- https://www.facebook.com/lynda.s.louise/videos/10216300285594869/UzpfSTE0MDM2NTMxNTk6Vks6NTIzNTAxMDQxNTQzMTAx/
- https://www.zorgenomeenkind.nl/nieuws/een-goede-start-is-voor-een-baby-zo-belangrijk/
Villa Pinedo
Het is nooit te laat! Het is een quote van Marsha Pinedo die Herken Ouderverstoting voor een 100% onderschrijft. Hopelijk, waarom ook niet, onderschrijft Villa Pinedo onze quote; wij allen kunnen ouderverstoting stoppen; een kwestie van willen en doen. Want wat heb ik een respect voor de kruispunt documentaire, waar meerdere jongeren vanuit hun ervaring, zich kwetsbaar opstelden en vertelden wat de scheiding met hun heeft gedaan. Wat een verdriet en wat een sterke mooie mensen die op deze manier ons allen met de neuzen op de feiten drukken; wat maken wij er een puinhoop van!
Lees hier alles over Villa Pinedo webinar
Hoe kan een kind dat één ouder buitensluit herstellen, was een vraag die me deze week werd gesteld. Helder was dat de persoon die de vraag stelde bezig was met het verwerken van de redenen waarom hij/zij, als jong volwassene, anders in de wereld staat dan anderen.
Door deze vraag werd ik weer herinnerd aan de donkere steegjes waarin het verstotende kind leeft. Een wereld die in het beste geval half schemer is en in het slechtste geval voornamelijk schaduw, geheimen en leugens kent, en wel zo erg dat helder denken bijna onmogelijk wordt. Ik begon te denken aan de manier waarop een kind kan herstellen van deze ervaringen van psychologische splitsing en welke psychologische weg een kind moet afleggen om te herstellen. Het proces van psychologische splitsing of splijting, dat het meest sterke symptoom van verstoting is, duwt het kind terug naar een vroeg kinderlijke mentale staat waarin de wereld verdeeld is in alleen maar goed en alleen maar slecht.
Klinische uitleg over de impact van mishandeling die leidt tot beschadiging van het brein; dit leidt o.a. tot crimineel gedrag: https://www.maxvandaag.nl/programmas/tv/max-masterclass/criminele-brein/POW_04322843/
Marieke van Woerkom
Splitsing of Splitting
Dit is geen natuurlijke staat van zijn voor wie dan ook die ouder is dan ongeveer 2 jaar, want dat is de leeftijd waarin het gespleten denken door een jong kind wordt opgelost en integratief denken mogelijk wordt.
Splitsing of gespleten denken is een afweermechanisme dat gebruikt wordt door mensen die er niet in slagen om positieve en negatieve kwaliteiten van zichzelf en anderen, als een geheel te zien.
Splitsing (“splitting”) staat centraal in de Britse school van “object relations theory” waarvan Melanie Klein, Donald Winnicott, Harry Guntrip en Scott Stuart voorstanders van waren. Harry Fairbairn voegde daarbij zijn eigen formulering van objectrelatietheorie toe in de 50-er jaren.
Volgens Klein internaliseren we de relatie die we hebben met onze ouders als objecten die als kader dienen voor alle toekomstige relaties die we vormen. We leren hoe we ouders moeten zijn door de opvoeding die we krijgen van onze ouders. Daarom worden zoveel kinderen die zelf één ouder buitensluiten later de verstoten ouder. Gevolgen scheiding
De internalisering van het kader van één gemiste of verstoten ouder waardoor die meegedragen wordt door het verstotende kind dat niet bij machte is om de gespleten staat op te heffen. Dit is een van de contra intuïtieve realiteiten van de verstoting en veel mensen geloven dat het tegengestelde waar is, waarmee ik bedoel dat mensen geloven dat verstotende kinderen opgroeien om zelf de verstotende ouder te worden. Dit is niet waar.
