De open brief aan alle presidenten van de rechtbanken heeft aardig wat losgemaakt onder de leden. Voor velen is het helaas nog steeds een openbaring dat de macht krampachtig wordt vastgehouden door een paar individuen.

De Presidenten van de rechtbanken zijn dus een paar van dit soort individuen. Er is maar 1 manier om er voor te zorgen dat deze individuen gaan bewegen; door druk vanuit de maatschappij, de burger, die het niet meer pikt!

Doordat ouders gevolg geven aan oproep 19. Doordat ouders de schaamte voorbij zijn en vertellen welk onrecht de kinderen, onze toekomst, wordt aan gedaan. Maar ook door gevolg te geven aan oproep 14! Daar het familierecht tot nu toe door kan gaan om de onnavolgbare, niet aan een normaal mens uit te leggen, uitspraken. Pas als bekend wordt wie, naam en toenaam, strepen zet door levens, bewuste handelingsonbekwaamheid en geveinsde handelingsverlegenheid, gaan ze hopelijk zich verantwoordelijk voelen en aandringen op goed informatie en een ander opgedrongen beleid (opgelegd dus door een paar individuen in Nederland). 

Reactie van een ouder/lid 23 oktober 2019:

Het beleid wordt inderdaad bepaald door de Presidenten en welke groep geregeld samen komt inclusief anderen. Zij bepalen de koers en zijn specifiek aangesteld er voor te zorgen dat de rechterlijke macht eenheid uitstraalt. Dit zogenaamd o.a. voor de rechtszekerheid. Presidenten (welke tevens onderdeel van het 'bestuur' van RB of Hof) mogen zich niet inhoudelijk bemoeien met een beschikking afgegeven door een rechter.

Kortom: als de koers is dat kinderen per definitie naar moeders toe moeten... dan is dat het beleid. Binnen zo'n kader heeft een rechter dan wel enige vrijheid mits ze maar blijven binnen dat kader. Je krijgt als individu dus 'recht' welk recht zich bevindt binnen het vooraf bepaald beleid. Rechters hebben beperkte bewegingsvrijheid aldus. Wordt het echt een drama omdat jouw geval totaal niet past binnen het 'beleid' en aldus de afgegeven beschikking ook niet, dan volgt hooguit - mits men verwacht dat er heibel van komt - dat je de standaard 'sorry-brief' van de President krijgt. Daarin wordt je dan uitgelegd dat hij niets kan doen voor je maar hij je zeer zeker adviseert een nieuw proces te starten.

Oftewel: terug naar start, veel succes. Dan hoop jij een wel deugdelijke beschikking te krijgen, maar de kans is echter groot dat je na drie jaar gewoon weer binnen het beleid dezelfde beschikking krijgt waar ze ietsje aan geschaafd hebben in de hoop dat ze van je gezeik af zijn.

Maar je bent dan in ieder geval leuk zoet geweest die tijd en ook dat is een voordeel... voor de Staat. Dat jij er niets mee opschiet interesseert niemand.

Veel Tweede Kamerleden weten zelf niet eens hoe het werkt. Zij denken dat zij bepalen welke koers er gevaren wordt en dat daar naar geleefd wordt. Maar de koers van Nederland wordt bepaald door anderen, welke anderen niet om de vier jaar gekozen worden. Ze zitten waar ze zitten en doen hun ding.

Het is dan ook treurig hoe sommige ministers soms met de staart tussen de benen vertrekken. Niet zelden kennen ze de inhoud van hun te moeten verdedigen dossier nauwelijks en de info komt gewoon van (beleids)ambtenaren. Klopt die info niet dan is de minister verantwoordelijk en krijgt die op zijn donder. Maar je voelt natuurlijk wel aankomen dat een minister welke net aangesteld is, wellicht wel 15 jaar nodig heeft om überhaupt te begrijpen waar hij het zelf inhoudelijk over heeft...

Zelfs Rutte weet inhoudelijk veelal niet wat er specifiek speelt. Voordeel is dat hij langer meedraait en het spel begrijpt. Maar goed, zijn taak is ook niet alles te moeten weten. 

Verandering kan mijn inziens nooit komen van binnen uit een organisatie. Verandering van beleid vloeit enkel voort uit een enorme weerstand tegen iets vanuit de samenleving. Pas als de druk te groot wordt gaat men bewegen. Niet eens zozeer omdat men wil bewegen maar als natuurlijke reactie het eigen hachje te redden.