hechtingssysteem alleen relevant is in de kindertijd.

Nee, dat klopt niet. Het reguleert relaties gedurende ons héle leven. Karakteristieke eigenschappen van het Hechtingssysteem en de karakteristieke patronen van disfunctioneren, zodat je weet dat de hechting van dat kind aan de zogenaamd favoriete ouder géén teken is van veilige hechting is, maar eigenlijk een teken van onveilige hechting. We moeten dit soort dingen begrijpen als je gaat werken met het Hechtingssysteem en de hechtingssysteem manifestatie in ouder-kind relaties. Vooral met betrekking tot de neuro-ontwikkelingsrol van protestgedrag.

Protestgedrag is ontworpen om een grotere betrokkenheid van ouders te ontlokken, en daar zijn redenen voor. Het kind wat zich afreageert beoogt om een grotere betrokkenheid van ouders te ontlokken Hier hebben we een kind dat zich afreageert om te onthechten, om de ouderlijke betrokkenheid te verbreken. Dat is níet normaal, dat is níet hoe de hersenen werken. Aangaande de persoonlijkheidsstoornis dynamiek [2]: Professionele kennis van de klinische manifestatie van narcistische en borderline persoonlijkheidsdynamiek.

Zoals Beck en zijn collega's, Kernberg, Linehan, Millon, met inbegrip van het uitdrukken van deze persoonlijkheidsdynamiek in familierelaties, en de kenmerken van de co-narcistische gedragsmanifestatie bij kinderen. Rappoport schreef erover: de co-narcistische en hoe dat kind eruit ziet. Dan de decompensatie van narcistische en borderline persoonlijkheidsdynamiek in waansystemen onder stress en de invaliderende omgeving zoals besproken door Linehan, geassocieerd met het borderline proces.

Wanen

Op het vlak van wanen [3]: Bekwame professionele praktijken met deze speciale groep vereist een professioneel inzicht in de vorming van waansystemen Vooral die in verband gebracht worden met de psychische decompensatie van de narcistische en borderline persoonlijkheidsorganisatie. Met inbegrip van de interpersoonlijke relatie en communicatie processen waarmee deze valse overtuigingen binnen een ouder-kind relatie kunnen worden overgedragen aan een kind.

Dingen als ouder-kind verstrengeling, ouderlijke emotionele seingeving, selectieve en differentiële ouderlijke afgestemdheid en het onafgestemd zijn op het gedrag van de kinderen en hun innerlijke ervaring, evenals de aanleg bij kinderen om ouders te te gebruiken als sociale referentie voor betekenis, in het bijzonder in ambivalente situaties of in situaties waarin een ouder aangeeft dat er een dreiging of gevaar is. Dus inzicht in de ontwikkeling van kinderen en hoe kinderen functioneren en hoe die de ouder-kind relatie functioneert is cruciaal.

Nu, op dat punt van afgestemdheid en het onafgestemd zijn laat me gewoon dat concept voor een seconde uit te leggen. Het komt voort uit dingen in de vroege jeugd. Als een kind is hongerig, en de ouder voedt het kind, dat is dan een afgestemde reactie. Als het kind een vuile luier heeft, en de ouder komt de luier verschonen, dan is dat een afgestemde reactie. Als het kind hongerig is, en de ouder verschoont de luier, dan is dat een onafgestemde reactie. Als het kind heeft een vuile luier heeft, en de ouder voedt het kind, dan is dat een onafgestemde reactie.

Dus het is niet persé gedrag, het is hoe synchroon en in overeenstemming dat ouderlijk gedrag is met wat het kind ervaart. Het is net zoals bij de vorm van golven. Als de ouder afgestemd is op het kind dan versterkt dat de golf, omdat ze pieken en dalen op hetzelfde ritme. Als het kind en de ouder onafgestemd zijn, dan dempt dat de innerlijke beleving van kind. omdat de ouder aan het pieken is terwijl het kind aan het dalen of het kind aan het pieken is terwijl de ouder [aan het dalen is]. En dus onafgestemde reacties aan het kind onderdrukken de innerlijke ervaring van het kind, afgestemd reacties versterken het.

En zo is dát hoe de verstotende ouder, als de ouder zegt: "hoe heb je het gehad bij je vader ?" En het kind zegt: "Oh geweldig, prachtig" waarop de ouder zegt "oh.." en reageert helemaal terneergeslagen, Dat is een onafgestemde reactie op de blijdschap van het kind, die dan de blijdschap-beleving van het kind onderdrukt. Als het kind zegt:"Oh, het was een nogal saai", en de ouder gaat van: "Echt ? Was het zó saai ?!", Dat is een afgestemde reactie op de kritiek van het kind, die de kritiek [-beleving] van het kind zal versterken. En dát is nu precíes hoe dit proces [van ouder naar kind] wordt overgedragen !!!

Openlijk kwaadspreken

Het is níet alleen maar door middel van openlijk kwaadspreken over de andere ouder. En als met deze speciale bevolkingsgroep aan de slag gaat, moet je begrijpen hoe dit spul werkt. Gezinssystemen theorie [4]: Dat professioneel competente beoordeling en behandeling van deze populatie,kennis van gezinssystemen theorie vereist omdat je hier nu eenmaal te maken hebt met gezinssystemen. En dus zijn structurele en strategische gezinssystemen zeer aan te bevelen, en in het bijzonder gericht op die kwestie van de intergenerationele coalitie. De triangulatie van het kind en de intergenerationele coalitie.

Het ontbreken van deze gespecialiseerde professionele kennis, training en expertise om deze speciale populatie van kinder- en gezinsprocessen adequaat te diagnosticeren en te behandelen, betekent praktiseren buiten de grenzen van de professionele competentie en mogelijke schending van de beroepspraktijk normen. Ethische standaard voor psychologen, Standard 2,02: "Psychologen leveren diensten, onderwijzen en doen onderzoek met populaties en op terrein alleen binnen hun grenzen van bekwaamheid," "op basis van hun onderwijs, opleiding, ervaring onder toezicht, raadpleging, studie of werkervaring."