Het grootste risico voor verstotende kinderen is dat ze als ouders opgesloten zitten in het geïnternaliseerde kader van hun jeugd, onwetend dat hun gedachten zijn beïnvloed door de voorkeursouder en dat ze lijden aan gespleten denken.
Deze kinderen hebben de kaders van het ‘kiezen’ voor één ouder en de buitensluiting van de andere ouder geïnternaliseerd als normaal en dat patroon verward als zijnde dat er van ze gehouden wordt. Kort gezegd, ze geloven letterlijk dat hun ‘keuze’ voor de voorkeursouder is zoals liefde voelt met als gevolg dat ze als volwassenen relaties aangaan met mensen die deze gevoelens bevestigen.
Dit betekent dat ze verliefd worden op verstoters, controlefreaks en mensen die hun wereld bepalen. Dit alles leidt tot de intergenerationele herhaling van het patroon van het trauma van verstoting als het nu volwassen verstotende kind slachtoffer wordt door het verstoten worden door eigen kinderen.
Dit is een patroon van trauma dat niet gestopt kan worden tenzij het verstotende kind in staat is om zich bewust te worden van wat er hem/haar geestelijk is aangedaan. De eerste stap naar herstel is om te onderkennen dat het niet normaal is om totaal en compleet één ouder buiten te sluiten en te ‘kiezen’ voor de andere ouder en dat het niet normaal en gezond is om op te groeien met het geloof dat één ouder volledig te kort schiet, terwijl de andere ouder geen tekortkomingen heeft.
Inzicht
In mijn antwoord, deze week, bedacht ik me hoe ik deze vragensteller kon helpen op dit ene moment dat we elkaar treffen. Het is niet makkelijk om een verstotend kind te helpen begrijpen hoe hun geest is voorbereid op deze vervorming maar het is altijd belangrijk om het te proberen. Ik heb het kind (nu een volwassene aan de buitenkant) verteld om na te denken over zijn/haar wereld op de volgende manier.
Als je naar buiten kijkt en de lucht is blauw en het gras is groen en je weet dat al jouw vrienden precies hetzelfde zien als jij, vraag je dan dit af.
OVS: Aanslag op gezonde kinderen
Sluiten jouw vrienden ook één ouder volledig buiten, weigeren ze om een ouder te zien, overwegen ze om contact te hebben met deze ouder en praten ze over deze ouder? Wat zeggen je vrienden over hun ouders, vinden ze hun ouders vervelend, irritant, aardig en vriendelijk? Toen je jong was, wat vond de ouder waar je liefde voor voelt van de andere ouder die je nu buitensluit? Wat waren de boodschappen die je geïnternaliseerd hebt over deze ouder, welke zijn doorgegeven door de ouder waarvan jij gelooft dat je liefde voor je vader/moeder voelt? Het is niet normaal voor welk kind dan ook om één ouder volledig buiten te sluiten.
Alle kinderen, zelfs als ze mishandeld zijn, blijven diep van binnen houden van die ouder. Alleen wanneer een kind is blootgesteld aan boodschappen, of ze nu uitgesproken zijn of gecreëerd door het zien van een ouder die van streek is en boos is, leidt naar de situatie waarin kinderen één ouder buiten sluiten. Als je wil herstellen van de verstoting moet je dát doen wat je geïnternaliseerde kader je juist niet wil laten doen. Doe een poging en neem contact op met de ouder die je verstoot.
Alleen wanneer je dát doet wat indruist tegen je gevoel, kun je je verdeelde zelf en je gebroken geest genezen. Wacht niet. Wees niet bang dat je verstoten wordt, dat gebeurt niet, je kunt niet verstoten worden. Jouw ouder is jouw ouder in elke cel van wie hij/zij is, het is biologisch ingebakken dat ze er zijn als je naar ze uitreikt, want ze zijn gemaakt om voor je te zorgen en het toegeven aan dit instinct is waarvoor ze leven.
