Hoe concreter jij bent bij de rechter, hoe sneller en beter er uitgesproken/gevonnist gaat worden. Weet dus waar je om kunt en hoort te vragen.

Besef dat jij, als ouder altijd eindverantwoordelijk bent en dus de baas! Besef dat jij jouw advocaat betaalt en wie betaalt, die bepaalt! Wees alert, heb je ingelezen en ga er voor. Strijdend voor het welzijn van jouw kind! Dat is jouw grondwettelijke zorgplicht en weet dat jij hiermee ook de internationale rechten en die van het Europese Hof aan jouw zijde hebt. Hier kun je gerust naar verwijzen tijdens de zitting.

Om de kosten van een advocaat te beperken raden wij je aan alles zoveel mogelijk zelf te doen. Dus dat jij zelf de processtukken aanlevert en bepaalt wat er als motivering door jouw advocaat ingediend moet worden. Beste is dus dat je het zelf schrijft en maak van te voren daar hele goede prijsafspraken over met jouw advocaat. Niet dat jij dus alles zelf schrijft, het copy/paste is voor jouw advocaat en die alsnog tegen de 1000 euro bij jou in rekening brengt….voor enkel eigenlijk het indienen van de stukken.

Bij alles raden wij jou aan de vlucht naar voren te nemen, eigen koers te varen en dus nooit/niet te reageren op iets wat jouw ex inbrengt; verlaag je niet tot het hij/zij verhaal want dat is precies wat er mis gaat tijdens de rechtszaken waardoor het een toernooimodel is geworden; 2 advocaten die verplicht zijn de belangen van hun client zo goed mogelijk te bedienen en dus kolen op het vuur gooien.

Daar ben jij dus zelf bij.

Feit is dat er al beste wel consensus is bij alle rechters. Ze weten eigenlijk best wel dat, als ouders in de rechtbank verschijnen, er al genoeg gebeurd is… Anders zou je daar niet staan en was die mediation of het samen vaststellen van dat ouderschapsplan wel gelukt.

Dus benoem dat! Je staat daar niet voor jouw lol en al zeker niet om jouw ex een hak te zetten. Je staat voor een rechter om de schade ten aanzien van jouw kind te beperken en helaas heb je daar dus een rechter voor nodig. Bepaalt niet jouw keuze. Maar deze rechter heeft dus wel een keuze! En maak die rechter daar dus verantwoordelijk voor.

De rechter heeft de keuze om zijn/haar verantwoordelijkheid te ontlopen en die bij bijvoorbeeld de Raad voor de Kinderbescherming neer te leggen voor een rapportje, of klakkeloos de inhoud van een rapport opgesteld door jeugdzorg te geloven, of door een beslissing te nemen die ruimte biedt voor ruis en discussies waardoor er door geprocedeerd moet worden. Een hoger beroep, of het aanhouden van zaken, of een vervolg. En elke keer kom je weer bij een andere rechter uit, die in één keer haaks op de andere rechter kan besluiten of nog niet eens de moeite neemt om de hele zaak te bestuderen of er iets van te vinden als één ouder openlijk een traject frustreert, of in één keer oude rapporten, die al zijn verjaard, toch weer urgent te noemen….

Ook moet je weten dat er niet onder ede gehoord wordt, vaak het startschot voor leugens en bedrog. Zeker door instanties die niet aan waarheidsvinding doen, zoals dus de Raad voor de Kinderbescherming en Jeugdzorg. Ook dit weten rechters best, dus als dat gebeurt, kan het niet anders zijn dat jij dit benoemt in de rechtszaal.

Wijs de rechter hierop en zeg dat het van zeer groot belang is dat jij een grote, actieve, rol blijft hebben in het leven van jouw kind, voor de sociale, emotionele identiteitsontwikkeling van jouw kind.

Die notie van ‘rust’, daar is door het rapport van dr. Warshack en de presentatie van Tavecchio/Stams 10 november 2017 definitief mee afgerekend. Dus als een rechter daar op hint en naar toe wilt werken, dan meteen adresseren en de rechter daarop wijzen.

Bovenstaand is een veel toegepast klemcriterium wat volledig ingaat tegen de Internationale Rechten van het Kind. Ook de verplichting om met elkaar te moeten kunnen communiceren, als dat er niet in zit, is een verzonnen klemcriterium door de rechter en instanties om jou buitenspel te kunnen zetten.

Bestudeer wat dat betreft alles wat op het symposium 25 februari 2019 door de hoogleraren en professoren is gezegd en breng dat in tijdens de zitting.

Overzicht presentaties

Oké, waar ga je concreet om vragen:

Mocht er al iets onderzocht worden, dan vraag je aan de Rechter om de Raad verplicht de MASIC toe te laten passen en anders een andere gevalideerde nul-meting. Gekaderd….. (interessant woord voor concreet; dit is de opdracht , niet meer en niet minder).

Immers, jij wilt je niet gaan verlagen tot het hij/zij verhaal en je laten bevragen door vooringenomen raadsonderzoekers die niet goed genoeg geschoold zijn om bijvoorbeeld de authentieke stem van het kind te horen.