Humanistische kindertherapie zich richtend op "het valideren van de gevoelens van het kind" is absoluut HET VERKEERDE DING OM TE DOEN. De gezinsprocessen van Ouderverstoting vertegenwoordigen een gedeelde waan, waarbij het kind wordt overgehaald om de valse rol van slachtoffer op zich te nemen en te aanvaarden, binnen de trauma vertelsel opvoering van de narcistische/(borderline) ouder. Het valideren van de wanen van een patiënt, als gevolg van professionele onwetendheid aangaande de noodzakelijke gebieden van professionele expertise die nodig is voor de behandeling, is samenspannen met de pathologie en staat voor incompetente therapie.

Professionele onwetendheid

Professioneel incompetente therapie als gevolg van professionele onwetendheid en van uitoefening buiten de grenzen van professionele bevoegdheid, in strijd met de normen voor beroepsuitoefening, welke resulteert in letsel bij de cliënt [ i.e. de onopgeloste ontwikkelings-, persoonlijkheidsen psychiatrische-pathologie.. en het verlies voor het kind van een relatie met een normaal gemiddelde en affectief beschikbare ouder] representeren naar alle waarschijnlijkheid onverantwoordelijke en nalatige werkwijze, die de therapeut zouden kunnen blootstellen aan een aanklacht wegens wanpraktijken door de doelwit-ouder.

Het is niet toegestaan om iets te gaan behandelen als je niet weet waar je mee bezig bent. Als een patiënt kanker heeft, en een podoloog levert de diagnose en begint met het behandelen van de kanker met bloeddrukmedicatie, en de patiënt sterft, dat zou dan beschouwd worden als wanpraktijken. Om te beginnen moeten we vakbekwaamheid ontwikkelen in de behandeling van dit domein van de ouder en gezinskwesties. Therapie vereist dat we weten wat we behandelen. Kinderen en gezinnen welke de klinische en diagnostische indicatoren tonen van Op Hechting Gebaseerde Ouderverstoting [AB-PA], vormen een speciale populatie, waarvoor gespecialiseerde kennis en expertise nodig is om bekwaam te diagnosticeren en te behandelen. Laten we praten over de therapie vanuit een op hechting gebaseerd model.

Een Op Hechting Gebaseerd Model van Ouderverstoting

Een Op Hechting Gebaseerd Model van Ouderverstoting verschaft een samenhangende beschrijving, van wat we behandelen op het gezinssystemen niveau, op het persoonlijkheidsstoornis niveau en op het niveau van hechting. Op het gezinssystemen niveau behandelen we de triangulatie van het kind in een intergenerationele coalitie met een narcistische/(borderline) ouder, die gericht is tégen de andere ouder. En de twee obstakels voor de transitie [van het gezin] zijn: een onverwerkte verdrietreactie, en de splitsingsdynamiek van de narcistische/(borderline) ouder, en die heb ik besproken in het vorige college alhier.

Op het persoonlijkheidsstoornisniveau, behandelen we: angst-beheersings-inspanningen van een narcistische/(borderline) ouder door middel van de projectieve verplaatsing van de narcistische angst voor ontoereikendheid en de borderline verlatingsangst op de andere ouder, door middel van de uitgelokte afwijzing van de andere ouder door het kind.

De narcistische/(borderline) ouder decompenseert door de afwijzing bij de scheiding in waanovertuigingen aangaande de veronderstelde gewelddadigheid van de andere ouder. Op het niveau van het Hechtingssysteem, laat het de transgenerationele overdracht van hechtingstrauma zien, van de kindertijd van de narcistische/(borderline) ouder naar de actuele gezinsrelaties. Deze transmissie omvat het creëren van een opvoering binnen de actuele gezinsrelaties van het kindertijd trauma, zoals ingebed in de interne werkmodellen van het Hechtingssysteem van de verstotende ouder.

Pathogene ouderschapspraktijken door een narcistische/(borderline) ouder, die significante ontwikkelings-, persoonlijkheids-, en psychiatrische-pathologie veroorzaken bij het kind zodat de ouder het kind kan gebruiken in een rolwisseling-relatie als een regulerend object om de ouders eigen angsten te reguleren, en welke resulteert in het verlies voor het kind van een relatie met een normaal-gemiddelde, liefdevolle en affectief beschikbare ouder, Vertegenwoordigt Het Psychologisch Misbruik van het Kind.

Therapie. Centraal in het begrijpen van therapie is het aan een foutieve oorzaak toeschrijven van verdriet. Het centrale kenmerk in de ervaring van het kind bij op hechting gebaseerde ouderverstoting [AP-PA] is het aan een foutieve oorzaak toeschrijven door het kind van een authentieke verdrietreactie. Aanvankelijk is de oorzaak van dit verdriet het verlies van het intacte gezin, maar daarna wordt de verdriet- en verlieservaring exponentieel vergroot, zodra het kind een nauw verbonden relatie met de geliefde maar nu afgewezen ouder begint af te wijzen. Het Hechtingssysteem, hier beschreven door Mary Ainsworth: Ik definieer een affectieve band .. als een relatief lang voortdurend verbond waarin de partner belangrijk is als een uniek individu, en met géén ander uitwisselbaar is.

In een affectieve band is er een verlangen om nabijheid van de partner te handhaven. Merk op dat ze spreekt over oudere kinderen en volwassenen. Het Hechtingssysteem is relevant gedurende de héle levensloop. Bij oudere kinderen en volwassenen kan die nabijheid tot op zekere hoogte worden voortgezet ongeacht tijd en afstand en gedurende afwezigheid, maar nochtans is er ten minste een tussenliggend verlangen om nabijheid en interactie te herstellen, En plezier, vaak vreugde bij hereniging. Onverklaarbare scheiding veroorzaakt vaak verdriet, en blijvend verlies veroorzaakt rouw.

Affectieve band

Een hechting is een affectieve band, en dus is een hechtingsfiguur nooit helemaal uitwisselbaar of vervangbaar door een andere, ook al kunnen er anderen zijn waaraan men óók gehecht is. In hechtingsverbintenissen, zoals in andere affectieve verbintenissen, is er behoefte om nabijheid te handhaven, wanhoop bij onverklaarbare scheiding, plezier en vreugde bij hereniging en verdriet bij verlies. Bij Ouderverstoting, wáár is de verdriet reactie bij het verlies van de doelwit-ouder ? Die is er niet. Het kind toont geen verdriet reactie. Maar het Hechtingssysteem gáát een verdriet reactie produceren.