Schimmige wereld
Terwijl ik deze woorden uitsprak observeerde ik het gezicht van de vragensteller en wist dat hij/zij een lange tijd in deze schimmige wereld heeft moeten overleven. Nu, vrij van de dagelijkse invloed van de voorkeursouder, wordt deze jong volwassene, die nu studeert aan de universiteit, blootgesteld aan de vele ervaringen in de levens van zijn of haar medestudenten. Niet langer op een plek waar het leven in hokjes wordt verdeeld om de vrede te bewaren met de moeder en de moeder zich veilig te laten voelen, is hij/zij begonnen met de reis die alle verstotende kinderen afleggen om te herstellen – zich vragen stellend vanuit een mentale en geestelijke verwarring.
Alleen wanneer er een situatie van cognitieve disbalans ontstaat (wanneer de buitenkant niet langer past bij de innerlijke ervaringen) kan een kind het proces van herstel beginnen. Het is voor volwassenen die weten wat ouderverstoting is, diegenen die de kennis hebben, van groot belang om boodschappen te zenden naar kinderen die psychologisch gespleten zijn, boodschappen die helder en ondubbelzinnig zijn. Wanneer we anderen bijscholen moeten we net zo helder zijn.
Psychologische splitsing is niet gezond, het is niet nodig en het kan verholpen worden. Het buitensluiten van één ouder en het volledig ‘kiezen’ voor de ander is niet natuurlijk, het is een afweermechanisme dat, als het niet opgelost wordt, de wereld van het kind in het half duister, vol met schaduwen zet. Het zal de geest van het kind ervan weerhouden om zich volledig te kunnen uiten en te ontwikkelen, het onderdrukt alle mogelijkheden voor diepgang en reikwijdte van denken. Erger nog, een jong mens in gespletenheid houden, houdt het risico in, dat ze zelf verstoten worden door hun eigen kinderen doordat ze op zoek zijn gegaan naar personen die de controle over wat ze denken zullen continueren. Een van de meest trieste gevolgen voor verstotende kinderen is in mijn ogen het gevoel van veiligheid en vertrouwdheid die ze vinden door relaties aan te gaan met mensen die de controle over ze hebben.
Door het onvermogen om het verschil te kennen, verzinken deze kinderen in relaties waarin ze niet gemanipuleerd hoeven te worden omdat hun wereld al zo schemer is dat ze denken dat half blind zijn normaal is.
Volwassenen die weten wat ouderverstoting is hebben de verantwoordelijkheid om niet te bescheiden te zijn om deze kinderen de waarheid over hun leven te vertellen. Terwijl we dat doen hoeven we niet slecht te spreken over de ouder waarvoor ze ‘gekozen’ hebben, we hoeven alleen maar duidelijk te maken dat het niet normaal is om te geloven dat één ouder perfect is en de ander volledig fout. Zo’n boodschap kan op vele manieren gedaan worden maar het moet altijd centraal staan in onze scholing en in ons contact met mensen die werken met kinderen.
Herstellen...
Hoe kan een verstotend kind herstellen? Als eerste, erken dat gezonde mensen één ouder niet buitensluiten en ‘kiezen’ voor de andere ouder. Gezonde mensen gaan niet geloven dat één ouder zo slecht is dat ze voor de eeuwigheid bij het vuil gezet moeten worden. Van een ouder houden en een ouder verafschuwen is normaal, een ouder irritant vinden is normaal. Geloven dat het je recht is om te bepalen dat een ouder buitengesloten moet worden is niet normaal. In het schemerlicht mag het logisch zijn, in een wereld met het volledige spectrum van licht zal je zien hoe idioot het eigenlijk is.
Daarom is je wereld halfduister. Daarom kun je de realiteit niet zien van wat er met je is gebeurt. Schakel het licht aan, zoek hulp om dit te doen. Als je dat doet zal het verdedigingsmechanisme dat je gebruikt niet langer nodig zijn en de energie die je samen met je liefde onderdrukt zal terugkeren. Er is een reden waarom je je maar half in leven voelt. Het komt omdat je blijft proberen om de helft van wie je bent buiten te sluiten zodat je de andere helft (de ouder waarvoor je 'gekozen' hebt) voldaan en tevreden kunt houden. Het is niet langer nodig om dit te blijven doen. Dit is jouw leven, niet die van je ouders. Jij kunt heel en compleet leven als je het licht aandoet. Het enige wat je hoeft te doen is de telefoon pakken en bellen. Hallo te zeggen. Eén handreiking via het gsm netwerk en je bent er! Wacht niet.
