Wat ben je toch vol van jezelf en steek blind als jij denkt met een zelfverzonnen trajectje de complexe scheiding kan stoppen. Zeker als je met een bootje en reddingsboeitjes gaat werken. Hoe vernederd en contra productief dit wel niet is... Elke ouder, die willens en wetens hier aan mee doet (je weet; vrijwillig kader = afkappen) laat zichzelf mishandelen en geeft de ex onnodig een podium. Dat Tineke totaal niet weet waar die mee bezig is blijkt wel uit onderstaande conversatie:

 

---

 Hier zijn wij dus enorm trots op, want dit is precies wat we wilden bereiken:

Ouders die te maken hebben met ouderverstoting en vervolgens in een vrijwillig kader of gedwongen, via een uitspraak van de rechter, te maken krijgen met professionals zijn eigenlijk de beste ervaringsdeskundigen die er zijn.

Zij zouden jou het beste kunnen waarschuwen. Ware het niet dat veel van deze ouders volledig zijn afgeknapt op het systeem, hun kind alsnog zijn kwijtgeraakt en menig ouder nu geheel berooid en kapot het erbij laat.

Niet voor niets is Herken Ouderverstoting eigenlijk ontstaan toen mijn partner aan het traject Ouderschap blijft deel moest nemen en ik op een afstandje van de ene verbazing tot de andere ontsteltenis verviel.

Ik voerde 4 woorden in: kind-verklaart-tegen-ouder, twee muisklikken verder realiseerde ik mij dat mijn man zeker niet de enige is en dat er een woord voor is; parental alienation, of te wel ouderverstoting. Wat op dat moment veel stuitender was, is het feit dat ik de ouderschapsbehandelelaar, een veertiger, wat informatie over ouderverstoting mailde met de vraag om daar naar te kijken. Haar reactie: “Wat interessant, nog nooit van gehoord (!), waar haal je die informatie vandaan en ja, mail mij maar meer als je meer tegenkomt”.

En die persoon begeleide het traject “ouderschap Blijft! Die persoon liet het gebeuren dat de ex het traject compleet frustreerde, greep niet in bij gerichte aanvallen op de persoon, bevroeg de zoon in bijzijn van de verstotende ouder en liet de waarheid weer in het midden toen het rapport geschreven werd. Met als gevolg dat de rechter niet tussen de regels door kon lezen, wat mijn man wel was verzekerd, en alles bij elkaar opgeteld mijn man een contactverbod kreeg.

Dat moet stoppen, bedacht ik mij. Zeker omdatmijn man niet de enige is. Ruim 1 miljoen volwassenen lopen alleen al in Nederland rond met een enorm groot jeugdtrauma ten gevolge van verstoorde familie relaties en ouderverstoting.

1 op de 5 volwassenen geboren tussen 1971 en 1991, kinderen van gescheiden ouders, hebben geen contact met hun vader… Nu kan je mij veel vertellen, maar niet dat dus 20% van al die vaders zo slecht zijn dat er geen contact mogelijk is. Kijk wat een weerslag dit heeft op de maatschappij.

Er is al zoveel meer bekend. Dat trauma van generatie op generatie doorgaat. Dat een kind van uit biologische natuurlijkheid loyaal is aan beide ouders. Kijk naar de voorspellingen van professor Hoefnagels rond de jaren 2000, de maatschappelijke epidemie, een stille ramp die zich nu voltrekt.  Wijst een kind een ouder af, is dat altijd reden tot nader onderzoek. Afwijzing van ouders zouden wij, als maatschappij, hoe dan ook niet moeten willen. Ook is het bekend dat juist dit soort getraumatiseerde mensen hun heil zoeken in beroepen waar ze denken het verschil te kunnen maken. Maar deze mensen onderkennen niet hun pijn, hun gemis.