Het Hechtingssysteem is net als het honger systeem, het is een primair motiverend systeem. Als je niet eet, ga je hongerig worden. Als je een ouder-kind relatie verbreekt, zúl je verdriet hebben. Waar is de verdrietreactie van het kind ? Dát is de cruciale vraag, en dát is waar therapie zich op moet concentreren. Want zodra we die verdrietreactie krijgen, zal alles opgelost worden. Kernberg spreekt over: de narcistische verwerking van verdriet. "Zij [de narcisten] zijn vóóral ontoereikend in de oprechte gevoelens van verdriet en treurend-verlangen."

"Hun onvermogen om depressieve reacties te ervaren is een basiskenmerk van hun persoonlijkheid." narcistische/(borderline) persoonlijkheden ervaren die verdriet niet. Wanneer in de steek gelaten of teleurgesteld door andere mensen, kunnen ze laten zien wat aan de oppervlakte lijkt op een depressie, maar wat bij nader onderzoek opduikt als woede en afkeer, geladen met wraakzuchtige wensen, in plaats van écht verdriet om het verlies van een persoon die ze waardeerden.

Onder de storende invloed van de narcistische/(borderline) ouder, die verdriet interpreteert als woede en wrok, geladen met wraakzuchtige wensen, wordt het kind naar dezelfde verkeerde interpretatie geleid als de narcistische/(borderline) ouder, aangaande de authentieke gevoelens van het kind van verdriet, verlies en rouw, als zijnde: woede en afkeer, geladen met wraakzuchtige wensen ten opzichte van de andere ouder. Dat het kind een authentieke verdrietreactie verkeerd opvat als iets ernstigs wat de doelwit-ouder doet om die kwetsing te veroorzaken, Omdat we ons gekwetst voelen als mensen ons slechte dingen aandoen.

Verbinden

Dus, wanneer het kind in de nabijheid van de doelwit-ouder is, motiveert het Hechtingssysteem ze om zich te verbinden met de ouder, Maar ze verbinden zich níet met de ouder, waardoor ze een nóg grotere verdrietreactie ervaren en zich nóg meer gekwetst voelen. Wanneer het kind vér van de doelwit-ouder is, en bij de verstotende ouder verblijft..

De doelwit-ouder is er niet. Het Hechtingssysteem wordt rustiger wat betreft verbindingsmotivatie. Dus vermindert de verdrietreactie, en voelen ze zich minder gekwetst. "Ik ben dichtbij die ouder en dan voel ik me méér gekwetst. Ik ben vér van die ouder en dan voel ik me mínder gekwetst. " Er moet iets met die ouder aan de hand zijn wat slécht is. Want ik kan het zélf voelen.. En onder invloed van de narcistische ouder, die het kind vertelt dat er iets slechts is betreffende die ouder, gaat het kind dat ook geloven. Nee, het is niet waar, dat is NIET WAAR ! De reden waarom je je gekwetst voelt in de nabijheid van deze ouder is omdat je van ze houdt.

Je wilt met hen knuffelen, je wilt je verbinden met hen. En je staat het jezelf niet toe, en dáárom voel je je gekwetst. Het kind heeft alleen maar een foutieve toeschrijving van de verdrietreactie overgenomen, onder de verstorende invloed van ... Therapie in deze zin is niet meer dan het kind helpen te herkennen wat er aan de hand is. "Nee, die ouder is prima, je hoeft deze alleen maar je liefde te geven " En óp moment dat het kind zich verbindt aan die ouder, verdwijnt de droefenis en het verdriet. En het kind zal reageren: "Oh, was dát het nou ? Oh, wat dwaas van me..oké".

Gezond gezin

En dan hebben nú we een gezond gezin. Dus het is niet zó ingewikkeld om te behandelen. We moeten alleen maar het kind her-balanceren, wéghalen uit de verstoringen van de narcistische/(borderline) ouder. Onder de beschadigende invloed van de narcistische/(borderline) ouder, interpreteert het kind de stijging en daling van het zich gekwetst voelen, als béwijs dat het eigenlijk de ándere ouder is. Want ik voel me méér gekwetst in je nabijheid, en ik voel me minder gekwetst zonder jou. Nu is dit de oorsprong van wat Gardner "het onafhankelijke denker fenomeen" noemt. Dat het kind feitelijk gelooft dat: "nee ík ben het, Ik weet zeker dat het niet mijn vader is die me beïnvloedt. Ik ben hier werkelijk van overtuigd." Want het kind heeft uiteindelijk authentiek [gevoel van verdriet] waarvan het kind overtuigt is dat dit het bewijs is van de slechte opvoeding.

Nee, nee, nee, het is feitelijk ten gevolge van de aan een verkeerde oorzaak toegeschreven verdrietreactie. En als we dat eenmaal begrijpen vanuit aanvaarde psychologische principes, dan kan ik "het onafhankelijke denker" fenomeen ook feitelijk uitleggen als zijnde "Een aan een foutieve oorzaak toegeschreven verdrietreactie." En dan weten we tevens hoe het te behandelen en wat er aan te doen.

De kern eigenschap van therapie is: het kind te helpen een nauwkeurige toeschrijving te geven aan hun gevoelens van pijn ten opzichte van de doelwit afgewezen ouder. Fasen van de therapie, wat we de "Herenigingstherapie" zouden noemen, Er zijn in principe vier verschillende fasen die we willen doornemen: [1] De eerste is de Redding van het Kind. Een preventieve scheiding van de pathologie en van de narcistische/ (borderline) ouder gedurende de actieve fases van de therapie. Zodra de behandeling afgerond is, herstellen we dit [contact] weer. [2] Dan herstellen we de authenticiteit van het kind en [3] herstellen we de ouder-kind relatie, [4] en dan het her-introduceren we de pathologie van de narcistische/(borderline) ouder.

Dus de preventieve scheiding [1]. Professionele verantwoordelijkheden vereisen dat het kind preventief wordt gescheiden van de pathogene ouderschapspraktijken van de narcistische/(borderline) ouder gedurende de actieve fasen van de behandeling. In de eerste plaats omdat het een passende professional reactie is op het vaststellen van "psychologische-ontwikkelings" kindermisbruik, waarbij we geacht worden een beschermende reactie te geven.