Voor verstotende kinderen
Dit artikel is geschreven voor verstotende kinderen over de hele wereld en speciaal voor diegenen in de leeftijd van 16-30 jaar, wanneer vragen over wie je bent en het gevoel van maar half te leven het sterkst zijn. Het is speciaal geschreven voor kinderen die me vragen hebben gesteld, waarmee ze aangaven dat hun wereld niet zo compleet was als ze dachten.
Het is geschreven met liefde en zachtheid en met de volledige kennis dat psychologische splitsing negatieve gevolgen heeft voor zowel het volwassen kind als het kind dat vanaf zijn/haar jeugd heeft ‘gekozen’. Het is geschreven met de hoop dat elk volwassen kind dat dit leest kan begrijpen dat hun leven het meest kostbare van alles is en dat leven voor jezelf, door het herstellen van de schade opgelopen in je jeugd, de sleutel is naar emotioneel en psychologische vrijheid. Dit gaat niet over je ouders, het gaat over jou en je relatie met de ouder die je hebt buitengesloten en de sleutel waarmee je je leven weer in de schijnwerpers zet.
Het betekent niet dat ik hiermee je vader of moeder een plezier wil doen, het betekent niet dat je zelfs maar je ouder aardig hoeft te vinden. Dit gaat over het herstellen van het gevoel dat je maar half leeft, zodat je in relatie staat met alle mensen in je leven die aanwezig waren toen je geboren werd. Het gaat over het vrij laten komen van de energie die je nu gebruikt om de deur dicht te houden, zodat je vrij kunt zijn om helemaal te zijn wie je werkelijk bent. Laat het los. Open de deur. Je hebt niets te verliezen dan je gevangen geest en meer te winnen dan dat je ooit voor mogelijk hebt gehouden.
Dit gaat niet over je ouders, die gaat alleen maar over jou
Karen Woodall 8 november 2017
Living with shadows: learning to care for rejected parents
Voor een vervreemde ouder kan het leven aanvoelen als een grote schaduw, tenminste als deze dit toelaat. De schaduwkant van de zwart-wit splitsing in de geest van het kind creëert namelijk 1 ouder die als heel goed wordt aangevoeld en aan de andere kant 1 ouder die als heel slecht wordt aangevoeld door het kind. Voor het kind echter, voelt deze splitsing aan als volledig echt en bovenal normaal.
Gespleten Gemoedstoestand
Wanneer onwetende professionals deze gespleten gemoedstoestand bij een kind tegenkomen, herkennen ze deze niet. Hun handelen versterkt juist de ongezonde splitsing, en men gaat op zoek naar bewijs om de ongezonde manier van denken van het kind te ondersteunen. Men kijkt kritisch naar de vervreemde ouder en erger nog, men sluit zich, vaak onbewust aan bij de ouder die de oorzaak is van de gespleten gemoedstoestand van het kind.
Deze gespleten gemoedstoestand van het kind geeft juist aan dat er tijdens het transitieproces dat bij de scheiding hoort het een en ander heel erg mis is gegaan. Kinderen van ouders die de overgang hebben gemaakt van een volledig gezin voor de scheiding, naar twee apart woonsituaties waarin beide ouders toegewijde ouders voor het kind blijven, vertonen geen afwijzende houding naar 1 van de ouders. Kinderen van ouders die het niet lukt deze overgang te maken, vanwege problemen die zich hebben voorgedaan tijdens deze overgang, vertonen deze afwijzende houding wel. De belangrijkste vragen voor professionals die een gespleten gemoedstoestand bij het kind tegenkomen zijn:
- Wanneer (kwam het kind in de gespleten gemoedstoestand terecht).
