19 november 2019 ben ik naar de bijeenkomst van de kinderombudsman geweest te Den Haag.
Het beste besluit voor het kind
30 jaar kinderrechtenverdrag
Ook nu weer ben ik onder de indruk van de jong volwassenen die ons een inkijkje gaven in hun leven. Een leven met talloze jeugdhulpverleners, pleeggezinnen, gezinstehuizen. Een leven van zorgen voor ouders in plaats van kind zijn. Waar zijn wij met z’n allen mee bezig en hoe kan het zijn dat er niet drastisch schoon schip wordt gemaakt? Dat iedereen in hun eigen discipline, koker blijft zitten, waardoor voorbij wordt gegaan aan het belang van het kind? Waarbij niemand eindverantwoordelijk is?
Laten we wel wezen van de zeker 120.000 kinderen in Nederland die in nood zitten, zijn de scheidingskinderen, die het contact verliezen met de uitwonende ouder, ten gevolge van ouderverstoting, een kleine groep. Toch belast deze groep 60% van alle aandacht bij jeugdbescherming, waardoor heel veel andere kinderen tekort komen.
Wij pleiten ervoor om de scheidingskinderen niet meer bij de jeugdbescherming onder te brengen, daar er te veel aan de hand is in de keten om deze bewerkelijke groep te behappen. Ook ontbreekt het aan de juiste kennis en zelfs diagnostische bevoegdheden.
Maar wat wij willen in theorie en nu gebeurt in de praktijk, zijn twee geheel verschillende zaken. Ook nu zullen we moeten roeien met de riemen die we hebben en dit initiatief, deze checklist, draagt bij aan een professionele, objectieve, besluiten, die dus het beste zijn voor het kind. Uitgaande van het kinderrechtenverdrag heeft elk kind recht op het beste!
Dat begint bij het nemen van goede besluiten, waarbij werkelijk het belang van het kind voorop staat. Daarom heeft het kinderrechtencomité richtlijnen opgesteld, hoe je dat doet en de kinderombudsman heeft deze richtlijnen vertaald in een overzichtelijk stappenplan: Het beste besluit voor het kind. Kinderen hebben het recht om gehoord te worden, dan moet je als professional wel echt willen luisteren en afstappen van eigen opinies, meningen, gevoelens, onderbuikgevoelens en vermoedens. Het stappenplan draagt bij aan uniformiteit, 1 manier, waardoor kinderen en ouders niet overgeleverd zijn aan die ene professional, op die ene plek, op dat ene tijdstip.
7 punten moeten altijd terug komen is elk onderzoek:
- Identiteit kind
- Mening van het kind over de situatie en te nemen beslissing
- Behoud van gezinsomgeving en belangrijke contacten
- zorg, bescherming en veiligheid
- Kwetsbare kinderen of bijzondere situaties
- Recht van het kind op gezondheid
- Recht van het kind op onderwijs.
Een uniforme vragenlijst zorgt er voor dat alle punten uit het kinderrechtenverdrag aan het bod komen. Vragen niet beantwoord? Dan is het onderzoek niet volledig en kan er geen goed besluit genomen worden.
Beste ouders, dit wetende, kan ook jij dit stappenplan onder de aandacht van elke professional brengen! Wil de professional werkelijk de kinderrechten respecteren, heeft deze nu een tool in handen waarmee die dat kan doen.