Ten tweede is het om het kind te beschermen tegen emotionele-, psychologische- en ontwikkelingsschade gedurende de actieve fase van de therapie in verband met de behandeling en het herstel van het kind. Dus het initiëren van therapie met kinderen in deze speciale populatie, zónder het eerst vooraf bewerkstelligen van een preventieve scheiding van de voortdurende pathogene ouderschapspraktijken van de narcistische/(borderline) ouder, plaatst het kind in een gevaarlijke positie met risico op beschadiging ten gevolge van twee mogelijke oorzaken: Ten eerste vanwege de aanhoudende psychische mishandeling door de narcistische/(borderline) ouder die de symptomen aan het kind overbrengt, maar ook, tijdens de therapie, als ik tracht het normaal gemiddelde evenwichtig functioneren van het kind te herstellen, en de narcistische/(borderline) ouder probeert het kind tegelijkertijd pathologische te houden, zullen we daarmee het kind forceren, en het kind daardoor psychologisch uiteen scheuren.

Verandering

Dus om het kind te kunnen veranderen [herstellen], moet ik eerst de pathogene invloed van de ouder verwijderen, wat mij vervolgens in staat zal stellen het evenwichtige functioneren van het kind te herstellen. En dán herstel ik de ouder. Het afbreken van gepaste generatie grenzen tussen ouders en kinderen verhoogt aanzienlijk het risico op emotionele mishandeling, zegt Kerig. "Als ouder-kind grenzen worden geschonden, zijn de gevolgen ten aanzien van ontwikkelingspsychopathologie aanzienlijk." "Slechte begrenzingen interfereren met de capaciteit van het kind om vooruitgang te boeken door middel van ontwikkeling," wat, zoals Anna Freud opperde, hét bepalende kenmerk is van psychopathologie bij kinderen. Alleen Moor en Silvern spreken over het "narcistische gebruiken" van een kind:

"Alleen voor zover ouders falen in hun vermogen tot empathische afstemming en responsiviteit,  zijn zij in staat hun kinderen te objectiveren, hen te beschouwen als narcistisch verlengstuk van zichzelf, en hen te misbruiken." "Het is de zienswijze van de ouder omtrent hun kinderen als voertuigen voor bevrediging van hun eigen behoeften  vergezeld door het gelijktijdig negeren van die [behoeften] van het kind, wat de victimisatie mogelijk maakt." De kwesties bij Ouderverstoting zijn niet voogdij en bezoekregeling, maar: de bescherming van het kind !!

Het pathogene ouderschap dat ernstige schade toebrengt aan het Hechtingssysteem van het kind, persoonlijkheidsvorming en een waansysteem, waarbij het kind de relatie verliest met een liefhebbende en hartelijke ouder, vertegenwoordigt een vorm van psychologische ontwikkelings kindermishandeling welke een kinderbeschermings reactie rechtvaardigt. En dus de aanwezigheid in de symptomen manifestatie van het kind van de drie diagnostische indicatoren, verplaatst het van voogdij of bezoekregeling [kwesties] naar een kwestie van de bescherming van het kind. We willen het kind beschermen tegen het te veranderen in een psychologisch slagveld.. tussen onze inspanningen om het kind te herstellen, en de inspanningen van de narcistische ouder om de pathologie voort te zetten.

Verzetten tegen behandeling

De narcistische ouder zal zich actief verzetten tegen behandeling, omdat het kind dient als een regulerend object voor hen dient. En dus zijn niet wij degene die het kind veranderen in een slagveld, het zijn de inspanningen van de narcistische/(borderline) ouder om het kind pathologisch te houden die leiden tot de vernietiging van het kind. Door van het kind een psychologisch slagveld te maken neemt men een fors risico het emotioneel,psychologisch en in de ontwikkeling te schaden. Standaard 3.04 van de American Psychological Association [APA] Ethics Code zegt: "Psychologen nemen redelijke maatregelen om te voorkomen dat zij hun cliënten en patiënten schade toebrengen,  en om schade te minimaliseren, daar waar deze is voorzien en onvermijdelijk." Standaard 10.10 over het beëindigen van de therapie: "Psychologen beëindigen therapie wanneer het in redelijke mate duidelijk wordt, dat de cliënt/patiënt de dienst niet langer nodig heeft, er waarschijnlijk geen baat bij zal hebben of schade zal oplopen bij voortzetting hiervan."

Het vereisen van preventieve scheiding voor het kind van de voortdurende pathogene ouderschapspraktijken van de narcistische/(borderline) ouder, tijdens de actieve fase van behandeling, voldoet aan de professionele verplichting tot het minimaliseren van schade daar waar voorzien en gewis. Zonder éérst het kind preventief te scheiden en dan proberen om een behandeling uit te voeren, zal het kind ofwel blootstellen aan psychologische, emotionele en ontwikkelingsschade door het te veranderen in een psychologisch slagveld als gevolg van de voortdurende invloed van de pathogene narcistische/ (borderline) ouder,en in mogelijke schending van standaard 3.04 en 10.10a. Of, het vermijden van het van veranderen van het kind in een psychologisch slagveld door ineffectief te blijven, wat dan de beëindiging van de behandeling zou vereisen onder Standard 10.10a. De therapie zélf, zodra we eenmaal die preventieve scheiding hebben verkregen, herstellen we de authenticiteit van het kind. Het gaat daarbij om de verwerking van die verdriet en treurnis.

Her-verbinden

Het kind helpen te her-verbinden met de ouder, en het leren: "oh, dat is wat het was: het was rouw en verdriet". En dus zou ik afgestemd reageren op uitingen van verbinding zoeken van het kind, en ik zou onafgestemd reageren op alle narcistische symptomen, al die pathologie dat de ouder een slechte ouder is. Nee, dat zijn ze niet, ze zijn prima. We willen de empathie bij het kind herstellen. Dat is een kritisch kenmerk. Dat is een zéér zorgwekkend symptoom. De afwezigheid van empathie wordt in verband gebracht met de capaciteit voor menselijke wreedheden. Het is dus cruciaal voor een gezonde ontwikkeling van het kind dat we de empathie van dat kind voor de doelwit-afgewezen ouder weer herstellen. In mijn eigen therapie sprak ik dan over zaken als "waarden", kwesties van "mededogen", dat soort dingen. Als je over die dingen praat, of je brengt kwesties aangaande compassie en empathie naar voren, soms zal ik gebruik maken van citaten van de Dalai Lama of andere mensen, daardoor breng ik deze emoties middels cognitieve mediation.