Daar lopen wij nu tegen aan, want hoe goed bedoeld dan ook; zo lang deze mensen niet eerst hun eigen pijn/gemis hebben opgelost, kunnen deze mensen niet het verschil maken. Toch zijn deze mensen oververtegenwoordigd in beroepen waar wij, ouders en kinderen, die last hebben van ouderverstoting aan worden overgeleverd. Denk aan studies zoals pedagogiek, maatschappelijk werk, rechten, psychologie, sociale wetenschappen, en zelfs, medicijnen.

Als gevolg komen er allerlei, op zijn hoogst, goed bedoelde trajecten, waaraan ouders en kinderen deel moeten nemen, die volledig de plank misslaan omdat men meteen overgaat tot de behandeling, zonder eerst een goede diagnose te stellen. Al die initiatieven zijn zwaar contra productief en het erge van alles is dat ze dit eigenlijk best wel weten, maar toch… Als ouders dus ageren en kritisch worden, opstandig, omdat ze zien dat ze afstevenen op de afgrond, dan worden die als strijdend aangemerkt. De evaluaties moeten zij lovend invullen, anders worden ze afgeschreven in de rapportages.

En dat is wat er gebeurt bij mensen die hebben doorgeleerd. Waarbij er echt wel professionals zijn die het helder zien en het ook anders willen, maar wie het ontzettend moeilijk wordt gemaakt. Want door het anders te willen en ook te kunnen, vallen ze hun collega’s in de keten af en ook vaak het werk, de methodes, die ze zelf in de jaren daarvoor hebben toegepast.

Woorden als voortschrijdend inzicht of het zelf reinigende vermogen van een organisatie/instantie, is veel te veel gevraagd!

Op zijn gunstigst worden deze mensen gewoonweg genegeerd, voor velen is het einde carrière. Zeker bij de universiteiten krijgen deze mensen te horen dat ze zich moeten inhouden, anders komen er geen onderzoeksgelden meer.

Wat nog veel storender is, zijn de mensen die er niet voor doorgeleerd hebben, maar ons wel hebben ontdekt als het verdienmodel. Besef dat velen zelf verstotend zijn, maar voor de buitenwereld juist een façade ophouden. Maar ook de, in eerste instantie, verstoten ouders, die een cursus hebben gevolgd en/of wat boeken hebben gelezen. De coaches, conflictbeheersers, de eenpitters, relatie therapeuten, titels die ieder mens zich kan toe eigenen. Bordje bij de deur, een leuk verhaal en hoppa, loop maar binnen. Letterlijk en figuurlijk.

Mensen met een groot eigen belang, met eigen theorieën en ideeën, en vaak handig zijn om zichzelf positief te profileren, weg te zetten in deze vreselijke markt van twee miljard. Deze mensen lobbyen wat af en worden met open armen ontvangen bij bijvoorbeeld het Platform Scheiden zonder Schade van Rouvoet (lees de ministeries), want hun boodschap is natuurlijk veel meer welkom dan de onze.

Wij willen enkel echte goede passende oplossingen en dat ouderverstoting stopt, een kwestie van willen en doen.

Niet van die ellenlange trajecten en al zeker niet de koninklijke weg of toepassing van klemcriteria opdat wij moeten communiceren met iemand waarmee niet te communiceren valt.

Bovenstaande groep mensen is een hele gevaarlijke groep. De (te) verstoten ouders zijn radeloos en vaak geneigd zich vast te klampen aan ieder die zegt hen te helpen… Zo kan het dus zijn dat je vervolgens weken je laat coachen zonder enig positief resultaat, ook omdat een rechter de rapporten en evaluaties totaal niet serieus neemt. En besef: tijd is onze grootste vijand!

Als ouder wordt je hulpbehoevend gemaakt en velen zelfs verslaafd aan de aandacht die ze krijgen. Met name de pathogene ouder hopt van de ene zogenaamde hulpverlener naar de ander, met het kind onder de arm! Dit soort mensen gaan jouw kind bevragen waardoor jouw kind extra getraumatiseerd raakt. Heel simpel is dus de vraag: wat doe jij jouw kind aan door dit aan te gaan of toe te laten?!