Art 24 IVRK geeft ook aan dat elk kind recht heeft op diagnostiek voordat men tot behandelen overgaat. ‘Men’ hoort dus te weten wat er echt aan de hand is.

Komt uit de MASIC naar voren dat er, hoe dan ook, meer speelt, dan is het zoveelste mediation traject en of andere trajecten zoals Kind uit de Knel of Ouderschap Blijft, laat staan het verder bevragen van kinderen zwaar contra productief. (zie de presentaties van het symposium) 

Ook dat weten die rechters eigenlijk best wel. Net zo goed als dat ouders in dit soort situaties eigenlijk het beste gebaat zijn met duidelijkheid en structuur. Dat er geen ruimte is tot discussie of ruis.

Aan een concrete beschikking heb je zo veel meer dan welke traject en/of inmenging van wat voor professional dan ook! Laat staan een onder toezichttelling waarbij je te maken krijgt met handelingsverlegen en handelingsonbekwame gezinsvoogden/gezinshulpverleners/vertegenwoordiger of welk woordje ze zichzelf nu weer geven.

Zolang deze mensen niet zijn bijgeschoold en zolang zij geen mandaat van hun directies hebben gekregen om omgangsfrustratie keihard aan te pakken en de belangen zo pervers zijn, kun je maar beter heel ver weg van deze beroepsgroep blijven. Voordat je het weet toppen ze de rugzakjes van jouw kinderen af met ‘zorgbehoeften’ en moet jouw kind therapieën of gesprekken ondergaan terwijl het probleem natuurlijk niet bij jouw kind ligt... Een kind is immers van nature loyaal naar beide ouders. Dus een kind dat een ouder afwijst, daar zit een volwassen persoon achter en die zal bevraagd/geadresseerd moeten worden. Dat is eng en velen gaan dat uit de weg, voordat je het weet raak jij alle regie kwijt en kom je amper van deze ellende af. En door wie moeten die volwassenen dan bevraagd worden? Door een Klinisch psycholoog. Niet meer en niet minder. Dat is dus niet een HBO geschoold persoon, maar iemand die een lange studie heeft gevolgd. Liefst de diagnostiek die door dr. Childress erop wordt toe gepast.

Omdat dit best wel ‘ingewikkeld’ is, in de ogen van rechters en instanties, kun je dus maar het beste de schade tot het minimum proberen te beperken door zo min mogelijk te procederen en je niet te verlaten op derden, daar zij zeer zeker niet jouw problemen met jouw ex gaan oplossen.

Besef; wat jij niet kon oplossen in/tijdens de relatie, dat ga je zeker niet op afstand fiksen en al helemaal niet via derden!

Dus veel liever, in plaats van een raadsonderzoek wil je zo snel mogelijk weer uit de (juridische) ellende en dat doe je door concreet aan de rechter te vragen:

• Een omgangsregeling van minuut tot minuut , met een exacte verdeling van de vakantiedagen, bijvoorbeeld het oneven jaar de kerst bij die ouder, even jaar bij die, de 1e 3 weken zomer vakantie bij die ene ouder en het jaar erop wisselen. Te zot voor woorden dat het zo moet, maar je staat daar blijkbaar niet voor niets, dus rechter regel het!
• Een dwangsom naar beide partijen toe.
• Dat die dwangsom omgezet kan worden in lijfsdwang mochten er geen financiële middelen (meer) zijn. Of bijvoorbeeld dat er juist genoeg financiële middelen zijn en een dwangsom geen indruk maakt. Bijvoorbeeld, 3 keer niet naleven van de beschikking? Lijfsdwang.
• Dat , als er speciale omstandigheden zijn, het kind daarbij betrokken kan zijn/ aan deel kan nemen. Denk aan bijvoorbeeld het overlijden van een familielid of juist een jubileum
• Dat beide ouders natuurlijk gerechtigd zijn aanwezig te zijn bij speciale gelegenheden van het kind; denk aan een diploma uitreiking of uitzoeken van een school, ook al is het niet de ‘beurt’ van een ouder (te idioot voor woorden dat zo iets überhaupt te discussie staat!)
• Om de ‘onrust’ te beperken kun je vragen om parallel ouderschap. Wat inhoudt dat er, als het ware, een schot/muur tussen jullie/de ouders instaat. Dat het contact tussen jullie beiden tot het minimum is beperkt. Met gezamenlijk gezag is dat uitstekend te doen. Jullie kunnen beiden jullie informatie overal ophalen en daarbij zijn jullie dus niet afhankelijk van de ander. Denk mee desnoods hoe je de overdrachten geregeld kunt zien; neutraal terrein? Een school? Crèche? Bij een gezamenlijke kennis?
• Maak jij je oprecht zorgen over het welzijn van jouw kind? Weet jij dat jouw ex gewelddadig is? Dan zit er niets anders op; vraag wijziging hoofdverblijfplaats aan en dat het kind bij jou komt wonen, maar besef dat je dan ook meteen iedereen uitnodigt om eerst van alles te onderzoeken en jij zeker moet weten dat je het voor jouw kind doet.