En dus verminder ik de emotionele intensiteit van hun boosheid en de cognitieve mediation aanpak om met het kind te praten over "wie wil je zijn, als persoon ?" "Je wilt toch niet zo'n boos en vijandig mens zijn ? Nee, je wilt een vriendelijk mens zijn. En zó helpen hun empathie te herstellen." Daag hun psychopathologie uit ! Dus als ze over een ouder oordelen vanuit een top-down positie, of een gevoel van bevoegdheid, of een hooghartige en arrogante houding. Al die narcistische symptomen, daar wil ik onafgestemd op reageren. En als ik een normaal kind gepresenteerd krijg, zal ik daar afgestemd op reageren.

Waarmee we bij het laatste punt hier komen: het steunen van de authenticiteit van het kind. Kinderen zijn soms vervelend. Normale kinderen ruimen hun kamers niet op. Normale kinderen gehoorzamen de ouderlijke instructies niet. Ik wil niet alleen maar een kind herstellen dat gehoorzaamde aan de narcistische ouder en nu zijn ze gehoorzaam aan ons. Ik wil niet de éne overheerser vervangen met de andere. Ik wil een gezond kind ! En dus wanneer ik normaal gemiddeld gezond ouder-kind conflict hoor, Zal ik de stem van het kind overnemen en zeggen: Weet je wat, het kind wil zijn kamer niet opruimen...

Zolang het kind eerder opwaarts spreekt naar de ouder, dan neerwaarts naar de ouder, zal ik hun geluid aan de ouder overbrengen, want het is een passend geluid. Het is een volwassene die praat met een volwassene. Ik heb geen kind die een ouder beoordeelt. En dan kan het kind horen hoe ik hun problemen overbreng aan hun ouder op een volwassen en verantwoordelijke manier, En dan reageert de ouder, en ik ga een dialoog aan met hen, en dan zal ik terugkeren naar het kind om te praten over wat de ouder naar voren bracht. Ik begin dit gezin te helpen normaal gemiddelde conflictoplossing te ontwikkelen, wat niet al dat pathologische oordelen en verwerpen en al die andere dingen met zich meebrengt. En dus het herstellen van de authenticiteit van de gezinsrelaties welke beschadigd zijn geraakt door de narcistische/(borderline) ouder.

Herstellen van de relatie

Het herstellen van de relatie met de doelwit-ouder. hierin wil ik de doelwit-afgewezen ouder revalideren als een verzorgende en beschermende ouder. Mocht het kind zeggen dat ze gewelddadig zijn, dan zeg ik: "Nee, nee, dat is normaal gemiddeld ouderschap." "Ze hebben mijn iPhone afgepakt"; "Nou,je gedroeg je nogal als een eikel,je had een hoop kapsones. Ouders doen dat continu. Dat is geen gewelddadig ouderschap." En door dat zo te doen, door onafgestemd te reageren op hun hooghartige en arrogante oordelen .. "dat de ouder het verdient gestraft ..." Al die beschadigingen zijn afkomstig van de narcistische ouder, daar reageer ik onafgestemd op en ik zou zeggen: "Nee, ze zijn normale gemiddeld. Ze houden héél veel van je. Ze geven alleen maar om jou. En ik benadruk dát."

Op het moment dat ik ze hervalideer als een beschermende ouder, schakelt het Hechtingssysteem van het kind weer in. Omdat ze niet langer het roofdier zijn, ze niet meer de bedreiging zijn. Het moment dat ik zeg dat ze een normaal gemiddelde ouder zijn, gaat het Hechtingssysteem van het kind aan, en dan alles wat ik hoef te doen is ze een klein duwtje te geven door te zeggen: "Houdt van hen. Houdt van hen.". De verdrietreactie van het kind verdwijnt en het kind gaat van: Oh, is dát waar dit allemaal over ging ? en ik zeg: "Ja !" En dan komen we, zodra dat is gebeurt, bij de laatste fase: dat is het herintroduceren van de pathogene ouder.

Kinderen zijn dol op beide ouders, zelfs de narcistische/(borderline) ouder, kinderen houden van hen. In feite houdt het kind zóveel van ze dat ze bereid zijn om zichzelf bijna op te offeren. Omdat ze beseffen dat die ouder hen nodig heeft. Ze zijn bereid om zich te onderwerpen aan het zijn van een rolomkerings-, narcistisch object voor die ouder, omdat ze zóveel van hen houden. We herintroduceren de ouder. Nu,er zijn enkele aanpassingen nodig om te garanderen dat de andere ouder hen niet weer terugtrekt in de pathologie. Maar een paar kleine tweaks en dat soort dingen over hoe om te gaan met dingen van die ouder en zo. Wat doe je als die ouder wil dat je de doelwit-ouder bekritiseert, en hoe leidt je dat in goede banen. Een beetje over confrontatie-vaardigheden dienaangaande. Ik denk er op deze manier hierover:

De hersenen zijn als een soort computer, en het Hechtingssysteem is als een software programma, zoals "Microsoft Word" dat wordt gedownload van het meer volwassen zenuwstelsel van de ouder naar het zenuwstelsel van het kind. Dus nu hebben een computer download van een software-programma, "het Hechtingssysteem". Het probleem is dat in het Hechtingssysteem van de ouder zijn een aantal corrupte bestanden met wat slechte code daarin die het Hechtingssysteem van het kind laten crashen wanneer ze worden gedownload. In wezen met therapie is het zo dat we net als Norton Antivirus of McAfee zijn, we gaan naar binnen in die corrupte bestanden van Hechtingssysteem van het kind, een beetje reiniging doen, wat van de corrupte code er uithalen en dan begint het Hechtingssysteem van het kind weer te werken.

