Documentaire Gebroken (18 oktober 21) 

Eerst de link https://www.npostart.nl/2doc/18-10-2021/KN_1727450

GEBROKEN

Welke impact heeft het op je leven wanneer één van je ouders na een scheiding uit je leven verdwijnt, door toedoen van de andere ouder? 

Duizenden kinderen per jaar zien na een scheiding één van de ouders niet meer. Dit werkt door tot in de volwassenheid. Twintig procent van de volwassen kinderen heeft na de scheiding geen contact meer met zijn of haar vader en vijf procent ziet zijn of haar moeder niet meer. Deze kinderen hebben meestal geen keuze. Maar wat gebeurt er wanneer zij volwassen zijn en besluiten om zich met hun verloren ouder te herenigen?

Rianne (42) en Frénk (63) reflecteren op de tijd waarin ze door de volwassenen in hun leven voor onmogelijke keuzes zijn gesteld. De keuzes die zij destijds maakten blijken gebaseerd op leugens, wrok en pijn van anderen, die zij als kind voor waar aannamen. Hoe denken zij over het verstoten van hun ouder, nu ze na vele jaren ook de andere helft van de waarheid kunnen inkleuren? 

Rianne (42) verloor als kind van het ene op het andere moment het contact met haar vader. Overtuigd dat hij er voor koos haar niet meer te zien, duurt het achttien jaar voordat zij hem weer opzoekt. “Ik had geen behoefte aan de andere kant van het verhaal. Dat zouden waarschijnlijk toch alleen maar leugens zijn. Voor mij was het makkelijker om gewoon lekker boos te blijven.” Maar als Rianne haar vader na achttien jaar weer terugziet blijkt zij zelf vast te houden aan een leugen: Haar vader heeft nooit bewust afstand genomen. Hij is door haar moeder stelselmatig bij Rianne weggehouden.

Frénk (63) krijgt als kind te horen dat zijn moeder een hoer is die het beste kan opdonderen. Hij laat haar, ondanks verwoede pogingen van haar kant, pas tien jaar later weer toe in zijn leven. “Mijn moeder had mij verlaten,” zegt Frénk over zijn keuze om bij zijn vader te blijven. De brieven die zijn moeder schrijft verscheurt hij jarenlang voor de ogen van zijn vader. “Het was natuurlijk oneindig veel gelaagder en gecompliceerder, maar met mijn kinderhoofd zag ik dat zo: de liefde voor mijn moeder die is weg. Ik haat haar, zij laat mij totaal onverschillig. Daarmee kill je iets in je binnenste. En het duurt ongelofelijk lang om jezelf daarvan te bevrijden.”

In intieme gesprekken met vrienden en familie schetsen Rianne en Frénk hun eigen (veranderde) denkbeeld over het verleden en worden zij geconfronteerd met hun jongere zelf. Rianne ziet in een verslag van de kinderbescherming dat zij ooit dreigde met zelfmoord en Frénk leest met verbazing terug hoe hij als vijftienjarige stellig aan de kinderrechter verklaart dat zijn moeder niet van hem houdt en volledig verantwoordelijk is voor zijn lijdensweg: “Ben ik dit?!”

Het verleden heeft ook invloed op de toekomst die Rianne en Frénk voor zichzelf kiezen. Zo kozen ze er beiden voor om geen kinderen te krijgen: “Je kunt ook heel veel dingen fout doen met kinderen,” zegt Rianne. “En als ik nu iets fout doe dan raakt dat vooral mijzelf.” Frénk heeft achteraf spijt van die keuze: “Ik heb lang gedacht, dat wil ik niet, als er ook maar een gering risico is dat die kinderen gaan meemaken wat ik heb meegemaakt. Maar ik vermoed dat ik een hele leuke vader zou zijn geweest.”

Regisseur Nan Rosens smelt de verhalen van Rianne en Frénk samen tot één verhaal over hoe je voor je eigen waarheid kiest en hoe lastig het is om de loyaliteit die je als kind voelt voor één ouder los te laten omwille van hereniging met de ander. KRO-NCRV documentaire Gebroken biedt een waardevol inkijkje in de toekomst die de (v)echtscheidingskinderen van nu te wachten staat.