- Hoe ( heeft het kind deze gemoedstoestand bereikt)
- Wie (is de oorzaak van de splitsing)
Dit zijn de enige 3 simpele vragen die nodig zijn om het onderzoek te starten en om de afgewezen ouder uit de schaduw te halen en in het licht te plaatsen van hun rechtmatige plek als ouder van hun kind.
Helaas is dit een ongewone ervaring voor ouders die afgewezen worden, zij hebben vaak te maken met achterdocht en de veronderstelling dat het kind een reden zal hebben voor de afwijzing. Wat de meeste professionals die vervreemde kinderen ontmoeten niet begrijpen, is dat juist hun vervolgstappen positief of negatief kunnen bijdragen. Dat is de reden waarom mensen zonder training (Raad voor de Kinderbescherming, rechtbankfunctionarissen en maatschappelijk werkers) niet met vervreemde kinderen om mogen gaan
De vervreemding
De vervreemding – afwijzing van 1 ouder – is het afweermechanisme bij het kind dat wordt geactiveerd als er druk op hen wordt uitgeoefend tijdens het transitieproces na scheiding. Het is een daad van zelfbescherming die wordt geactiveerd op het moment dat het kantelpunt wordt bereikt; het kind gaat over tot het verdelen van zijn gevoelens in of helemaal goed, of helemaal fout; als een afweermechanisme.
Als het afweermechanisme eenmaal is geactiveerd kan het kind niet meer simpelweg afstand doen van het splitsen van de wereld in helemaal goed en helemaal slecht. Pogingen om een kind hiertoe aan te zetten maken het alleen maar erger. In de wereld waarin de meeste gerechtsmedewerkers werken, is de stem (in plaats van het welzijn) van het kind van het allergrootste belang en in een omgeving waarin vrouwen en kinderen altijd moeten worden geloofd (de huidige situatie binnen het Nederlands familierecht) wordt de stem van het kind bijna altijd als waarheid beschouwd.
Dat is de reden waarom onwetende professionals , die een kind in deze situatie tegenkomen, onbewust worden meegetrokken in de afstemming met de ouder die de vervreemding veroorzaakt. Als het kind de waarheid spreekt volgt hierop logischerwijs dat de ouder die zij verafgoden dit ook doet. Blijft alleen de afgewezen ouder over die onderzocht moet worden op de ‘verborgen’ redenen waarom deze door het kind wordt afgewezen.
Daarom is een eenduidige training om te begrijpen hoe vervreemde kinderen zich gedragen zo belangrijk. En daarom zou het iedereen die niet over deze capaciteit beschikt – en het bewijs om deze capaciteit aan te tonen – verboden moeten worden om met deze kinderen te werken.
De reactie van vervreemding is besmettelijk. De situatie kan gemakkelijk escaleren d.m.v. wilde beschuldigingen, als er niet op een counter-intuïtieve manier met het kind gewerkt wordt die gebaseerd is op wetenschappelijk onderzoek van specialisten. Onwetende professionals die vervreemde kinderen tegenkomen en ervan uitgaan dat de stem van het kind authentiek is, lopen de grote kans het gezin in een diepe crisis te duwen.
Al vele jaren is dit de standaard procedure in Nederland en heeft het generaties kinderen achtergelaten zonder een geliefde ouder en met de last dat ze de ‘keuze’ hebben moeten maken om 1 van hun ouders uit hun leven te bannen. Leven in de schaduw is het lot van de ouders die verwijderd zijn uit het leven van hun kinderen, in gang gezet door de vervreemdende ouder en onder toezicht van de overheid. Naar mijn mening een verborgen schandaal dat op een dag het bewuste deel van ons bewustzijn zal bereiken. Voor heel veel kinderen en ouders te laat, maar niet voor de volgende generaties.