En nu gaan we het virus opnieuw introduceren. Oh, we hoeven alleen maar wat kleine virusscans in te brengen en wat spul aan de oppervlakte zodat de computer niet weer geïnfecteerd wordt. Alsjeblieft, dat is het therapeutisch proces. Mijn referenties aan het eind, dat ben ik daar op de slides. Als u meer informatie wilt dan heb ik dat op mijn website. Er is informatie op mijn blog. En mijn e-mail adres is daar. Nu, ik wil je niet wegjagen en laten zeggen: "Oh, dit zijn de professionele grenzen van bevoegdheden, en problemen, en al dit soort dingen" Als u dit seminar heeft gezien en die andere seminar ben je méér op de hoogte dan welke andere therapeut dan ook, daarbuiten.. En dus .. we moeten gewoon wéten wat we behandelen ! En dit referentiekader ondersteunt je zodat je weet wat je behandelt, waardoor je het op een verantwoorde manier kunt doen. Mocht u nog vragen hebben, als u een consultatie wenst, daar is mijn e-mailadres. Stuur me een e-mail, zet in de titel "professional consultation", zodat het eruit springt op mijn computer.

Vragen

Ik zal u kosteloos advies geven, voor een eerste consult. U wilt mij raadplegen over een diagnose of een behandeling of iets, stuur me een e-mail dan zullen we een gesprekje voeren. Als u iets langer wilt opzetten dan zullen we daarover praten. Maar voor een eerste consult zal ik gewoon héél graag met u in gesprek gaan over dit soort dingen. Ik wil geen mensen wegjagen bij "de behandeltafel" die weten wat ze doen. Maar mensen die niet weten wat ze doen .. Ja, blijf daar maar weg ! Dit is zéér ernstig psychopathologie en het kwetst kinderen als we niet voor hen zorgen. Dus, dat ben ik. Beschikbaar voor vragen, hier..

Geweldig, heel erg bedankt dat was fántastisch. We hebben waarschijnlijk meer vragen gekregen dan ik ooit heb beantwoord. Zoals gewoonlijk zal ik beginnen met een paar van het online publiek, en ik zal jullie de gelegenheid geven om hier in levende lijve je gedachten te ordenen. Eerste vraag: Als er meerdere kinderen zijn in een gezin, richt de narcistische/(borderline) ouder zich typisch op één of op meer dan één van de kinderen, en als vervolgvraag, wat zijn factoren die de ouder er toe bewegen, onder al hun kinderen, zich op dát specifieke kind of kinderen te richten ? Zij zullen zich doorgaans richten op één, want je ziet dat de opvoering drie personages heeft en dus zullen ze de drie personages invullen: gewelddadige ouder, "slachtoffer kind", "beschermende ouder". Normaliter beginnen ze met het oudste kind. Nu is dat niet áltijd het geval en het kan variabel zijn bij verschillende gezinnen.

een moeder kan problemen hebben rond het mannelijk kind, of vader ... of wat het ook is, En dus daarin zul je mogelijk verschillen zien, maar meestal zie je dat het oudere kind degene is die als eerste uitgekozen wordt. Zij krijgen dan de rol van het "slachtoffer kind". De andere jongere broers en zussen worden voorlopig gespaard. Zodra de pathologie vast op zijn plaats zit, dan zal de verstotende ouder de andere kinderen grijpen en hen hierbij intrekken. Want het heeft te maken met de splitsing dynamiek. Voor de narcistische/(borderline) ouder is tweeslachtigheid onmogelijk. Het is óf helemaal goed óf helemaal slecht.

Dus als je de éx-echtgenoot bent, dan moet je óók de ex-vader worden. Als je de ex-vrouw bent, dan móet je de ex-moeder te worden. Er is geen tweeslachtigheid, en dus zullen uiteindelijk ál de kinderen zich in die rol verplaatsen. Tom: Deze vraag kwam even naar voren toen ik mijn lijst hier doorliep, klonk nogal interessant.. Tijdens de preventieve scheiding, gaat het kind dan mee met de doelwit- ouder ? Waar gaat het kind dan meestal heen ? Dr. Craig A. Childress: Met de doelwit-ouder is er geen probleem. Natuurlijk, er is geen enkel probleem met die ouder, die is prima. Het kind zal allerlei soorten protest laten zien, maar dat is slechts een indicatie van hoe ernstig die pathologie was. Al dat protest was verstopt onder de oppervlakte, en dan als we eenmaal iets doen zal het kind haar grootheidswaan tonen. Zij zullen rechterlijke bevelen trotseren, en weglopen van de ouder.

Gerechtelijke bevel zeg dat je daar moet zijn .. "Maar ik hoef niet naar gerechtelijke bevelen te luisteren" .. daar is dat narcisme. Ik hoef niet te doen ... en ze zullen erg boos worden en al dat gegrom laten horen .. maar het kind zal uiteindelijk rustig worden. En wanneer het kalmeert, dan roepen we de verdrietreactie op bij het kind. Alles is prima. En zolang alles prima is, dan is ook alles prima. Spreker 3: Is er een potentieel risico, fysiek of psychologisch voor het kind, als ze de doelwit-ouder niet naar tevredenheid van de narcistische/(borderline) ouder afwijzen ?

Dr. Craig Childress: Is er een risico voor het kind als ze de doelwit-ouder niet verwerpen naar de .. Ja, het is een gijzelingssituatie en de narcistische boosheid wordt aangeduid met "narcistische razernij" Het is boosheid gecombineerd met walging. En voor een kind om dat signaal van een ouder te krijgen, één van walging gemengd met boosheid, dat is zéér verontrustend. En borderline woedeaanval is gewoon heel vijandig en zeer chaotisch. En dus het kind wat samenleeft met een narcistische/(borderline) ouder leert die ouders "af te lezen" en die ouder gereguleerd te houden.

Want het is overléven om met die ouder samen te leven. Dus als die ouder wil dat ik een scène maak bij de overdracht inzake de bezoekregeling, ["Nee, nee, dwing me niet met die ouder mee te gaan. Ik wil het niet !"] dan zal ik dat doen want want ik moet samenleven met deze narcistische/(borderline) ouder, en het is zéér gevaarlijk. Daarom, ténzij we het kind kunnen beschermen, hóe kan ik dat kind vragen om liefdevol te doen tegen die ouder ? Tenzij ik hem kan beschermen tegen de wraak van de narcistische- borderline ouder die absoluut gebonden is aan het gebruiken van dat kind als regulerend object. Dus ik moet in staat zijn om het kind te beschermen,voordat ik het kind kan vragen zich te verbinden [met de doelwit-ouder] Dus preventieve scheiding is essentieel voor behandeling welke in het belang is van het kind en deze geen letsel toebrengt.