Gebroken is geproduceerd door Memphis Features in samenwerking met KRO-NCRV en kwam tot stand met steun van het CoBo.

Natuurlijk kan een reactie vanuit Verantwoord Scheiden en st Écht Scheiden Zonder Schade niet uitblijven

2 kinderen per uur! Minimaal 16.000 kinderen per jaar (!) verliezen het contact met een verantwoorde, liefdevolle ouder. Een ouder waar niets mis mee is. Een ouder die te maken heeft met een ex die het verschil niet kan zien in ex-partnerschap en ouderschap. Dat laatste blijf je altijd samen.

Een ouder die systematisch wordt uitgebannen door de jeugdbeschermingsketen, de instanties, veroorzaakt/opgelegd door een kinderrechter/familierechter die, net zoals bij de toeslagenaffaire, zich verbergt achter gesloten deuren en een toga, maar ondertussen ongekend onrecht aanricht

Het aantal is stijgende. Dit is al lang bekend bij onze overheid. In 2002 heeft prof Hoefnagels gewaarschuwd, maar in ruil hiervoor kwam het Ministerie JenV, via de Raad voor Kinderbescherming , met het ingekochte rapportje Het Verdeelde Kind, van Ed Spruijt (Universiteit Utrecht) , waarin ouderverstoting wordt ontkend en zelfs staat genoteerd dat de wil van de verzorgende ouder (meestal de moeder) de wet is. Als die ouder het contact met de andere ouder niet trekt , dan moet de andere ouder verdwijnen! 

Tot op de dag van vandaag is dit het verhaal, de motivatie voor de instanties en de rechters, om ouders systematisch uit te bannen. 

Ook al is dit een regelrechte misdaad tegen de menselijkheid. Ook al heeft de directie van de Raad voor de Kinderbescherming drastisch afstand genomen van de Koninklijke weg. Het nieuwe beleid is namelijk nog steeds niet door gedrongen bij de uitvoerders, de raadsonderzoekers en gedragsdeskundigen.

De stem van het kind wordt standaard misbruikt . Pure kindermishandeling om een kind te belasten met zaken waar ze geen invloed op uit kunnen oefenen. Toch worden juist de kinderen gedwongen om zich uit te spreken. Om aan te geven wat zij willen. Blijkbaar zijn hun hersenen wel volgroeid en kunnen deze kinderen goed inschatten wat de effecten van hun afwijzing op de lange termijn zijn. Civiele rechters (wo de Familie/kinderrechters), begaan ronduit misdaden tegen de menselijkheid.

Heel anders dan in het strafrecht….. Niet uit te leggen, nietwaar Sander Dekker, Anna van Beuningen, Andre Rouvoet en Cees van Leuven…..Deze mensen hadden de kans om een einde te maken aan deze waanzin, maar hebben willens en wetens het tegenovergestelde gedaan. Los van de gehele politiek (gemeente en Den Haag), die bewust wegkijkt. De lobby, het verdienmodel, is nu eenmaal machtiger dan het welzijn van de burger.

Tja, dan mag jij je afvragen wie dan die zogenaamde professionals zijn , die vinden dat zij zich met ouders moeten/kunnen/mogen bemoeien, als die simpelweg willen scheiden.

Wie zijn die mensen die weigeren aan feitelijke waarheidsvinding te doen en hun ‘oordeel’ (uitbanning, contactverbod, etc) op basis van vermoedens, onderbuikgevoelens, opinies, meningen, projectie, opleggen? Liegen in rapporten? Ouders interventies en trajecten opleggen, die bewezen contra productief zijn?

Wie zijn die mensen die zogenaamd gaan ‘helpen’, terwijl hun eigen leven nog 1 grote zooi is? Terwijl zij zelf nog niet het contact met hun kind hebben hersteld. Er zelfs geld voor vragen…..

