Sinds de Divorce Challenge constateren wij een toename in congressen en symposia gericht op complexe scheidingen en ouderverstoting. Dat zou een goede zaak moeten zijn. Al die aandacht en verspreiding van kennis. Maar daar zit nu de crux; het aanbod van die kennis is stuitend onder de maat. 

Als wij met sommige sprekers individueel in gesprek gaan, krijgen we dat ook eerlijk terug. Zo vertelde Inge van der Valk ons bits dat zij nou eenmaal werd betaald voor het WODC rapport, dat het eigenlijk haar expertise helemaal niet is. En ze was aan vakantie toe!

Het afgelopen jaar hebben wij heel veel congressen en symposia langs zien komen waarbij wij grote vraagtekens hebben geplaatst bij de sprekers, bij de thema’s, bij de workshops. Op zijn hoogst goed bedoeld, maar bij sommige, door zichzelf uitgeroepen experts, is het kennis aanbod zelfs schadelijk en enkel dienend voor het grote verdienmodel.

Let wel; wij, de burger, betalen vaak grof mee aan deze bijeenkomsten, maar worden opvallend genoeg wel buiten de deur gehouden. Zo af en toe vinden wij toch een ingang en dan zijn we ontsteld dat de bezoekers voor die gebrekkige kennis ook nog eens accreditatie puntjes krijgen. Bizar!

Als wij er zijn gaan wij graag inhoudelijk de discussie aan, netjes en beheerst. Maar vaak is het voor ons onbetaalbaar en het baart ons grote zorgen, daar wij weten dat de kennis die nu verspreid wordt zwaar onder de maat is. Vaak ook contra productief!

Zo kan het zijn dat wij, ouders, ons eigen symposium hebben moeten financieren, waarbij goede kennis voorhanden is, maar dat het ministerie van JenV met het grootste gemak kapitalen uitgeeft aan wij-van-de-wc-eend bijeenkomsten, waar dus discutabele sprekers een podium krijgen en kennis verspreiden waar wij niet blij van worden. Van onze belastingcenten dus.

Vervolgens is een entree prijs rond de 300 euro heel normaal en raad nu eens wie dat bedrag indirect betaalt??? Juist, weer de burger/belastingbetaler, want de professional declareert dit bij de instantie waar die werkt. Los van de tijd die dus de professional kwijt is, die ook besteed had kunnen worden in het ondersteunen, goede hulp verlenen, aan kinderen en ouders.

En als dan het kennis aanbod zodanig zou zijn dat de bezoeker er op het werk ook daadwerkelijk iets mee kan, maar nee, los van de nodige puntjes, vraag ik mij vaak af wat nu de toegevoegde waarde van die dag is geweest. Zo zonde en is daar nou niet iets aan te doen?

Waar zijn de integere professionals? Waar is de ethiek? Je voelt je toch bekocht als je op het eind van de dag weer naar huis gaat? Daar vindt je dan toch wat van? Of is het een kwestie van gezien worden en gezellig netwerken? Moeten wij dat betalen?

Zou het niet geweldig zijn als er eerst gewerkt wordt aan de juiste kennis, de goede oplossingen, alvorens men weer kapitalen uitgeeft aan de zoveelste bijeenkomst? En laat dan op zijn minst enkele ervaringsdeskundigen ‘gratis’ binnen voor het nodige tegenwicht.

Enfin, soms wordt het ons te veel en komen we gestrekt erin:

Van: Marieke van Woerkom
Onderwerp: Antw: bericht
Datum: 15 oktober 2019 om 22:39:57 CEST
Aan: Justine vanLawick 

Beste Justine,

Een kind wijst een ouder niet zomaar af. Op het moment dat dit gebeurt, zeker als er sprake geweest is van een normale gezinssituatie, is er sprake van een ziekte. De symptomen zullen dan onderzocht moeten worden om de diagnose te kunnen stellen waarna de behandeling volgt.

Anamnese, diagnose, behandeling. 

De impact van opgroeien onder een narcistische of psychopathische ouder is groot. De psychische en emotionele (en soms fysieke en seksuele) mishandeling laat diepe sporen na. Dit blijkt ook steeds meer uit onderzoek.  

Daarnaast is uit onderzoek van het CBS/UvA gebleken, dat van de scheidingskinderen van de generatie 1971-1991; 1 op de 5 kinderen zijn/haar vader niet meer ziet. Een enorm grote groep volwassenen heeft hierdoor trauma opgelopen.. https://academic.oup.com/esr/article-abstract/34/4/452/5035097 Hier moet een einde aan komen, willen we voorkomen dat een steeds groter deel van onze bevolking zwaar getraumatiseerd raakt, met alle gevolgen van dien.