Spreker 3: Een andere vraag waarvan ik dacht dat dit echt interessant was: Heeft u gevallen onder ogen gekregen waarin beide ouders narcistisch-borderline gedrag vertonen, en vrijwel gelijktijdig proberen om een coalitie met het kind op te zetten ? Dr. Craig A. Childress: Ik ben dat nooit tegengekomen, omdat maar zeer zelden twee narcisten met elkaar trouwen. Oké, maar ik heb beschadigde gezinsprocessen gezien waarin beide ouders proberen om het kind in een coalitie te krijgen en dat soort dingen, maar dan zie je niet de drie diagnostische indicatoren bij het kind. Je zal een kind zien die het verprutst op school, een kind dat zich afreageert, een kind wat drugs gebruikt, al die andere dingen, maar je zult niet de drie diagnostische indicatoren zien, in dat geval.. Het andere wat ik zag bij ongeveer 25-30 procent van de mensen die naar mij toekomen, vanwege mijn achtergrond in de Ouderverstoting, is dat het uitpakt dat de veronderstelde doelwit-ouder, de narcist is die zegt: "ik begrijp niet waarom het kind me afwijst, want ik ben geweldig". Maar die ouder heeft geen empathie voor het kind. En dus gaat het kind van: "AU, het doet pijn om in een relatie met jou te zijn want jij hebt geen empathie" [ouder:]"Ik ben de gewéldige ouder, wat bedoel je ? Het moet die ándere ouder zijn, die jou opzet tegen mij, want ik ben zo geweldig."

Maar nogmaals, in die gevallen zie je niet de drie diagnostische indicatoren. Je ziet geen persoonlijkheidsstoornis trekken in de symptomen manifestatie van het kind. Je ziet geen onderdrukking van het Hechtingssysteem. Het kind wil nog steeds een band met die ouder, maar ze kunnen niet omdat die ouder een narcist is. En als je weet waar je naar moet kijken dan zie je het in de doelwit-ouder, dat: "oh, jij bent de narcist, nietwaar ?!" En dus daarom is het zo zinvol om afstand te nemen van Gardner en over te schakelen naar standaard psychologische processen.

Spreker 3: Oké, hier een student die een volwassen cliënt heeft afkomstig uit een vechtscheiding. Maar lang geleden, járen geleden. Deze toont alle indicatoren van slachtoffer te zijn geweest van pathogeen ouderschap. Wat zouden enkele strategieën kunnen zijn voor het werken met deze volwassen cliënt, jaren na de gebeurtenissen met betrekking tot dit disfunctionele systeem en zijn onaangepaste overtuigingen ? Dr. Craig A. Childress: De cruciale kwestie hierbij voert terug naar de verdrietreactie. Ze hebben een onverteerd, onverwerkt verdriet.

En wat gebeurt er bij Ouderverstoting is ... Wat er gebeurt bij normaal gemiddeld verdriet is dat een ouder overlijdt en het kind rouwt. Bij Ouderverstoting rouwt het kind, en moet dus de ouder psychologisch doden met het oog op de verwerking van hun verdriet. Het is dus de omgekeerde volgorde. Het probleem is dat de ouder niet dood is. De ouder is beschikbaar. Maar ze kunnen nooit een relatie met die ouder herstellen want dan moeten ze eerst dat verdriet weer opdiepen en het dan overwinnen. En ze willen het alleen maar afdichten en verzegelen. En zo is het dan waarschijnlijk dat de vroege afkapping, een levenslange afkapping wordt omdat die persoon het [verdriet] niet wil verwerken. Maar dan hebben ze dat verdriet in zich begraven, waardoor depressie, drugsmisbruik of andere problemen zich zullen aansluiten bij dat onverwerkte en niet gemetaboliseerde verdriet.

Hen te helpen bij het verwerken van die verdrietreactie, en hen te laten herkennen wat het is. En dan de interactie zoeken met en [contact-] herstellend naar die ouder die er in het verleden was. Oké, dus het is niet fantastisch, het is niet geweldig. Maar je hebt tenminste de koppelingen en verbintenissen en je kunt verdergaan en verder oplossen. Spreker 4: "Aloha." Dr. Craig A. Childress: "Hi." Spreker 4: Ik ben William Toguchi, ik ben net vanuit de Luchtmacht met pensioen, en één van de dingen in mijn training, dat ik heb geleerd om het gezin te behandelen als een systeem..u bent ook nogal systeem-georiënteerd. En, in dit geval wat ik hoor is dat je het kind behandelt... Wat gebeurt er met de ouders, terwijl het kind wordt behandeld ? Zijn zij ook in therapie ? Dr. Craig A. Childress: Ja, met betrekking tot het kind, behandel ik het kind én de doelwit-afgewezen ouder.

Ik werk met de onderlinge relaties. Ik ben altijd bezig met gezinssessies tussen die twee. Soms kan ik hier en daar een kleine individuele sessie hebben, maar voor het overgrote deel ben ik bezig met hun relatie. Maar ik denk dat het ook belangrijk is, en ik ben me daarvan bewust, om de narcistische ouder erin te betrekken, Omdat het fundamentele probleem vanuit het gezinssystemen perspectief is: het ónvermogen van het gezin om verdriet te verwerken en de transformatie van het intacte gezin naar het [gescheiden gezin te maken]... En het is de narcistische ouder die met dat probleem worstelt van het verwerken van droefheid en verdriet over het verlies van het intacte gezin, en wat het betekent voor hun gevoel van eigenwaarde en al die andere dingen, zich verlaten voelen.

En dus, indien mogelijk, wil ik een ontmoeting met die ouder, en zien of ik deze daarover kan laten ontspannen. In sommige gevallen, ben ik werkelijk in staat geweest om met de twee ouders te werken, en met het koppel bezig geweest om hen te helpen de betekenis van hun echtscheiding en huwelijk te verwerken, zodat we dat verdriet kunnen verwerken zonder schuld. En op die manier dit gezin omzetten naar de gescheiden gezinsstructuur die is verbonden door het kind. Dát is de beste aanpak. Als ik dat kan bewerkstelligen en iedereen daardoor helpen dan wordt het kind bevrijd, zonder dat ik daarvoor iets anders hoef te doen. Problemen doen zich soms voor met de narcistische/(borderline) ouder die in dit waanovertuigings systeem zit dat het kind wordt misbruikt. En zij diende drie verschillende aanklachten in bij de Kinderbescherming, allemaal ongegrond verklaard.