In de eerste plaats is leven in de schaduw geen plek voor gezonde ouders, wiens zorg voor hun kinderen niet zomaar verdwijnt. Liefde blijft constant, evenals de zorg en bezorgdheid om een kind die wordt gegenereerd door de ervaring van het kijken naar het kind dat verstikt wordt in de greep van een vervreemdingsreactie. Terwijl alle vervreemde ouders een herkenbaar patroon doormaken van shock en de behoefte om hulp te schreeuwen, gevolgd door acceptatie en het vermogen om te wachten, zou geen enkele gezonde ouder in deze situatie terecht mogen komen.
Voor degenen onder ons die de situatie begrijpen, er is behoefte om dit werk te doen en om erover te praten, om waar mogelijk te handelen en anderen op te leiden om ook te kunnen handelen. Dit werk gaat niet over slechts 1 gezin maar over vele en over de beweging naar een wereldwijde erkenning dat kinderen er niet voor kiezen om een gezonde liefdevolle ouder te missen na een scheiding, ze worden hiertoe gedwongen. En onder deze dwang worden ze veroordeeld tot een leven met de verwoestende gevolgen van het opgroeien met het geloof dat 1 ouder goed is en de ander slecht. Het leren om te zorgen voor vervreemde kinderen betekent de schaduwen verdrijven en de afgewezen ouder in het licht zetten Dat is wat we wereldwijd doen in 2018, een beweging, veel handen. Samen uit de schaduw komen.
Living With Shadows: Learning to Care for Rejected Parents
Disclaimer: onderstaande presentatie is afkomstig van dr. Ilse Janssen, klinisch psychologe/psychotherapeute en gepresenteerd tijdens het Congres Bouw een Brug, het kind centraal bij conflictscheidingen op 25 maart 2019, georganiseerd door Ouderschap blijft!
De presentatie geeft weer wat strijd tussen ouders doet met een kind. Ook zij draagt parallel ouderschap aan als een mogelijke oplossing om die strijd te beëindigen. Het perspectief van Herken Ouderverstoting is dat deze strijd tussen de ouders een eenzijdig gevecht is, in stand gehouden door de verstotende ouder, die helaas te vaak daarbij wordt gefaciliteerd door de instanties en rechtspraak. Kan jij dat met feiten aantonen, dat jij NIET die ouder bent die de strijd veroorzaakt, is deze presentatie een prima onderbouwing waarom en hoe men het beste rekening kan houden met jouw kind. Haal de strijdende partijen uit elkaar: parallel ouderschap en kijk werkelijk naar wat een kind nodig heeft voor een goede sociale, emotionele en identiteitsontwikkeling ontwikkeling.
De authentieke stem van het kind
Een kind houdt onvoorwaardelijk van beide ouders. Het kind bouwt in de meeste gevallen, als er sprake is van een gezinsleven na de geboorte, met beide ouders een band op.
Op het moment dat deze band onderbroken wordt ontstaat er enorme stress bij het kind. Dit is bewezen door het still face experiment van Dr. Edward Tronick waarin hij beschrijft hoe langdurig gebrek aan aandacht een baby kan bewegen van goede socialisatie naar periodes van slechte maar herstelbare socialisatie. In 'lelijke' situaties krijgt het kind geen enkele kans om terug te keren naar het goede en kan het vastlopen.
Kinderen die lijden onder “ouderverstoting” leren niet om een conflict op te lossen. Een vaardigheid die zij ook tijdens hun verder leven nodig hebben in hun persoonlijke-, en beroepsmatige leven. De onderbroken band met een van de ouders wordt niet hersteld en deze situatie creëert onnodig veel emotionele schade bij kind en ouder.
Op het moment dat een kind betrokken wordt in een familierecht- of zorgregeling kwestie wordt het kind automatisch in een loyaliteitsconflict geplaatst. Het kind wordt letterlijk een trofee, waarvoor door beide ouders gevochten gaat worden. Plaats het kind buiten het conflict, het kind wil slechts zorgeloos contact met beide ouders hebben, wil slechts liefde van beide ouders kunnen ontvangen.
De stem van het authentieke kind is: ik wil dat beide ouders van mij houden!