En beste ouders, besef dat jij het recht hebt om zelf een pleitnota samen te stellen en die voor te lezen. Zo’n pleitnota mag niet langer dan 10 minuten duren. Gebruik voor het samenstellen van die pleitnota ook eens bovenstaande adviezen en de folder voor de rechtspraak: 

Nu kan het zijn dat de rechter ronduit bevooroordeeld handelt of opmerkingen maakt waarbij jij je afvraagt wat er gebeurt of waarom je daar eigenlijk bent….Weet dat jij deze rechter kunt wraken. Ook na de zitting. Dus achteraf! Slaap er een nachtje over, overleg met mensen die er kijk op hebben en als jij denkt dat de uitspraak zal uitlopen op het verlies van jouw kind, dan is wraken zo gek nog niet. En als laatste, weet dat jij ook het recht hebt om je te beklagen over een rechter. Bij de president van de rechtbank. Dan moet het wel gaan over het functioneren.

Dus stuur die brief naar de president als je een rechter bent tegen gekomen die willens en wetens strepen door levens haalt. Anno nu is er zoveel meer bekend over ouderverstoting, pathogeen ouderschap en passende oplossingen, dat die zogenaamde hulpeloosheid, het gebrek aan compassie en empathie, de lethargie zeker benoemd mogen worden. Als een rechter niet door pakt en zitting op zitting houdt, een pure uitputtingsslag met het idee dat uiteindelijk wel 1 ouder het zal opgeven, dan kun je dus het beste beklag doen over die rechter.

Een terugkoppeling krijg je niet. Maar een briefje naar die president met de vraag of hij/zij eigenlijk wel weet wat die rechter aanricht, gedaan heeft, waardoor jij nu jouw kind kwijt bent, of onnodig trauma heeft veroorzaakt, dat heeft enorm veel impact, intern. Sowieso wordt dan jouw zaak besproken en dat is dan weer hopelijk een les voor alle familierechters en die ene rechter in het bijzonder.

De opmerkingen dat er altijd nog hoger beroep of de hele exercitie over een jaartje weer te kunnen herhalen zijn van de zotte en maak dus iedereen bewust van het feit dat dit schering en inslag is.

Kijk ook alsjeblieft naar oproep 14. Lever ons het gevraagde aan, ook ‘goede’ uitspraken. Die zijn er ook. Al is het maar voor de nodige jurisprudentie. Hoe dan ook; ga niet langer mee in contra productieve trajecten. Laat jouw kind niet bevragen door handelingsonbekwame professionals. EIS kwaliteit.

Dus als een concrete omgangsregeling een brug te ver is voor die rechter, ben dan heel duidelijk in de rechtszaal; voordat u nu ons van alles wilt opleggen of zelfs wilt overgaan tot een OTS (onder toezichtstelling), laat staan therapieën voor mijn kinderen, ik wil eerst een juiste diagnose!

Heb die vergelijking met de medische sector. Als je met benauwdheidsklachten bij een arts komt, dan wil je toch ook eerst een gedegen onderzoek voordat jij een behandeling krijgt…?!

Als laatste nog een paar dingen:

Omdenken; ben er niet trots op… Maar toch:

1. Voorheen gold als criterium voor een ondertoezichtstelling dat de ontwikkeling en veiligheid van een kind werden bedreigd en dat hulpverlening in vrijwillig kader had gefaald of dreigde te falen. Met de inwerkingtreding van de Wet herziening kinderbeschermingsmaatregelen op 1 januari 2015 is de laatste grond vervallen. Sindsdien geldt dat een OTS slechts kan worden opgelegd als ouders vrijwillige hulp niet of onvoldoende accepteren, onverschillig het resultaat. Terecht noemde toenmalig Tweede Kamerlid Nine Kooiman (SP) dit bij de parlementaire behandeling een ‘klein schoonheidsfoutje met mogelijk grote negatieve gevolgen’. (bron: http://www.idoweijers.nl/uncategorized/1733/#more-1733)
2. In het verleden is wel eens geprobeerd omgang te bewerkstelligen via een OTS (onder toezichtstelling)  Het probleem is echter dat het criterium voor toewijzing van OTS streng is, terecht op zichzelf, en het enkele frustreren van omgang geen OTS rechtvaardigt. De Hoge Raad heeft dat al uitgemaakt.
3. De rechter kan, net zoals in de pilot in Rotterdam, alle relevante aangiftes en strafrechtelijke procedures in de zaak betrekken.

Naast een nette boete (als die niet motiveert…) ook nog het vooruitzicht op lijfsdwang: “en bepaalt dat deze beschikking met behulp van de sterke arm ten uitvoer kan worden gelegd;”  Dus met andere woorden: de politie kan handhaven en zo heeft de beschikking waarde. Al met al: het kan dus wel! Ook zonder jeugdbescherming of allebei soorten hulpverlening.