En je zegt:"Deze zijn allemaal ongegrond"; en zij zeggen: Nou, ze zouden gewelddadig kúnnen geworden; Nou, er is dan niet veel wat ik kan doen met die ouder. En dus hangt het af van hoe flexibel of werkbaar die narcistischeborderline ouder is, aangaande het oplossen van dingen. Maar in beginsel is mijn cliënt: Het Kind. Ik moet ervoor zorgen dat mijn kind terug op een normaal ontwikkelingstraject komt te zitten. Het andere kenmerk dat belangrijk is aangaande het zorgen voor mijn kind,is dat maturatie-processen in fasen van ongeveer elke twee jaar gaan. Dus, acht tot tien, tien tot twaalf, twaalf tot veertien.

Dus als we teveel tijd besteden aan de behandeling hiervan, verliezen kinderen héle maturatie periodes met een verbonden, liefdevolle en aanhankelijk ouder, wat gewoon hun latere leven verknoeit. We moeten hier een voorsprong op krijgen en dit behoorlijk snel voor elkaar maken. Ik geef de voorkeur aan zes maanden waarbinnen alles op te lossen, en dan kunnen we de andere ouder terug erbij inbrengen, en verder voorwaarts gaan met dingen. Spreker 4: Ja, vooral wanneer het kind een symptoom drager is geweest van wat er gebeurd is met het gezin. Ik waardeer uw aanwijzingen. Dr. Craig A. Childress: Dank u, dank u. Spreker 5: Ik heb een vraag over preventieve scheiding. Hoe makkelijk is dat voor elkaar te krijgen, gegeven het rechterlijk systeem,.. Dr. Craig A. Childress: Als je het over dit moment hebt, is het onmogelijk voor elkaar te krijgen via de rechtbank.

En dat moet veranderen, maar dat zal niet gebeuren totdat de geestelijke gezondheid de aard en mate van de pathologie begint te realiseren en met één stem kan spreken in de rechtbank en kan zeggen: dít is wat we nodig hebben voor de behandeling. Voor mij op dit moment aangaande mijn praktijk en de ethische kant, ik zal geen behandeling doen zonder een preventieve scheiding, Ik dat zou ik aanraden aan alle therapeuten die er zijn, omdat we anders het kind risico op letsel laten lopen. Probleem is dat we een hoop incompetente therapeuten zullen hebben die het tóch doen..

En dus totdat we de incompetente therapeuten zover krijgen dat ze ook stoppen met behandelen, ze te laten inzien wat de pathologie is... Dan als de geestelijke gezondheidstherapeuten naar de rechtbank gaan en zeggen: "Weet je wat. Ik zie deze drie diagnostische indicatoren, Op Hechting Gebaseerde Ouderverstoting. Behandeling vraagt om een preventieve scheiding, maar niemand behandelt er. Dan zal de rechtbank zal zeggen: "Oh, oké, dan moeten we een preventieve scheiding met ..." Dat zou echt makkelijk te bereiken zijn. Op dit moment echter, moeten we vijf, zes jaar doorbrengen met een rechtszaak, honderdduizenden dollars uitgegeven aan advocaten, om te proberen de rechter zover te krijgen om te scheiden ... En dan gezags-evaluaties zullen zeggen: Goed, we weten dat het aan de hand is, maar wat doen we eraan ?

En dus op dit moment is het een mislukt paradigma. Gardners model is een mislukt paradigma. Als we eenmaal overschakelen naar een op hechting gebaseerd paradigma, dan beginnen de oplossingen te verschijnen. Speaker 6: Hallo, mijn naam is Alicia. Mijn vraag is: wat als de doelwit- afgewezen ouder écht een probleem als drugsmisbruik heeft, en het kind echt een slachtoffer is, hoe zou dit hun diagnose beïnvloeden ? Dr. Craig A. Childress: Het kind zou waarschijnlijk geen narcistische/(borderline) symptomen vertonen. Ze zullen geen afwezigheid van empathie laten zien, ze zullen geen verheven mate van bevoegdheid vertonen. Het kind zal geen onderdrukking van het Hechtingssysteem laten zien. Ze zullen zeggen: "Ik wíl een relatie met papa hebben, maar het is moeilijk want hij is een alcoholist", of: "het is moeilijk vanwege ..." [andere reden] Andere vraag die ik kan stellen: "Laten we zeggen dat ik een vrij goede therapeut ben en ik in staat ben om je vader op te knappen, zou je dan wél akkoord gaan met het hebben van [een relatie met hem ?]"

Het kind zou zeggen: "Nou, dat kun je niet !" En dan zeg ik: "Nou laten we zeggen dat ik écht goed ben en ik kán het ook echt." En het kind zegt: "Nou, als je hem kan opknappen, ja !". Oké, en het klinkt mij logisch in de oren: Ik zie een alcoholische vader, ik zie drugsmisbruik, ik zie een soort van ... Het is begrijpelijk. Het is geen normaal gemiddeld ouderschap. Het is problematisch, en dus ben ik aan de slag voor mijn cliënt: mijn kind. en ik zeg: " Ik zie wat je bedoelt. Oké, ik snap het." En het is geen waan, omdat het kind écht een slachtoffer is. Dus ontbreken mijn drie diagnostische indicatoren, en dus hebben we nu gewoon te maken met normaal gemiddelde gezinszaken die we elke dag tegenkomen. Gewelddadige ouder, et cetera, en het verplaatst zich uit dit domein [van ouderverstoting].

Spreker 3: Nou helaas, racen we tegen de klok, maar voordat we gaan, nog snel een paar punten. Als belangrijkste zou ik graag namens de gehele universiteit, Doctor Childress bedanken voor wederom een boeiende en informatieve lezing. Heel erg bedankt voor uw terugkeer vandaag. Dr. Craig A. Childress: Dank je wel, dank je wel. CALIFORNIA SOUTHERN UNIVERSITY Dit was een presentatie van CalSouthern School of Behavioral Sciences.