Al jaren roepen ouders en kinderen dat het zo niet langer kan. Al jaren worden ze weggehoond, weggezet als gekkies.

Immers, een OTS (onder toezichttelling) krijg je niet 'zo maar', laat staan een UHP (uit huis plaatsing). Totdat jij met Jeugdbescherming te maken krijgt. Dan besef je dat de ellende waar jij in zat, altijd nog groter en erger kan worden. 

Met een vrij onschuldige hulpvraag wend jij je tot jeugdbescherming, een huisarts, de school. Je bent het fuik van de hulpverlening in gelopen en iets wat met kordaat gezond verstand of een goed gesprek opgelost kan worden, krijgt in één keer heel veel 'zorg behoeften' en steeds meer raak jij jouw eigen regie kwijt.

De chantage is groot; als jij van jouw kind houdt, dan… Zeker als er een Jeugdbeschermer (voorheen werden ze gezinsvoogd genoemd) in beeld komt. Al jaren roepen wij dat JZ/JB (jeugdzorg/jeugdbescherming) een zeer foute/kwalijke rol spelen bij scheidingskinderen. Jaren zijn ouders uitgebannen om zogenaamd de rust voor het kind te bewaren. Rust die contra productief is. Rust die de binnen/zorgouder en vaak diens nieuwe partner vrij spel geven. Misbruik en mishandeling komen zo veel vaker voor, dan bij intacte gezinnen. 

Laat een ouder zich niet zo maar weg sturen, dan wordt deze ouder aangemerkt als strijdend. Wordt die ouder bedreigd en gezegd dat als die niet braaf luistert, ook de kinderen van de nieuwe relatie afgepakt kunnen worden of de nieuwe leg!

Waarheden worden achter gehouden, in rapporten komen leugens te staan die een eigen leven leiden, daar de opvolging van Jeugdbeschermers in een rap tempo gaat en deze klakkeloos de teksten kopiëren.

Een jeugdbeschermer die door wil pakken heeft geen mandaat van de directie. Sterker nog, die wordt van de zaak afgehaald, opdat de instantie langer aan ons kan verdienen (verlening OTS en trajecten). 

De beloningen bij JZ/JB zijn pervers. Er is geen belang om zaken snel en adequaat af te ronden. Ook al roepen ze dat ze het te druk hebben en geen tijd.

De gemakzucht van rechters is ongekend, als mede de totale onkunde. De rechters weten dat het schort aan juiste, eerlijke rapportage en toch… baseren ze hun vonnis op malafide rapportages.

Niemand in de keten neemt hun verantwoordelijkheid. Wij weten van situaties waar 30 hulpverleners op één alleenstaand gezin staan en de andere ouder geheel wordt weggehouden, gewoon omdat het kan. Die ouder moet op verre afstand toekijken dat er zelfs één hulpverlener elke ochtend naar dat gezin gaat om boterhammetjes te smeren, opdat de kinderen met een gevuld maagje naar school gaan. Dit, terwijl er helemaal niets mis is met die uitgebannen ouder. 

Dan hebben wij het nog niet eens over al die moorden en mishandeling (recentelijk Xaja, maar kijk ook naar Sharleyne en Rowena) waarbij de vader op afstand werd gehouden en deze vader ruimschoots waarschuwde en aan de bel trok. Als het dan mis gaat is het gezin bekend bij de politie en instanties, is men geschokt en gaat men weer over tot de dag. In plaats van ontslagen, neemt niemand zijn/haar verantwoordelijkheid en is er totaal geen zelfreinigend of lerend vermogen bij helemaal niemand in de keten.

Keteninfantiliteit noemen ze dat! 

De notie dat JZ/JB goed werk doet ondersteunen wij al heel lang niet meer, maar wordt nog steeds niet gehoord. Totale handelingsverlegenheid. Wij ervaren het als een ’niet-willen-weten!

Een gebiedsverbod of een contactverbod krijg je niet zo maar… DUS WEL. Met het grootste gemak. Omdat de ouder, die niet wil toekijken bij kindermishandeling en ex-partnergeweld, zodanig belaagd wordt en vals beschuldigd door de ex en de instanties, dat de uitbanning snel een feit is.

Hoe vaak een kind niet uit huis wordt geplaatst terwijl er een zorgzame achterban is, die heel goed voor het kind zou kunnen zorgen, is ongekend. Maar ja, dan komen we weer uit bij de perverse beloningen. En in plaats van dan het kind goed te begeleiden, voer je als instantie de zorgbehoeften nog eens op, want dan krijg je nog meer geld voor dat kind.

Kleine kinderen hebben totaal geen veilige hechting, gaan van gezin tot gezin, van tehuis naar tehuis, waardoor het kind geen goede hechting meer heeft, terwijl de uitgebannen ouder (lees vaak vader) steeds meer uit beeld gaat. 

Onze lijst met klachten en op/aanmerkingen richting JB/JZ is ongekend lang en overal waar wij dit bespreekbaar willen maken, plus met passende oplossingen komen, worden ook wij weer aangemerkt als lastig. Het is heel simpel; het is een industrie geworden, een machtig bolwerk met enorm veel financiele belangen. Het kind is men al lang uit het oog verloren.

