Het is begrijpelijk, er gebeurt zo veel, bijna niet te bevatten, dus zou het niet geweldig zijn als derden jou gaan helpen en handelend gaan optreden tegen het verstotende gedrag van jouw ex. Zeker als die derden dat toezeggen, of dat het in de naam wordt gesuggereerd:

• Veilig thuis
• Raad van kinderbescherming
• Jeugdzorg
• Rechtspraak

 Maar ach, kijk eens naar het onderstaande rijtje; niet beschermde beroepen, dus iedereen kan zich deze titel aanmeten:

• Kinderbehartiger
• Conflictbeheerser
• (Kinder) coach
• Counselor
• Bijzonder curator
• Ouderschapsbemiddelaar

 Of nog erger, alle vormen vak therapeuten, want die hebben toch doorgeleerd...?! Al dan niet zelfs vergoed via de zorg verzekering. Dan zullen ze toch wel weten waar ze mee bezig zijn? En weet dat juist verstoters of mensen vanuit een jeugdtrauma een voorliefde hebben voor de zogenaamde sociale beroepen. (vandaar dat ze over vertegenwoordigd zijn bij het onderwijs, de zorg, de politie etc.)

Nou je mag het bovenstaande hopen, maar praat eens met ervaringsdeskundigen, de ouders en kinderen die dus met bovenstaande mensen te maken hebben (gehad) en besef dat het toch even anders is.

De realiteit is namelijk het volgende:

Zolang bladzijde 25 van het rapport Scheiden zonder schade niet serieus wordt genomen, laat jij, als ouder, mensen toe in jouw omgeving en die van jouw kind, die op zijn gunstigst goed bedoelen. Ja, er zijn mensen die zich er meer in verdiepen. Ja, er zijn mensen die hun vakliteratuur bijhouden. Maar ook deze mensen lopen vast. Zo kan het zijn dat de mensen onder in de lijn, de gezinsvoogden, de wijkagent, de raadsonderzoeker, zeg maar de mensen onder in de voedselketen, heel graag het verschil willen maken, maar dat gewoon weg niet kunnen! Worden ze niet op het matje geroepen door de verstoter (want ook ja, de verstotende ouder kan klachten indienen), dan is het wel door hun teamleider, of erger, de directie.

Immers, de oplossing is voorhanden; sanctionerend optreden tegen verstotend gedrag. Dan is het probleem zo opgelost. Immers, een pathogene ouder is nog altijd niet achterlijk. Als omgangsfrustratie consequenties heeft zoals bijvoorbeeld wijziging hoofdverblijfplaats of een strafblad, dan kiest zo’n ouder echt wel eieren voor zijn/haar geld. Punt is dan wel dat het verdienmodel, verlengen van een OTS of al die trajecten , die niets toevoegen, niet meer opgaat. Zo banaal is het. Ik ken menig ouder, wat zeg ik, ik ben er zelf ook ingetrapt, die dacht met een OTS (onder toezichtstelling) geholpen te worden. Eindelijk iemand anders die mijn ex op zijn/haar plaats zet, bewust maakt. Iemand die mij gaat helpen.... Totdat jij jouw eerste ontmoeting hebt en je realiseert dat de problemen altijd nog groter kunnen worden. Juist door die OTS... door dat raadsonderzoek, door weer een traject, door die ene rechter, die ook maar wat doet, gewoon omdat het kan. Omdat het geheim blijft, omdat jij geïntimideerd wordt, omdat jij bang gemaakt wordt jouw kind helemaal te verliezen.

 En wie zijn dan al die handelingsonbekwame of op zijn gunstigst handelingsverlegen professionals die jou zomaar gaan vertellen dat nu rust beter is? Dat er weer eerst een traject moet komen? Dat er weer een onderzoek moet plaats vinden, terwijl tijd onze grootste vijand is en de z.g. rust contra productief? Ga jij je daar aan onderwerpen? Wie is die rechter, die ene persoon die jou het contact ontzegt met jouw kind? Serieus, stel jezelf nou eens deze vraag!

 Laten we eerst met de beroepsgroepen beginnen waar je nog iets van kunt vinden, waar je dus naar een klachtencommissie kunt gaan of tuchtcollege. Heb medelijden met ze, want ze kunnen het niet goed doen, zo lang de directies geen stelling nemen en die mensen steunen. Zo lang jouw kind het verdienmodel is van deze directies. Toch, eenmaal in hun klauwen heb jij geen keuze dan er iets van vinden, op de man/vrouw, want dat doen zij ook. Dat kost bergen met energie! Want ze houden je lekker bezig. Formulieren invullen, gesprekjes, tijd vrijmaken, wachten op onderzoeken, op afspraken, kastje naar de muur en de tijd tikt weg.

Waar ik veel meer moeite mee heb, zijn de ‘eenmanspitters’, de professionals die zichzelf uitroepen tot expert, terwijl iedereen dat bordje buiten boven de deur kan hangen. Een gelikte website, leuk verhaaltje en jij kan daar jouw hart uitstorten. Stel jezelf de vraag; gaat deze persoon het voor mij oplossen? Gaat deze persoon mijn kind helpen?

 Heel simpel gezegd; nee, de sleutel zit in jezelf. Je kunt beter alle ruis (al die derden met een zogenaamde mening) weghalen en zelf stappen maken, vragen stellen op Facebook en met ervaringsdeskundigen praten/chatten, dan dat jij je verlaat op mensen die aan ons verdienen!

 Misschien zit daar de crux; zodra er geld bij komt kijken ben je gewaarschuwd. Vaar jouw eigen koers. Luister naar jouw intuïtie, naar jouw buikgevoel. Laat jouw ex weten dat jij niet gaat wijken. Houdt iedereen die aan jou of jouw kind wil verdienen op afstand. Trap er niet in.

Want zeg nou zelf; als jouw kind seksueel wordt misbruikt, wat doe je dan? En als jouw kind fysiek wordt mishandeld, wat dan? Of verwaarloosd? En een combi van die drie? Pas als de professional weet dat hen de maat wordt genomen of dat slecht werk ten koste gaat van hun inkomen, ja dan pas zullen ze zich gaan bijscholen, dan pas zullen ze hun vakliteratuur bij gaan houden, dan pas zullen ze jou serieus gaan nemen. Spannend? Moeilijk? Lastig? Ja... Maar als je weet waarvoor je het doet; het welzijn en de toekomst van jouw kind, dan ga jij het redden. Schouders naar achteren, borst naar voren, vastberaden blik, ingelezen, gesteund door alle kennis die voorhanden is via Herken Ouderverstoting