Slechts als er sprake is van mogelijke kindermishandeling is een gesprek noodzakelijk. Waarbij opgemerkt dient te worden dat in dat geval met het gehele gezin gesproken dient te worden. Er is dan namelijk sprake van een gezinsdynamiek, een probleem dat het gehele gezin betreft waarbij een oplossing voor het gehele gezin nodig is. In dat geval kan het gesprek alleen gevoerd worden door een klinisch psycholoog of psychiater.
Craig Childress, Psy.D.
Clinical Psychologist, PSY 18857
Dorcy Pruter
Conscious co-parenting institute
Prof. dr. Louis Tavecchio
Stem van het kind?
Het blijft toch apart... Minister Sander Dekker weigert gevolg te geven aan 90.000 handtekeningen om jongeren die zware misdaden begaan beter te straffen, want... de hersenen zijn nog niet volgroeid.
Dat is iets wat wij volledig kunnen volgen, daar niet van, MAAR in civiele zaken is de 'stem van het kind' bepalend en overziet het kind blijkbaar wel de impact van het contact weigeren met de uitwonende ouder?
Hier vindt Herken Ouderverstoting er al lang iets van en wij hebben regelmatig de druk opgevoerd. Ook hebben wij wetenschappers bevraagd en hen gewezen op het misbruik van die zogenaamde authentieke stem van het kind. Zelf zitten alle professionals met de handjes in het haar. De overheid drijft een wig tussen ouders en kinderen.
Nu krijgen we weer een weg beweeg actie! WAT IS NIET DUIDELIJK?!?!
- https://www.universiteitleiden.nl/…/multidisciplinair-onder…
- https://www.universiteitleiden.nl/nieuws/2018/09/multidisciplinair-onderzoek-naar-de-civiele-procespositie-van-minderjarigen-gestart?fbclid=IwAR2TTbtP4zqDh2CMgp5W_8Bt2vrJnEy_LKpjpQdtrYSokjaiT-sJ9c1Hycg
Nu wordt de stem van het kind enorm misbruikt en op deze manier drijft de zogenaamde hulpverlening een wig tussen ouders en kinderen! Het is ronduit stuitend dat 'men' het heel normaal vindt als een kind aangeeft geen contact te willen en/of dat de binnen/zorg ouder roept het kind niet te kunnen dwingen…
Ter overdenking; als een kind niet school wilt, heeft dat kind daar dan ook iets over te zeggen/een keuze? Zelfbeschikkingsrecht? Nee, een vet verdienmodel ten koste van de gehele maatschappij!
Wil jij jouw kind opvoeden, dan heeft dat kind een uitwijk. Niemand in de keten zal zeggen dat als jouw ouders bij elkaar zouden zijn, het kind het ook met beide ouders had moeten doen.
Kinderen worden bevraagd in rechtbanken, bevraagd door zogenaamde hulpverlening, doen kaartspelletjes met kindercoaches, kinderbehartigers, bijzonder curatoren, moeten naar begeleide omgang (BOR) terwijl er helemaal niets mis is met de uitwonende ouder! Pure kindermishandeling in onze ogen en we kijken met spanning uit naar de resultaten.
Daar het heel simpel is; elk kind is van nature loyaal aan beide ouders en voor een goede hechting, de sociale, emotionele en identiteitsontwikkeling mag niemand een wig drijven tussen ouders en kinderen, mits die ouder het kind niet beschadigt, niet ‘slecht’ is voor het kind.
Dus beschuldigingen van geweld zullen altijd uitgezocht moeten worden en het wordt hoog tijd dat er opgetreden wordt tegen de ouder die het kind zet tegen de andere ouder. Wijziging hoofdverblijfplaats.
Laat een kind, kind zijn. Laat een kind geen keuzes maken. Er gaat op dit moment zo veel fout rondom zogenaamde kind gesprekken, dat het afgelopen moet zijn en dat kinderen in het civiele jeugdrecht juridisch net zo goed beschermd waren als kinderen in het jeugdstrafrecht.