En wat moeten wij vinden van de omgeving/vrienden/familie ? Iedereen die bewust wegkijkt? Of, erger, die de verstotende ouder faciliteren? Hoe fout en ziek van geest ben je dan, want je werkt mee een keiharde kindermishandeling! 

Anno 2021

Wie zijn die ouders, die dit nog steeds laten gebeuren? Die jaren blijven procederen? Die alles verliezen? Ondanks alles wat voor deze ouders klaar staat op de website? 

Als mij iets is tegengevallen de afgelopen jaren is het wel de houding van de (te) verstoten ouders zelf. Teveel ouders roepen, maar als het erop aan komt, zijn ze toch niet echt gemotiveerd om die weerbarstige puber in huis te nemen. Of minimaal 50% tijd aan het kind  te besteden middels co- of parallel ouderschap. 

Wel nee, maar wel de instanties inschakelen, maar wel de handelingsonbekwame keten op jouw kind afsturen, in de hoop dat anderen jouw ex wel even voor gek zullen verklaren. Maar waardoor jouw kind wél extra trauma oploopt. Terwijl elke ouder anno 21 hoort/kan weten dat die ouder maar 1 missie hoort te hebben : die gehele keten uitsluiten. Besef dat dit dus kan! 

Elke ouder die niet zijn/haar  eindverantwoordelijkheid neemt en de strijd tegen de ex en/of instanties niet eenzijdig beëindigt, waardoor die ouder juist in contact kan zijn en blijven met het kind, werkt mee aan kindermishandeling.

En nu?

Nu zitten met een stille epidemie, met een stille pandemie, want de geschiedenis zal zich herhalen. 80% kans dat ‘onze’ kinderen onze fouten gaan herhalen; de generationele overdracht. Door GIRFEC zijn onze (toekomstige) kleinkinderen prooi voor de instanties .

Beschadigde generaties, die niet geleerd hebben om de destructieve patronen , die gaan van generatie op generatie, te doorbreken. Simpelweg omdat dit hen niet geleerd wordt. Wel nee, juist het tegenovergestelde; Het loyaliteitsconflict extra groot maken. 50% DNA ontkennen en/of verafschuwen….

En dan ervan staan te kijken dat dit een niet zo’n fijne afspiegeling van de maatschappij oplevert.

Er zit niets anders op dan keihard met jezelf aan de slag te gaan, voordat jij ook weer aan kinderen durft te beginnen. Met name richting vrouwen, de toekomstige moeders, durf ik dit keihard te stellen. Want de kans dat ook jij jouw kind weer belast, jouw kind opzet tegen de vader/andere ouder is zeer groot, als de destructieve patronen niet worden doorbroken en jij de échte waarheid niet onder ogen kunt zien. 

Kun je dat niet aan? Ben dan verstandig en laat de kinderwens varen. Cijfers liegen niet, dit wil jij een kind toch niet aandoen?! 

Voor mij/ons is het tot zover klaar. Ik kan wel blijven herhalen, blijven wijzen, blijven aanhalen, maar het is steeds meer van hetzelfde. 

De oplossingen staan uitgewerkt, met name het hartje Verantwoord Scheiden is de moeite waard.

Als ouder zou ik elk artikel aanklikken. Ik zou doorlinken naar de artikelen die onderstreept in de tekst staan. Ik zou de zoekwoorden-optie gebruiken , bij alles wat mij zou ‘overkomen’, opdat ik, als volwassene, de regie behoud, verantwoorde keuzes kan maken, waardoor het kind zo min mogelijk belast gaat worden. Ik zou de strijd tegen een ex en/of instanties eenzijdig staken. Ik zou zo min mogelijk advocaatkosten maken. Ik zou zelf naar de rechtbank gaan, zonde om veel geld te spenderen aan een advocaat, terwijl de familierechter al een onderonsje heeft gehad met de instanties en jij daar voor de vorm staat.

Ik zou weten wat ik moet zeggen en doen om in contact met mijn kind te zijn en te blijven! Ik zou mij beseffen dat mijn kind niets opschiet met slachtofferschap. Ik zou een stuk minder wijzen naar anderen en vooral mijn eigen zaakjes op orde willen krijgen.