Toch, er is een kentering en die kentering is enkel en alleen mogelijk door de ouders en kinderen zelf, die in opstand komen en de maatschappij bewust maken van de contra productiviteit. Al is het maar om iedereen te wijzen op het verspilde geld. En ja, er zijn dus aardig wat ouders die niets meer te verliezen hebben en moedig kunnen zijn.

Wij horen kwaliteit te eisen.

Het gekke is, er zijn passende oplossingen. Alleen, de weerstand om het anders te doen is enorm groot. Er zit dus niets anders op dan dat wij, ouders, elkaar moeten waarschuwen.
Wat niet te doen: jouw lot en dat van jouw kind in de handen van handelingsonbekwame professionals leggen, de regie uit handen geven door te gaan procederen.
Wat wel te doen: kort erop, wereld van de verstoter klein maken, out of the box denken, in het leven van jouw kind blijven, je niet weg laten sturen, rechte rug en vooral kwaliteit eisen.

Dus als je moet procederen weten wat je moet eisen bij de rechter. Dat als je je ergens aan over moet leveren, met gepaste oplossingen komt; een nul-meting (geen hij/zij verhaal) en vervolgens de klinisch psycholoog, dat je bij ouderverstoting te maken hebt met een pathogene ouder. Een hoog conflict persoonlijkheid. Daar valt niet mee te onderhandelen. Deze mensen hebben duidelijkheid en structuur nodig.

Zij zijn van het padje, maar bepaalt niet achterlijk! Deze mensen hebben duidelijke kaders nodig en als deze ouders echt heel fout zijn en een bedreiging voor de gezondheid van jouw kind, dan haal jij jouw kind uit die situatie! Dat er vervolgens tig behandelteams zich met jouw ex willen bemoeien, in de vorm van welke ondersteuning dan ook, zal jou een grote zorg zijn. Wens ze veel succes, daar alles in een vrijwillig kader zal moeten plaatsvinden. Zo is het nu eenmaal in Nederland geregeld. Laat je dus niet voor de gek houden.

Mediation? Trajecten? Onder toezicht stelling? Derden die jouw ex wel even zullen vertellen hoe de wereld in elkaar zit? Een rechter die jou denkt te kunnen dwingen om afscheid van jouw kind te nemen? Anno nu, met alles wat bekend is, zeker na het symposium van 25 februari 2019, hoef je daar niet in mee te gaan.

Recentelijk hebben wij onderstaande trajecten/initiatieven bevraagd of deze initiatieven dus van toepassing zijn bij ouderverstoting. Niet dus. Let wel; bij ouderverstoting. Dus bij de 10 á 15% hoog conflict scheidingen! 

Dat wil dus niet zeggen dat deze trajecten geen nut hebben. Maar als jij zeker weet dat jij te maken hebt met een pathogene ouder, een hoog conflict persoonlijkheid, dan gaan onderstaande initiatieven contra productief werken en heb jij als ouder maar 1 verantwoordelijkheid; jouw kind beschermen! Met die wetenschap kan jij, vanuit jouw grondwettelijke zorg plicht, gemotiveerd dit verhaal weigeren. Doe dat dan ook!

En halve bak strijden werkt niet. Laat het dan gaan, los, maar ga dan ook niet klagen en jouw kind belasten door bovenstaande professionals op jouw kind los te laten. Doe je dat wel, dan zal dit uiteindelijk altijd tegen jou keren, daar jij dus gewaarschuwd bent en jij, volwassen ouder, het beter hoort te weten.

Verslag gesprek met Annemarie Proffitlich en Erik de Graaff m.b.t. het traject Ouderschap Blijft! d.d. 12 juni 2019

Goede morgen Annemarie en Erik,

Allereerst dank je wel dat ik met jullie in gesprek kon gaan en dat we ook een oprecht gesprek konden voeren. Hopelijk een aanzet tot meerdere opdat we samen ouderverstoting een halt toe kunnen roepen.

Een aantal punten:

Bijgaand de wetenschappelijke verklaring ; zou het niet geweldig zijn als er ook door jullie getekend wordt?