Ook de politiek heeft een enorm pak boter op hun hoofd. Uit angst om na die paar jaar in de Tweede Kamer geen werk meer te vinden, wordt er niet doorgepakt en laten ze hun oren hangen naar mensen die hen naar de mond praten. Dikke rapporten verdwijnen in lades en als het echt te lastig is, dan ontsla je gewoon die persoon of werk je die weg. Zie rapport kinderombudsman 2014, dat de heer Dullaert zijn kop kostte.

Keer op keer worden er spelletjes met ons gespeeld. De motie Recourt neemt een een verkeerde wending door mensen op een podium te zetten die daar niet hadden mogen staan. Dat hele platform Scheiden zonder schade is 1 grote farce waar uiteraard de verkeerde personen in zitten, die enkel hun eigen belangen verdedigen en niet gebaat zijn bij de oplossingen die er wel zijn.

Het feit dat wij zelf een symposium hebben moeten financieren, terwijl de heer Rouvoet blijkbaar miljoenen kan besteden aan het in stand houden van ouderverstoting is stuitend.

Niet voor niets hebben we een motie van wantrouwen uitgesproken tegen deze gang van zaken.

Oplossingen willen ze niet horen.

Ouders worden op micro en macro niveau tegen elkaar uitgespeeld. De verkeerde mensen krijgen opdrachten. Kijk naar het recente WODC rapport… Maar ook de spelletjes die het NJI, het LOC en de Raad voor de Kinderbescherming nu spelen met zogenaamde werkgroepen, waar de mensen met de juiste kennis en assertiviteit worden geweerd. Waar voor de zoveelste keer het wiel wordt uitgevonden, terwijl er gedegen oplossingen liggen, alleen, die komen hen niet uit!

Toch, ons netwerk met mensen aan de juiste kant van de streep neemt toe. Deze mensen moedigen ons aan. Volhouden, trek ze met de haren erbij. Prima dat gestrekte been, schudt ze wakker. Want al die jaren kopjes thee heeft ons deze ellende gebracht. Waarbij velen verzuchten dat enkel een revolutie voor de juiste ommekeer kan zorgen.

Hoe vaak Herken Ouderverstoting niet complimenten krijgt van mensen die echt willen weten wat ze beter kunnen doen. Want op de inhoud is het heel goed met ons samen werken. Met een gevoel van urgentie! Geen geduld voor werkgroepjes waarbij iedereen weer een eigen plasje wil doen. Nee, doorpakken en die diplomatie passen ze maar ergens anders toe.

Al met al zijn er enorm veel mensen die zich keihard moeten schamen. Dus om nu weer 'geschokt' te zijn en te denken dat het geven van excuses afdoende is, daar kunnen wij helemaal niets mee.

Met argus ogen kijken we nu naar het uitvoeren van de motie van Lisa Westerveld. En weer probeert het ministerie van VenJ onder gesprekken met ons uit te komen, terwijl wij toch echt deze motie mede hebben geschreven. Wij hebben de oplossingen en weten precies wie aan de juiste kant van de streep staan en wie niet. Wij willen die onafhankelijke commissie en dat de juiste ervaringsdeskundigen gesproken worden en ja, daar hoort Herken Ouderverstoting bij.

Iets wat het ministerie en zeker de heer Rouvoet al jaren probeert te vermijden! Wat zegt dat van deze club? Wat zegt dat van de heer Rouvoet? Die blijven blaten over de lange adem? Al sinds de jaren 70 gaat het mis en het wordt steeds erger.  Wat ons betreft worden er heel wat mensen weggestuurd en krijgen ze in ieder geval geen podium meer.

428.000 kinderen bij JZ/JB. Blindelings krijgen ze er één miljard bij! Nog minder motivatie om eerst orde op zaken te stellen. 

Haal scheidingskinderen weg bij JZ/JB. Dat scheelt de helft van de kinderen! Sta daar eens bij stil. Laat een echte frisse wind door het scheidingslandschap waaien en niemand nog wegkomen met ouderverstoting. Plaats het kind per direct bij de ouder die de omgang niet frustreert. Ben duidelijk en concreet in de beschikkingen opdat er geen ruis kan ontstaan, waardoor telkenmale procederen niet meer hoeft. Sanctioneer de ouder die het kind inzet als pion om de andere ex te straffen. Denk in oplossingen zoals parallel ouderschap. Maak kinderen zelf bewuster en weerbaarder met behulp van de goede programma's die er zijn (bijvoorbeeld dappere dino’s, KIES, etc). Regel nu eindelijk eens dat gezamenlijk gezag, voer die motie uit 2016 van Vera Bergkamp uit. Waarom ligt die nog steeds op de plank? Denk in 50/50%, zeker als één ouder het kind zich geheel toe eigent. Laat de wijkagent, in samenspraak met het OM een betere, concrete rol spelen en sta scheidingsstrijd met de kinderen als inzet in onze maatschappij niet toe! Reken af met handelingsonbekwaamheid en handelingsverlegenheid.

Doe wat… de oplossingen zijn er. Doe eindelijk eens wat meer dan 'geschokt' zijn en excuses aan te bieden.