Bovenstaande, klinische aanpak is dus essentieel. Dat is ook het uitgangspunt van de psychologie, daarvoor heb jij geleerd. Jij zou in ieder geval in staat moeten zijn om te kunnen vaststellen dat er bij ouderverstoting sprake is van een ziekte; het hangt dan af van jouw deskundigheid  of je in staat bent of de diagnose te kunnen stellen. Dat heeft niets met stress te maken. Mocht dit niet het geval zijn, dan dien jij door te verwijzen naar een specialist die deze deskundigheid wel bezit.

Deze aanpak had heel veel leed kunnen voorkomen en heeft alles te maken met integriteit en ethisch besef. Hoe kan het zijn dat al de bevlogen professionals bij kinderen uit de knel, deze ziekte nooit eerder gesignaleerd hebben? Dat jullie hier nooit eerder aandacht aan besteed hebben? 

De behandeling kinderen uit de knel mag slechts ingezet worden nadat de diagnose gesteld is, en dan slechts als er geen sprake is van incest, geweld, verwaarlozing of pathogeen ouderschap. Deze vormen van kindermishandeling vereisen namelijk een andere vorm van behandeling.

Met vriendelijke groet,

Marieke van Woerkom
Secretaris

Van: Justine vanLawick 
Onderwerp: bericht
Datum: 15 oktober 2019 om 11:15 CEST
Aan: Marieke van Woerkom

Beste Marieke,

Even een eerste reactie: Ik herken me totaal niet in je schrijven. Ik weet ook niets van die studiedag en heb me niet bemoeid met de organisatie. Ik ga er ook niet heen. Ik herken met niet in het beeld dat jullie van ons hebben:

• we doen veel aan professionele diagnostiek en zijn ook in staat dat te doen met al onze opleiding en ervaring
• als professionals weten we dat het vrijwel onmogelijk is goede en professionele diagnostiek te doen in situaties waar de stress heel hoog is
• zowel de ouder die met het kind (of kinderen) is als de ouder die verstoten wordt vraagt om professionele diagnostiek vanuit een andere aanname. De keren dat ik betrokken ben bij diagnostiek van beide ouders en kind, opgelegd door de rechtbank (bij het EFP dus zeer professioneel) heeft het niets opgeleverd maar wel heel veel geld gekost.
• wij hebben veel geleerd van het onderhoud met Annemarie en Marieke en die invloed is merkbaar in ons handelen: met name het verantwoordelijk maken van de ouder die vervreemd / verstoten wordt om dat niet te laten gebeuren en ook om nog steviger te blijven staan op het standpunt dat omgang met beide ouders (als die goed genoeg zijn) het uitgangspunt moet zijn en blijven. Wij zetten vooral in op het bouwen aan de brug waar de kinderen over kunnen lopen. Als dat totaal niet lukt kan ik een ouder ook aanraden om stappen te zetten naar de rechtbank. Dat deed ik voor het gesprek niet.
• wij worden ook vaak benaderd door groeperingen die ervan uitgaan dat oudervervreemding en verstoting vooral te maken heeft met huiselijk geweld en met psychopathologie van de verstoten ouder. Ook zij houden ons alert: we moeten altijd goed in kaart brengen hoe het zit met veiligheid voor de kinderen, in het verleden en zeker ook in het heden. Dat deden we altijd al maar we zijn er extra alert op (ook met de MASIC).
• ik herken niet het beeld dat jullie van Margreet hebben, ik vind het ongepast en ook pijnlijk hoe jullie vasthouden aan dat beeld dat niet klopt. Zij is een waardevolle en zeer professionele en wetenschappelijke collega: ik ken weinig collega's die zo goed de authentiek de stem van het kind kunnen horen.
• natuurlijk zijn er mensen die ontevreden zijn over Kinderen uit de Knel, of over jullie aanpak, of over andere interventies. Niets helpt altijd. Gelukkig zijn er ruim meer mensen tevreden dan ontevreden over onze aanpak, (blijkt ook uit ons onderzoek) op onze inspiratiedag hebben ouders daar zelf zeer positief over gesproken. We blijven zelf kritisch en hopen dat de behandeling steeds beter wordt.

Ik overweeg jullie reactie niet door te sturen aan het team omdat ik bang ben dat dat alleen maar onbegrip zal wekken en daarmee zijn alle kinderen die dit aangaat niet gediend. Ik zou het liefste door willen gaan met bruggen bouwen. Dat hebben de kinderen nodig. Ik heb deze reactie (tegen mijn gewoonte in) ook niet voorgelegd aan ons team.

Ik begrijp dat jullie reacties voort komen uit frustratie. Maar ik hoop dat jullie niet vast blijven lopen in aannames die niet kloppen en die jullie wel als waarheid aannemen. Wij zullen alleen verder komen als we het landschap van de mogelijkheden blijven bewandelen.

Het was heel fijn dat een, door jullie gestuurde, ouder, bij ons was. Hij zal jullie vast vertellen over de dag.

Met vriendelijke groet,

Justine van Lawick